Friedrich Kalkbrenner

Friedrich Wilhelm Kalkbrenner, także Frédéric Kalkbrenner (ur. 7 listopada 1785 podczas podróży matki z Kassel do Berlina; zm. 10 czerwca 1849 w Enghien-les-Bains koło Paryża) – francusko-niemiecki pianista i kompozytor. Większość jego twórczości zaliczana jest do muzyki salonowej. Jako pianista być może był największym z generacji przedromantycznej. Jemu współcześni stawiali go wyżej niż Johanna Baptistę Cramera (1771–1858), Muzio Clementiego (1752–1832), Johanna Nepomuka Hummela (1778–1837) i Ignaza Moschelesa (1794–1870). (wyznanie przypuszczalnie katolickie ?)

Friedrich Kalkbrenner
Friedrich Kalkbrenner.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Christian (1755–1806), kapelmistrz i kompozytor; matka Anna Martha z domu von Weber z Kassel, wdowa po kapitanie Heinrichu Martinie (1740–80); – ożenił się z córką generała d'Estaing; dzieci syn Arthur (1830–69), pianista.

Życiorys

Friedrich Kalkbrenner w latach 1799–1801 studiował w Konserwatorium Paryskim i od 1803 do 1804 w Konserwatorium Wiedeńskim kompozycję u Johanna Georga Albrechtsbergera (1736–1809). Cieszył się poparciem Josepha Haydna (1732–1809) i kontaktował się z Ludwigiem van Beethovenem (1770–1827).

W 1805 r. podjął pełną sukcesów podróż koncertową do Monachium i Stuttgartu. W 1806 r. wrócił do Paryża, gdzie do 1814 r. działał jako wzięty pianista i nauczyciel gry na fortepianie. W latach 1814–23 mieszkał w Londynie. Po podróży koncertowej po Niemczech i Austrii (1823/24) osiadł w 1824 r. na stałe w Paryżu.

Swoją metodę nauczania przedstawił w 1830 r. w szkole gry na fortepianie Méthode pour apprendre le pianoforte à l'aide du guide-mains. Jego metodę pilnie studiował Ferenc Liszt (1811–1886). Kilka godzin nauki gry wykupił u niego w 1831 r. Fryderyk Chopin (1810–1849), który był jego wielbicielem i zadedykował mu I Koncert fortepianowy e-moll op. 11.

Friedrich Kalkbrenner zmarł w 1849 r. na skutek cholery i został pochowany w Paryżu na cmentarzu Montmartre.

Dzieła (wybór)

  • I koncert fortepianowy d-moll op. 61 (1823)
  • II koncert fortepianowy e-moll op. 85 (1826)
  • III koncert fortepianowy a-moll op. 107 (1829)
  • IV koncert fortepianowy As-dur op. 127 (1835)
  • Wielka sonata F-dur na fortepian op. 28
  • Sonata As-dur op. 177
  • I wielkie trio e-moll na fortepian, skrzypce i wiolonczelę op. 7
  • II wielkie trio As-dur na fortepian, skrzypce i wiolonczelę op. 14
  • III wielkie trio B-dur na fortepian, skrzypce i wiolonczelę op. 26
  • IV wielkie trio D-dur na fortepian, skrzypce i wiolonczelę op. 84
  • V wielkie trio As-dur na fortepian, skrzypce i wiolonczelę op. 149

Literatura

  • Robert Eitner: Kalkbrenner, Friedrich, w: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 15, Duncker & Humblot, Leipzig 1882, s. 29–34 (online).
  • Karl Wagner: Kalkbrenner, Friedrich, w: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 11, Duncker & Humblot, Berlin 1977, ISBN 3-428-00192-3, s. 61 f. (online).

Linki