Georg Andreas Gabler

Georg Andreas Gabler (ur. 30 lipca 1786 r. w Altdorf k. Norymbergi; zm. 13 września 1853 r. w Cieplicach (czes. Teplice; niem. Teplitz ) w Czechach) - niemiecki filozof. (wyznania ewangelickiego)

Życiorys

Georg Andreas Gabler był synem teologa Johanna Philippa Gablera. Po ukończeniu gimnazjum w rodzinnym mieście studiował filozofię na tamtejszym uniwersytecie i prawo. W latach 1804-1807 kontynuował studia w Jenie u Georga Wilhelma Friedricha Hegla. Przez następne trzy lata uczył synów Friedricha Schillera w Weimarze. Od 1811 był nauczycielem w gimnazjum w Ansbach, a od 1817 w Baireuth, gdzie w 1821 został rektorem. W 1835 otrzymał powołanie jako następca Hegla na uniwersytet do Berlina. W mowie inauguracyjnej De verae philosophiae erga religionem christianam pietate zawarł krytyczne uwagi odnośnie interpretacji filozofii Hegla przez Davida Friedricha Straussa. Starał się przybliżyć filozofię swojego nauczyciela oraz wykazywał jej zgodność z dogmatami religijnymi. Jego wykłady cieszyły się bardzo dużą popularnością.

W odpowiedzi na pisma Friedricha Adolfa Trendelenburga (Logischen Untersuchungen i Die logische Frage in Hegel's System), których autor atakował poglądy filozoficzne Hegla, Georg Andreas Georg Andreas Gabler napisał szczegółową krytykę Die Hegelsche Philosophie, Beiträge zu ihrer richtigen Beurteilung und Würdigung (1843).

Dzieła (wybór)

  • Die Propädeutik der Philosophie, 1827.
  • Die Hegelsche Philosophie : Beiträge zu ihrer richtigeren Beurtheilung und Würdigung, 1843.
  • Die Hegelsche Philosophie. Das Absolute und die Lösung der Grundfrage aller Philosophie bei Hegel im Unterschiede von der Fassung anderer Philosophen, 1843.

Literatura