Ernst von Wildenbruch

Ernst von Wildenbruch (ur. 3 lutego 1845 r. w Bejrucie (Liban); zm. 15 stycznia 1909 r. w Berlinie) - niemiecki poeta, dramaturg, pisarz i dyplomata. (wyznanie ewangelickie)

Ernst von Wildenbruch, 1906. Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia ↑

Ojciec Louis von Wildenbruch (1803–1874), konsul generalny w Bejrucie, a później pruski generał dywizji, syn księcia pruskiego Ludwika Ferdynanda Hohenzollerna (1772-1806) z nieprawego łoża z Henriette Fromme (1783-1828). Wyrastał jako wychowanek księcia Antoniego Henryka Radziwiłła (1775-1833) i jego żony Luizy Pruskiej (1770–1836); matka Ernestine von Langen, dama dworu księcia Antoniego Henryka Radziwiłła (1775-1833) i jego żony Luizy Pruskiej (1770–1836); - ożenił się w 1885 r. z Marią Karoliną Freiin von Weber (1847–1920), wnuczką kompozytora Carla Marii von Webera; bezdzietny.

Życiorys ↑

Po pobycie w Atenach i Konstantynopolu rodzina Wildenbruchów osiadła w 1857 r. w Berlinie, gdzie Ernst von Wildenbruch uczęszczał do »Französische Gymnasium«. W 1859 r. wstąpił do korpusu kadetów, który ukończył w 1863 r. patentem oficerskim. Od 1863 do 1865 r. służył jako porucznik w 1 Pułku Piechoty Gwardii (niem. 1. Garde-Regiment zu Fuß) w Poczdamie. Zrezygnował ze służby wojskowej i w następnych dwóch latach w gimnazjum w Burg koło Magdeburga odrobił zaległości i zdał maturę, po czym od 1867 do 1870 r, studiował prawoznawstwo na uniwersytecie w Berlinie. Jako oficer rezerwy Ernst von Wildenbruch brał udział w wojnie przeciw Austrii (1866) i Francji (1870/71). Od 1871 r. był referendarzem w Sądzie Apelacyjnym we Frankfurcie nad Odrą w 1876 r. zdał drugi egzamin państwowy. W 1877 r. został na kilka miesięcy sędzią w Sądzie Rejonowym w Eberswalde i Sądzie Miejskim w Berlinie. Później otrzymał posadę w oddziale prawniczym Ministerstwa Spraw Zagranicznych i w 1897 r. awansował na tajnego drugiego sekretarz tegoż ministerstwa. W 1897 r. wspierał zainicjowaną przez Magnusa Hirschfelda petycję o zniesienie paragrafu 175 (określał homoseksualizm jako przeciwny naturze nierząd) z kodeksu karnego.

W 1900 r. ze względów zdrowotnych zrezygnował z dalszej kariery urzędniczej i poświęcił się twórczości literackiej. W 1907 r. przeprowadził się do Weimaru do willi »Haus Ithaka« zaprojektowanej przez Paula Schultze-Naumburga.

Dokonania ↑

Na twórczość Ernsta von Wildenbrucha składają się liczne ballady, dramaty, powieści i opowiadania. W latach 1880 był jednym z głównych przedstawicieli dramatu historycznego i ok. 1900 r. nacjonalistycznej liryki bismarckowskiej.

Spuścizna Ernsta von Wildenbrucha znajduje się w Goethe- und Schiller-Archiv w Weimarze i w Archiv der Berlin-Brandenburgischen Akademie der Wissenschaften w Berlinie, a jego biblioteka w Zentral- und Landesbibliothek w Berlinie.

Ernst von Wildenbruch został pochowany na historycznym cmentarzu w Weimarze. Pomnik nagrobny w kształcie doryckiej świątyni zaprojektował Paul Schultze-Naumburg, wykonał go w 1909 r. rzeźbiarz Gustav Sachse, a znajdującą się na nim brązową płytę rzeźbiarz Georg Kolbe.

Ernst von Wildenbruch wyróżniony został m.in. takimi nagrodami jak: Franz-Grillparzer-Preis (1884), Schiller-Preis (1884, 1896) oraz otrzymał tytuł doctora honoris causa na uniwersytecie w Jenie.

Dzieła (wybór) ↑

• Vionville. Ein Heldenlied in 3 Gesängen, 1873.
• Sedan, 1875.
• Die Herrin ihrer Hand, 1878.
• Väter und Söhne, 1880.
• Der Meister von Tanagra, 1880.
• Das Hexenlied, 1883.
• Christoph Marlow, 1884.
• Der Fürst von Verona, 1886.
• Die Quitzows, 1888.
• Der Generaloberst, 1889.
• Der neue Herr, 1890.
• Die Haubenlerche, 1890.
• Herzog Bernhard von Weimar, 1892.
• Das edle Blut, Erzählung, 1893.
• Schwesternseele, 1894.
• Willehalm, 1897.
• Tiefe Wasser. Fünf Erzählungen, 1898.
• Vice-Mama, 1899.
• Die Tochter des Erasmus, 1899.
• Das deutsche Drama. Seine Entwicklung und sein gegenwärtiger Stand, 1899.
• König Laurin, 1902.
• Ermanarich der König, 1904.
• Die Lieder des Euripides, 1904.
• Heros, bleib bei uns, 1905.
• Die letzte Partie, 1906.
• Lukrezia, 1906.
• Der deutsche König, 1908.

Literatura ↑

• Paul Blumenthal: Erinnerungen an Ernst von Wildenbruch. Verlag der Literarischen Gesellschaft. Frankfurt/Oder 1924.
• Hanns Martin Elster: Ernst von Wildenbruch. Leben, Werk, Persönlichkeit. Grote. Berlin 1934.
• Berthold Litzmann: Ernst von Wildenbruch. Grote. Berlin 1913–1916.