Friedrich von Hagedorn

Friedrich von Hagedorn (ur. 23 kwietnia 1708 roku w Hamburgu, zm. 28 października 1754 roku tamże) - niemiecki poeta epoki rokoko. (wyznania ewangelickiego, od 1732 roku [?] należał do anglikańskiego Kościoła Wysokiego (ang. High Church)).

Friedrich von Hagedorn
Friedrich von Hagedorn.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Hans Statius, dyplomata i radca rządu w służbie duńskiego króla; matka b.d.; brat Christian Ludwig; - ożenił się w 1737 roku w Hamburgu z Elisabeth (1708–82) córką krawca; bezdzietny.

Życiorys

Od 1723 roku Friedrich von Hagedorn uczęszczał do gimnazjum w Hamburgu, a od 1726 roku studiował prawo na uniwersytecie w Jenie. Jego zamiłowanie do wina i biesiad wzięło górę czego konsekwencją były długi, które zmusiły go końcem 1727 roku do powrotu do Hamburga. W 1729 roku jako prywatny sekretarz przedstawiciela dyplomacji duńskiej Henrika Frederika von Söhlenthala udał się do Londynu i spędził tam dwa lata. Po powrocie objął stanowisko sekretarza w angielskiej kompanii handlowej „English Court“ dzięki czemu mógł się poświęcić pracy pisarskiej. Jako poeta nie uwikłał się w literackie spory pomiędzy zwolennikami Johanna Christopha Gottscheda a Johanna Jakoba Bodmera.
Przyjaźnił się z Friedrichem Gottliebem Klopstockiem, Ludwigem Gleimem, Gottholdem Ephraimem Lessingiem i Johannem Jacobem Bodmerem.
Chorował na dnę moczanową, oraz miał problemy z oddychaniem i bezsennością.

Znaczenie

Jego pierwszy zbiór wierszy "Versuch einiger Gedichte …" (Hamburg 1729), o który później przypominał sobie z niechęcią, wskazuje wyraźnie ślady wpływu poezji antycznej, francuskiej i angielskiej, którym naznaczeni zostali wszyscy poeci epoki oświecenia. Późno barokowi poeci jak Christian Hoffmann von Hoffmannswaldau byli jeszcze pod wpływem klasycyzmu francuskiego. Dopiero w wieku 30 lat poematy jego osiągnęły taką jakość, która zapewniła mu uznanie, których sztuka liryczna dorównała francuskim i angielskim klasykom. W „Versuch in poetischen Fabeln und Erzählungen“ (Hamburg 1738), „Sammlung neuer Oden und Lieder“ (3 tomy, Hamburg 1742/44/52), „Oden und Liedern in 5 Büchern“ (Hamburg 1747) i "Moralischen Gedichten" (Hamburg 1750) zebrał wyłącznie liryczne utwory.

Forma i treść jego wierszy wskazuje drogę do epoki rokoko. Dominacja małych form, poprzez które rozpoznaje się rokoko jest u niego bardzo zauważalna jak również jego ograniczenie się do moralno-pouczających wierszy, od, pieśni i epigramatów. W miejsce wielkich form lirycznych, które w zbiorze wydanym w 1729 roku jeszcze przeważają, wchodzą małe formy, w miejsce wielkich form epickich wchodzą wierszowane bajki i wierszowane opowiadania, przede wszystkim na wzór Jean'a de La Fontaine'a. Jego styl pisarski wskazuje nie tylko na tradycje baroku, ale także nowy początek czyli rokoko i przez to uważany jest w Niemczech za jego prekursora.
Szczególne upodobanie Friedricha von Hagedorna do poetów antycznych (Safona, Anakreont, Horacy), których śladami podążał, przyczyniło się do nadania mu miana naśladowcy. Jednak nowe badania wykazały, że jego dzieła mają oryginalny charakter.
Jego bajki i pisane wierszem opowiadania zostały już wkrótce przyćmione twórczością Christiana Fürchtegotta Gellerta.

Dzieła (wybór)

  • Versuch einiger Gedichte, oder Erlesene Proben Poetischer Neben-Stunden. Hamburg, 1729.
  • Versuch in poetischen Fabeln und Erzehlungen. Hamburg, 1738.
  • Der Wein. Hamburg, 1745.
  • Oden und Lieder. Hamburg, 1747.
  • Friedrich von Hagedorns Moralische Gedichte. Hamburg, 1750.

Literatura

Autor: Roman Penkała