Eilhard Mitscherlich


Eilhard Mitscherlich (ur. 7 stycznia 1794 w Neuende, dzisiaj część miasta Wilhelmshaven; zm. 28 sierpnia 1863 w Berlinie) – niemiecki chemik i mineralog. Znany stał się między innymi jako odkrywca izomorfizmu i polimorfizmu u kryształów, jak również kwasu selenowego (1827) i nadmanganowego (1831). Badał benzen (od 1833), otrzymał nitrobenzen (1834) i zbudowanym przez siebie polarymetrem badał w 1844 właściwości kwasu winnego, zajmował się problemami katalizy i znaczeniem drożdży podczas fermentacji. (wyznanie ewangelickie)

Genealogia


  • Ojciec : Carl Gustav (1762–1826), pastor w Neuende.
  • Matka : Marie Elisabeth z domu Eden (1766–1812).
  • Brat : Karl Gustav (1805–71), profesor farmacji w Berlinie.
  • Ożenił się : z Laurą z domu Meier (1803–81) z Królewca.
  • Dzieci : 4 synów i 2 córki.

Życiorys


Eilhard Mitscherlich uczęszczał do gimnazjum w Jever, gdzie jego nauczycielem historii był Friedrich Christoph Schlosser (1776–1861), który nakłonił go do studiowania od 1811 języków orientalnych i historii na uniwersytecie w Heidelbergu. Po dwóch latach przeniósł się do Paryża, aby tam studiować przede wszystkim język perski. W 1817 zaczął studiować w Getyndze medycynę i jednocześnie słuchał wykładów o fizyce i chemii, te ostatnie u Friedricha Stromeyera (1776–1835). Oprócz tego kontynuował studiowanie języka perskiego i historii. W 1814 doktoryzował się z zakresu języka perskiego. Wiosną 1818 udał się do Berlina, aby tam ukończyć studia medyczne. Tutaj otrzymał wsparcie przede wszystkim od botanika i chemika Heinricha Friedricha Linka (1767–1851), który pozwolił mu korzystać z jego prywatnego laboratorium chemicznego. W grudniu 1818 odkrył w eksperymentach dotyczących soli kwasów fosforowych i arsenowych, że ich krystaliczna postać jest prawie identyczna (izomorficzna). Po tym, jak jego przyjaciel Gustav Rose (1798–1873) zapoznał go z podstawowymi pojęciami krystalografii, opublikował w 1818/19 swoje odkrycie izomorfizmu w rozprawach Pruskiej Akademii Nauk. W latach 1819–21 studiował chemię analityczną w Sztokholmie u Jönsa Jacoba Berzeliusa (1779–1848).

Z polecenia Berzeliusa został w 1822 profesorem nadzwyczajnym, a w 1825 profesorem zwyczajnym na uniwersytecie w Berlinie. W 1822 wybrano go na członka Pruskiej Akademii Nauk. W 1833 ukazała się pierwsza publikacja Eilharda Mitscherlicha z zakresu chemii organicznej. Pod koniec życia poświęcił się badaniom petrograficznym i petrologicznym. Badał warunki powstania określonych skał wulkanicznych i w tym celu podejmował liczne podróże.

Jego uczniem był Karl Rammelsberg (1813–1899).

Dzieła (wybór)


  • Über das Verhältniß der Krystallform zu den chemischen Proportionen. 3.Abh.: Über die künstliche Darstellung der Mineralien aus ihren Bestandtheilen; 4.Abh.:. die in zwei verschiedenen Formen krystallieren, Akademie der Wissenschaften, Berlin 1822–1825.
  • Lehrbuch der Chemie, 2 tomy (Podręcznik chemii, 1829/30.
  • Vulkanische Erscheinungen der Eifel, 1865.
  • Über das Benzin und die Verbindungen desselben : gelesen in der Akademie der Wissenschaften am 6. Februar 1834. Engelmann, Leipzig 1898.

Literatura


  • Albert Ladenburg: Mitscherlich, Eilhardt w Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 22, Duncker & Humblot, Leipzig 1885, s. 15–22.
  • Hans Werner Schütt: Eilhard Mitscherlich. Baumeister am Fundament der Chemie. Oldenbourg, München 1992, ISBN 3-486-26273-4.
  • Hans-Werner Schütt: Mitscherlich, Eilhard w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 17, Duncker & Humblot, Berlin 1994, ISBN 3-428-00198-2, s. 568–570 (online).

Linki