Erich Wernicke

Erich Arthur Emanuel Wernicke (ur. 20 kwietnia 1859 w Friedebergu (Neumark),obecnie Strzelce Krajeńskie; zm. 20 maja 1928 w Berlinie) – niemiecki immunolog, mikrobiolog i bakteriolog.

Życiorys

Erich Wernicke uczęszczał w latach 1865–1876 do szkoły obywatelskiej (Bürgerschule) i Progymnasiums w Strzelcach Krajeńskich, od 1876 do 1879 do gimnazjum w Gorzowie Wielkopolskim (wówczas Landsberg an der Warthe). Od 1879 do 1883 studiował w Medyczno-Chirurgicznym Instytucie Fryderyka Wilhelma (Medicinisch-chirurgischen Friedrich-Wilhelm-Institut) w Berlinie. W 1880 roku odbył służbę wojskową i działał w organizacji studenckiej Pépinière-Corps Suevo-Borussia. Po zdaniu w 1883 roku ustnego egzaminu doktorskiego (rygorozum) został młodszym lekarzem w Alzacji. W 1884 roku ukończył roczny staż w klinice w Berlinie. Na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie zdał w 1885 roku egzamin państwowy na doktora medycyny.

Od 1895 do 1890 roku Erich Wernicke był młodszym lekarzem i asystentem lekarza w Mühlhausen i Karlsruhe, następnie asystentem w Instytucie Higieny (Hygienisches Institut) w Berlinie, gdzie razem z Emilem Behringiem opracował w 1890 roku pierwsze serum lecznicze przeciw błonicy (dyfteryt). W tym samym roku Wernicke został lekarzem sztabowym. W 1894 roku habilitował się w Berlinie z zakresu higieny i bakteriologii, a w 1895 roku przeniesiono go jako kierownika laboratorium higieniczno-chemicznego do wojskowej placówki edukacyjnej, którą w tym czasie przemianowana na Kaiser-Wilhelms-Akademie für das militärärztliche Bildungswesen (KWA).

W 1896 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1897 został zastępcą Emila Behringa w dyrekcji Instytutu Higieny uniwersytetu w Marburgu, w 1898 był jednocześnie referentem medycznym przy stanowej administracji centralnej prowincji Hesji-Nassau. Od 1899 roku był dyrektorem Królewskiego Instytutu Higieny w Poznaniu. W 1903 roku został profesorem nadzwyczajnym w nowo powstałej Akademii Medycznej w Poznaniu, której rektorem był w 1905 i 1908 roku. W czasie I wojny światowej pracował w latach 1914–16 jako konsultant ds. higieny na froncie wschodnim. Po przyłączeniu Poznania do Polski powierzono mu w 1921 roku utworzenie w Gorzowie Wielkopolskim medycznego urzędu badawczego. Jako dyrektor Instytutu Higieny w Gorzowie Wielkopolskim, przeszedł w 1925 roku na emeryturę i do 1928 był honorowym współpracownikiem Pruskiego Urzędu Krajowego ds. Higieny Wody, Ziemi i Powietrza (Preußische Landesanstalt für Wasser-, Boden- und Lufthygiene) w Berlinie-Dahlem.

Erich Wernicke zmarł 20 maja 1928 w Berlinie i został pochowany na tamtejszym cmentarz Kaiser-Wilhelm-Gedächtnis-Friedhof.

Dzieła (wybór)

  • Ueber die Vererbung der künstlich erzeugten Diphterie-Immunität bei Meerschweinchen (O dziedziczeniu sztucznie wytworzonej odporności na błonicę u świnek morskich). 1895.
  • Ein Beitrag zur Kenntniss der Typhus-Epidemiologie (Przyczynek do poznania epidemiologii tyfusu), 1895.
  • Verbreitung und Bekämpfung der Lungentuberkulose in der Stadt Posen (Rozpowszechnianie i zwalczanie gruźlicy płuc w mieście Poznań), 1903.

Literatura

  • Manfred Stürzbecher: Mitentdecker des Diphtherie-Serums. Der Arzt Erich Wernicke (1859–1928) w Berlinische Monatsschrift (Luisenstädtischer Bildungsverein). Heft 5, 1999.