Friedrich Myconius

Friedrich Myconius (ur. 26 grudnia 1490 w Lichtenfels; zm. 7 kwietnia 1546 w Gocie) - niemiecki teolog luterański i działacz reformacyjny.

Genealogia

Ojciec N. N.; matka N. N.; - ożenił się z Margaritą Jäck; miał 9 dzieci.

Życiorys

Friedrich Myconius uczęszczał do szkoły w Lichtenfels, od 1503 do szkoły łacińskiej w Annabergu. W 1508 r. w mowie w języku łacińskim żądał na próżno od Johanna Tetzela »darmowych odpustów« dla ubogich. Dzięki krajanowi, Andreasowi Staffelsteinowi, wstąpił 14 lipca 1510 r. do klasztoru franciszkanów i jak sam później napisał »Bogu ku upodobaniu i aby mu służyć. Tak też wdepnąłem w ciemność«. Z Annabergu przeniósł się do klasztoru w Lipsku, a później do Weimaru, gdzie w 1516 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Jego wewnętrzna walka zakończyła się 31 października następnego roku wraz z przybiciem przez Marcina Lutra 95 tez na drzwiach kościoła zamkowego w Wittenberdze. Pierwszy raz Lutra spotkał w Weimarze, gdy ten nocował w tamtejszym klasztorze podczas podróży do Augsburga na spotkanie z kardynałem Tomaszem Kajetanen. Jednak nie było mu wolno rozmawiać z reformatorem.

Na przełomie 1522/23 roku został przeniesiony do Eisenach, stamtąd do Lipska w obszar wrogi luteranizmowi należący do księcia saskiego Jerzego Brodatego (1471-1539), a potem jako więzień do klasztoru w Annabergu. Groził mu podobny los jak franciszkaninowi z Eisenach, Johannowi Hiltenowi (1425-1507), czyli zagłodzenie w klasztornej celi więziennej. Początkiem marca 1524 r. udało mu się uciec do Zwickau, gdzie już w Wielkanoc wygłaszał kazania, a w lipcu przemawiał w Buchholz (Annaberg-Buchholz). Książę saski Fryderyk III Mądry (1463-1525) posłał go w sierpniu 1524 r. do Goty, gdzie prawie nieprzerwanie administrował do śmierci. Friedrich Myconius wydał tutaj nowy porządek szkolny i kościelny oraz prowadził zajęcia z języka łacińskiego w szkole założonej w 1524 r. w byłym klasztorze augustianów. W reformie szkolnictwa wspierał go Filip Melanchton. Dzięki jego postawie miasto Gota nie ucierpiało podczas »wojny chłopskiej«.

Z inicjatywy Marcina Lutra brał udział w wizytacjach w okręgach administracyjnych Tenneberg (1526), Eisenach i Gota (1528/29) oraz został superintendentem w Gocie. Razem z Justusem Meniusem prowadził walkę przeciw anabaptystom. W 1529 r. towarzyszył Marcinowi Lutrowi w rozmowach religijnych w Marburgu, brał udział w konkordii wittenberskiej w 1536 r. i w spotkaniu w Schmalkalden w 1537 roku. W 1538 r. przebywał w Anglii i z teologami króla Henryka VIII prowadził rozmowy na temat »Konfesji Augsburskiej«. Sześciomiesięczne negocjacje nie przyniosły rezultatu i wrócił do Saksonii. Po śmierci księcia saskiego Jerzego Brodatego wprowadzał od 1539 r. Reformację razem z Casparem Crucigerem w części Saksonii należącej do księcia. W 1539 r. uczestniczył w negocjacjach we Frankfurcie nad Menem i Norymberdze oraz w 1540 r. w rozmowach religijnych w Hagenau. Już w 1539 r. pojawiły się u niego pierwsze symptomy suchot, które zaatakowały mu struny głosowe, co spowodowało, że nie mógł wygłaszać kazań. W tej sytuacji zaczął pisać i z tego okresu pochodzi jego »Historia Reformacji« (Historia Reformationis), w której zawarł wiele osobistych doświadczeń.

Friedrich Myconius zmarł 7 kwietnia 1546 w Gocie.

Dzieła (wybór)

  • Eine freundliche Ermahnung und Tröstung an alle Freunde Gottes Worts in Annaberg, list do mieszkańców Annabergu, Zwickau 1524.Vorwort zu Luthers Galaterkommentar, 1535.
  • Wie man die Einfältigen und sonderlich die Kranken im Christentum unterrichten soll, Wittenberg 1539.
  • Historia Reformationis, wyd. E.S. Cyprian, Leipzig 1715.

Literatura

  • Karl Friedrich Ledderhose: „Myconius, Friedrich” w Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 23, Duncker & Humblot, Leipzig 1886, s. 123-127 (online).
  • Herbert von Hintzenstern: „Myconius, Friedrich” w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 18, Duncker & Humblot, Berlin 1997, ISBN 3-428-00199-0, s. 661 (online).
  • Hartmut Lohmann: Myconius (Mecum), Friedrich w Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Tom 6, Bautz, Herzberg 1993, ISBN 3-88309-044-1, s. 410-412.

Linki

Autor: Roman Penkała