Ernst Hoffmann

Ernst Hoffmann (ur. 13 stycznia 1880 r. w Berlinie; zm. 28 stycznia 1952 r. w Heidelbergu) - niemiecki historyk filozofii i pedagog. (wyznania ewangelickiego)

Genealogia

Ojciec Otto (1853-1927), architekt, radca budowlany w Berlinie, budowniczy fundacji Kaiserin-Auguste-Victoria-Stiftung; matka Anna Ranfft (1853-1927); - ożenił się w 1906 r. z Dorotheą Zürcher (ur. 1882); miał jedno dziecko.

Życiorys

Ernst Hoffmann uczęszczał do berlińskiego gimnazjum Prinz-Heinrich-Gymnasium i od 1899 r. studiował w Berlinie filologię u Ulricha von Wilamowitz-Moellendorffa (1848-1931) i Hermanna Dielsa (1848-1922), teologię u Adolfa von Harnacka (1851-1930) oraz słuchał wykładów Wilhelma Diltheya (1833-1911), Georga Simmela (1858-1918), Friedricha Paulsena (1846-1908). Następnie studiował filozofię w Heidelbergu m.in. u Kuno Fischera (1824-1907) i Paula Hensela (1860-1930) i w Getyndze.

Po egzaminie nauczycielskim obejmującym języki klasyczne i propedeutykę filozofii promował się w 1905 r. u Dielsa pracą o fizyce Arystotelesa De Aristotelis Physicorum libri septimi origine et auctoritate pars prior. Od 1907 r. uczył w gimnazjum Mommsen–Gymnasium w Charlottenburgu. W swoich pracach naukowych koncentrował się na Platonie, W 1922 r. powołano go na profesora zwyczajnego filozofii na uniwersytet w Heidelbergu.

W Heidelbergu zajmował się platońskim i arystotelesowskim dziedzictwem w historii filozofii i wydaniami oraz interpretacjami pism Mikołaja z Kuzya (1401-1464). Będąc członkiem Heidelberskiej Akademii Nauk kierował od 1927 r. komisją Cusanus-Kommission i w był współwydawcą Heidelberger Abhandlungen zur Philosophie und ihrer Geschichte.

Hoffmann przyjaźnił się z Ernstem Cassirerem oraz z nim współpracował. Odwiedzał go kilka razy, gdy ten przebywał na emigracji w Szwecji. Na końcu przedmowy do tomu pierwszego Philosophie der symbolischen Formen (1923) Cassirer opisał udział Hoffmanna w opracowaniu tego dzieła.

Zimą 1916/17 roku, podczas pierwszej wojny światowej był przez kilka miesięcy kanonierem w regimencie artylerii. W 1923 r. został członkiem Deutsche Demokratische Partei (DDP) i opowiedział się między innymi przeciw podstawowym szkołom wyznaniowym. Ostrzegał także przed zbyt wieloma studentami co powodowało jego zdaniem obniżenie poziomu edukacji akademickiej.

W 1930 r. otrzymał propozycję pracy na uniwersytecie w Jenie, ale jej nie przyjął. W 1931/32 był dziekanem wydziału filozoficznego na uniwersytecie w Heidelbergu. Po wydaniu przez reżim faszystowski przepisów antysemickich uważany był za »mieszańca żydowskiego« i 1 listopada 1935 r. został zmuszony do przejścia na emeryturę. Po wojnie, od 1945 r. pracował ponownie na prośbę uniwersytetu w Heidelbergu jako emeryt, a w 1950 r. uniwersytet heidelberski nadał mu tytuł doctora honoris causa teologii.

Jego uczniami byli m.in. Paul Oskar Kristeller (1905–1999) i Raymond Klibansky (1905–2005).

Dzieła (wybór)

  • Die Aufklärung im 5. Jahrhundert vor Christus. 1913.
  • Platons Lehre von der Weltseele. 1915.
  • Die griechische Philosophie von Thales bis Platon. 1921.
  • Kuno Fischer. 1924.
  • Die Sprache und die archaische Logik. 1925.
  • Die Blütezeit der griechischen Philosophie. 1926.
  • Der philosophische und pädagogische Charakter der Hochscholastik. 1928.
  • Das Universum des Nikolaus von Cues. 1930.
  • Die Freiheit von Forschung und Lehre. Heidelberg. 1931.
  • Platonismus und Mystik im Altertum. 1935.
  • Die Vorsokratiker in antiker Tradition. 1946.
  • Leben und Tod in der stoischen Philosophie. 1946.
  • Platon. 1950.

Literatura

  • Herbert Schmitt: "Hoffmann, Ernst", w: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 9, Duncker & Humblot, Berlin 1972, ISBN 3-428-00190-7, s. 414 (online).

Linki

  • Pisma Ernsta Hoffmanna i o nim w Katalog der Deutschen Nationalbibliothek.
  • Artykuł Ernst Hoffmann (Philosophiehistoriker) w de.wikipedia.org (online).
  • "Hoffmann, Ernst" w Biographische Reihen der Kommission für geschichtliche Landeskunde, über LEO-BW (online).