Johann Gildemeister

Johann Gustav Gildemeister (ur. 20 lipca 1812 w majątku Klein-Siemen (dzisiaj Kröpelin), Księstwo Meklemburgii; zm. 11 marca 1890 w Bonn) - niemiecki orientalista. (wyznania ewangelicko-reformowanego)

Johann Gildemeister. Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia ↑

W 1853 r. ożenił się z kuzynką Johanną Gildemeister.

Życiorys ↑

Johann Gildemeister ukończył gimnazjum w Bremie, po czym uczył się języka hebrajskiego u Friedricha Adolfa Krummachera, byłego profesora egzegezy biblijnej zlikwidowanego uniwersytetu w Duisburgu. Od 1832 r. studiował na uniwersytecie w Getyndze teologię i języki orientalne u Heinricha Ewalda. W latach 1834-36 kontynuował studia w Bonn, gdzie sanskrytu i języka irańskiego uczyli go August Wilhelm von Schlegel i Christian Lassen, a w tajniki języków semickich wprowadzał Georg Wilhelm Freytag. 8 września 1838 r. doktoryzował się tam pracą pt. »Dissertationis de rebus Indiae, quo modo in Arabum notitiam venerint pars prior una cum Hasudii loco ad. codd Parisiens fidem recensito u. edidit«.

Po podróży naukowej, która prowadziła do Lejdy i Paryża, habilitował się w 1839 r. w Bonn z zakresu języków orientalnych i przez następne pięć lat wykładał jako Privatdozent o sanskrycie, językach orientalnych i egzegezie Starego Testamentu. Jego pierwsze prace naukowe odnosiły się do filologii indyjskiej i jako pierwsze ukazało się pismo »Die falsche Sanscritphilologie an dem Beispiel des Herrn Dr. Hoefer in Berlin aufgezeigt« (1840), w którym ostro i ze zgryźliwą drwiną odpierał atak Alberta Höfera (1812-1883) na Lassena. Johann Gildemeister wydał wiersz »Meghadūta« Kalidasa pt. »Kalidasae Meghaduta et Çringaratilaka« (1840) czym dostarczył brakujący materiał pomocniczy do studiowania sanskrytu. W 1844 r. awansował tam na profesora nadzwyczajnego języków orientalnych. Wystawienie w Trewirze w lecie 1844 r. tzw. »Świętej Sukni« skłoniło Gildemeistera do publicznego przeprowadzenia ściśle historycznego dowodu nieautentyczności »Świętej Sukni«, o czym przekonały go jej oględziny. Razem z profesorem Heinrichem von Sybelem (tylko 1/4) napisał pismo »Der Heilige Rock zu Trier und die zwanzig andern Heiligen Umgenähten Röcke« (1844, Święta suknia w Trewirze i dwadzieścia innych Świętych Obrębionych Sukien). Pismo, którego pierwszy nakład wynosił 3000 rozeszło się w ciągu miesiąca, wywołało liczbę polemicznych pism ze strony katolickiej, co skłoniło Gildemeistera do odpowiedzi na nie w kolejnych trzech zeszytach pt. »Die Advokaten des Trierer Rockes zur Ruhe verwiesen« (1845). Sława jaką te pisma przyniosła obu autorom spowodowała, że książę Hesji kazał obu powołać w 1845 r. na uniwersytet do Marburga jako profesorów teologii i języków orientalnych na wydziale teologicznym. Od 1848 r. był także bibliotekarzem. W 1855 r. uwikłany został w spór wyznaniowy, w którym jego przeciwnikiem był August Vilmar. W 1859 r. został powołany na uniwersytet do Bonn jako profesor zwyczajny języków orientalnych, w szczególności semickich. Przez ostatnie trzydzieści lat swojego życia pracował na uniwersytecie w Bonn, choć otrzymał w tym czasie powołania do Halle (Saale) i Berlina. Był członkiem »Deutsche Morgenländische Gesellschaft« i »Deutscher Verein zur Erforschung Palästinas«. Jesienią 1889 r. Johann Gildemeister zakończył działalność pedagogiczną.

Jego uczniami byli Eugen Prym i Rudolf Smend. Dzieła (wybór) ↑

Literatura ↑

Linki ↑