Ludwig Deubner
Ludwig August Deubner (ur. 3 lutego 1877 r. w Rydze; zm. 25 marca 1946 r. w Berlinie) - niemiecki filolog klasyczny i religioznawca. (wyznania ewangelickiego)
August Macke: Piszący Ludwig Deubner (Bonn 1903). Źródło: Wikimedia Commons |
Genealogia
Rodzina przywędrowała do Rygii w 1732 r. z Bimbach (Dolna Frankonia); ojciec Alexander (1850-1910), sekretarz w sądzie miejskim w Rydze; matka Charlotte Elisabeth Kerkovius (1857-1923); - ożenił się 1) w 1902 r. z Ottilie Lindley (1881-1925), 2) w 1927 r. z Luise Büsching (zm. 1948); z pierwszego małżeństwa miał 5 synów m.in. archeolog klasyczny Otfried Deubner (1908-2001) i córkę.
Życiorys
Ludwig Deubner przybył do Niemiec już jako uczeń, po czym studiował w Marburgu, Berlinie i Gießen. 9 listopada 1899 r. otrzymał tytuł doktora filozofii, a 28 lipca 1900 r. zdał egzamin z języka łacińskiego i greckiego dla nauczycieli. W 1903 r. habilitował się w Bonn, w 1906 r. został profesorem nadzwyczajnym, w 1912 r. profesorem zwyczajnym w Królewcu. W 1917 r. przyjął powołanie do Fryburga Bryzgowijskiego, a w 1927 r. do Berlina.
Pod wpływem swojego nauczyciela Albrechta Dietericha (1866-1908) zwrócił się zwłaszcza ku pracy religioznawczej, którą powiązał ze szkołą filologiczną Hermanna Usenera (1834-1905). Obok prowadzonej do końca I wojny światowej działalności jako współwydawca »Religionsgeschichtliche Versuche und Vorarbeiten« i »Archiv für Religionswissenschaft« troszczył się szczególnie o interpretację antycznych rytuałów i kultów. Jego badania o attyckich świętach »Die attischen Feste« (1932) nadawały kierunek i są do dzisiaj nie zastąpione, podobnie jak jego religioznawcze i krytyczno-egzegetyczne eseje i rozprawy.
Deubner ufundował w 1945 r. w swoim testamencie stypendium dla zdolnych studentów filologii klasycznej na uniwersytecie w Berlinie, które pierwszy raz mogło zostać nadane dopiero w 2009 roku.
Ludwig Deubner zmarł 25 marca 1946 r. w Berlinie i został pochowany na tamtejszym cmentarzu Friedhof Wilmersdorf.
Pisma (wybór)
- De incubatione capitula duo. 1899.
- De incubatione capita quattuor. 1900.
- Juturna und die Ausgrabungen auf dem römischen Forum. 1903.
- Die Apotheose des Antoninus Pius. 1912.
- Russischer Wortschatz in rückläufiger alphabetischer Folge. 1915.
- Ein Stilprinzip hellenistischer Dichtkunst. 1921.
- Attischer Frühlingszauber. 1926.
- Dionysos und die Anthesterien. 1927.
- Kult und Spiel im alten Olympia. 1936.
- Das attische Weinlesefest. 1944.
Literatura
- Peter Robert Franke: „Deubner, Ludwig” w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 3, Duncker & Humblot, Berlin 1957, ISBN 3-428-00184-2, s. 621 (online).