Otto Flake

Otto Flake (pseudonimy: Leo F. Kotta i Karel Manders; ur. 29 października 1880 w Metz w Lotaryngii należącej wówczas do Rzeszy; zm. 10 listopada 1963 w Baden-Baden w Niemczech) – niemiecki pisarz, eseista, dziennikarz i tłumacz literatury francuskiej. (wyznanie ewangelicko-reformowane)

Grób Otto Flake na cmentarzu w Baden–Baden. Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

• Ojciec : Heinrich August Otto Flake (1851-popełnił samobójstwo w 1890), urzędnik w administracji w Alzacji i Lotaryngii
• Matka : Karoline z domu Herzer (1857-1940), pochodziła z rodziny chłopskiej z Kottweiler (Nadrenia-Palatynat)
• Rodzeństwo : siostra Hedwig (ur. 1890)
• Żonaty :
  • 1. 1907 z Minną z domu Mai, rozwód 1911
  • 2. 1916 z Antonie z domu Herzog, rozwód 1916
  • 3. 1921 w Herrsching am Ammersee z Erną z domu Brunn, rozwód 1922. 2 ślub z Flake w 1928 w Baden-Baden (zm. 1929)
  • 4. 1932 z Marianne z domu Hitz (zm. 1945)
• Dzieci :
  • z 1 małżeństwa syn Thomas (ur. 1908)
  • z 3 małżeństwa córka Anna Eva Maria (ur. 1921)

Życiorys

Otto Flake mieszkał w latach 1880–85 w Saargemünd, potem w Mühlhausen (Alzacja) i w Colmar, gdzie w 1900 r. zdał maturę. Trudny okres szkolny opisał w powieści Eine Kindheit (1928). W Strasburgu studiował sanskryt, filozofię, historię i germanistykę. Od stycznia do listopada 1902 r. wydawał razem z René Schickele (1883–1940) i Ernstem Stadlerem (1883–1914) czasopismo Der Stürmer, będące organem grupy poetyckiej Das jüngste Elsaß (Młoda Alzacja). W tym samym roku pojawiły się jego pierwsze publikacje w czasopiśmie Die Gesellschaft i założył dwutygodnik Halbmonatsschrift für künstlerische Renaissance im Elsaß.

W 1903 r. założył z Schickele kolejne czasopismo Merker, które po 3 numerach zamknięto z powodu obrazy majestatu. W 1904 r. przerwał studia i przebywał w Monachium i Berlinie. W 1905 r. wrócił do Strasburga, jesienią podróżował do Sankt Petersburga, (jako nauczyciel niemiecko-rosyjskiej rodziny), Meran i Włoch. W 1906 r. próbował kontynuować studiowanie historii sztuki, jednak z powodu problemów zdrowotnych nie napisał planowanej dysertacji. Od listopada tegoż roku był felietonistą w lipskiej gazecie Leipziger Tageblatt.

W 1908 r. Otto Flake zrezygnował z pracy w redakcji i postanowił zostać wolnym pisarzem, z czego wynikły częste zmiany miejsc zamieszkania i podróże. W latach 1909–13 był korespondentem, najpierw w Paryżu, a od 1912 w Berlinie. W 1914 r. podróżował do Turcji na zlecenie Neue Rundschau. W listopadzie 1915 r. powołany został do służby wojskowej i wysłano go do Brukseli jako współpracownika biura cenzury, gdzie pracował do stycznia 1918 roku. W Brukseli nawiązał kontakt z Gottfriedem Bennem (1886–1956), Wilhelmem Hausensteinem (1882–1957) i Carlem Sternheimem (1878–1942). Na początku 1918 r. pracował krótki czas w Berlinie dla Deutsche Allgemeine Zeitung, a następnie wyjechał do Zurychu, gdzie kupił dom i przyłączył się do kręgu dadaistów.

W 1919 razem z Walterem Sernerem (1889–1942) i Tristanem Tzara (właśc. Samuel Rosenstock; 1896–1963) wydawał czasopismo Der Zeltweg. W 1920 r. przeprowadził się do Monachium. W latach 1923–24 pracował jako lektor w wydawnictwie Atlantischer Verlag w Wiedniu oraz podróżował po Niemczech, Szwajcarii i Włoszech. W kwietniu 1926 r. zamieszkał w Klobenstein w Tyrolu Południowym, ale już w grudniu musiał stamtąd wyjechać z powodu krytyki politycznej Włoch. W 1928 r. osiadł z rodziną w Baden-Baden, gdzie mieszkał, z krótkimi przerwami, już do śmierci.

Po objęciu władzy przez nazistów podpisał w październiku 1933 r. deklarację lojalności (Gelöbnis treuester Gefolgschaft) wobec Adolfa Hitlera (1889–1945). Decyzja jego wywołała ostrą krytykę innych pisarzy, m.in. Thomasa Manna (1875–1955), Bertolta Brechta (1898–1956) i Alfreda Döblina (1878–1957). Był izolowany w środowisku pisarskim i miał spore problemy finansowe.

W 1945 r. został we francuskiej strefie okupacyjnej członkiem niemiecko-francuskiej rady kulturalnej miasta Baden-Baden, z której wystąpił w marcu 1946 roku. Nawiązał też ponownie kontakt z Alfredem Döblinem. Od 1946 do 1948 r. Otto Flake pracował jako lektor w wydawnictwie Kepler-Verlag w Baden-Baden. W 1948 r. uhonorowany został tytułem doktora honoris causa przez uniwersytet w Düsseldorfie. W następnych latach nastąpiły kolejne wyróżnienia : Hebelpreis (1954),Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (niem. Verdienstorden der Bundesrepublik Deutschland) (1955), nagroda literacka Bawarskiej Akademii Sztuk Pięknych (1960).

Dzieła (wybór)

• Strassburg und das Elsass. 1908.
• Rund um die elsässische Frage. 1911.
• Der französische Roman und die Novelle. Ihre Geschichte von den Anfängen bis zur Gegenwart. 1912.
• Schritt für Schritt. Roman 1912.
• Freitagskind. Roman 1913.
• Horns Ring. Roman. 1916.
• Das Logbuch. Berlin 1917.
• Wandlung. Novelle. Steegemann, Hannover 1919.
• Das Ende der Revolution. 1920.
• Ulrich von HuttenUlrich von Hutten. 1920.
• Das kleine Logbuch. 1921.
• Kaiserin Irene. In vier Aufzügen. 1921.
• Pandämonium. Eine Philosophie des Identischen. 1921.
• Die moralische Idee. Eine kritische Untersuchung. 1921.
• Die Unvollendbarkeit der Welt. Eine Chemie Gottes. 1923.
• Die Deutschen. 1923.
• Die zweite Jugend. Erzählung. 1924.
• Der gute Weg. Roman. 1924.
• Große Damen des Barock. Historische Portraits. 1929.
• Marquis de Sade. Mit einem Anhang über Retif de la Bretonne. 1930.
• Ausfahrt und Einkehr. Erzählungen und Reiseskizzen. 1930.
• Christa. Ein Kinderroman. 1931.
• Die Geschichte Mariettas. 1931.
• Maria im Dachgarten, und andere Märchen. 1931.
• Montijo oder Die Suche nach der Nation. Roman. 1931.
• Die französische Revolution. 1932.
• Die junge Monthiver. 1934.
• Der Handelsherr. Roman. 1940.
• Das Quintett. 1943.
• Die Deutschen. 1946.
• Versuch über Stendhal. München 1946.
• Der Reisegefährte. Erzählungen. 1947.
• Kinderland. Sieben Märchen. 1948.
• Traktat vom Intensiven. 1950 (pod pseudonimem Leo F. Kotta).
• Die Bücher von Bodensee. 1950.
• Ich suche einen Mörder (powieść kryminalna wydana pod pseudonimem Karel Manders), Rastatt 1958.
• Endstation Fallbeil (powieść kryminalna wydana pod pseudonimem Karel Manders), Rastatt 1959.
• Der Pianist. Erzählung. 1960.
• Finnische Nächte. Die Erzählungen. 1960.
• Es wird Abend. Bericht aus einem langen Leben. (autobiografia) 1960.
• Über die Frauen. Aphorismen. 1961.

Literatura

• E. Moewe: Otto Flake. Leben, Werk, Gestalt, Beispiel, Leipzig 1931.

Linki

• „Otto Flake” w Biografien aus den biographischen Sammelwerken der Kommission für geschichtliche Landeskunde in Baden-Württemberg.