Detlev von Liliencron

Detlev von Liliencron, właściwie Friedrich Adolf Axel Freiherr von Liliencron (ur. 3 czerwca 1844 w Kilonii; zm. 22 lipca 1909 w Alt-Rahlstedt k. Hamburga (dzisiaj dzielnica Hamburga)) - niemiecki liryk, pisarz. (wyznania luterańskiego)

Detlev von Liliencron
Detlev von Liliencron.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Louis (1802-92), duński urzędnik celny, syn Andreasa (1774-1823, duński nadkomisarz wojny i kapitan) i Friederike Griis; matka Adeline (1808-72), córka amerykańskiego kapitana Fredericka von Hartena i N. N. (Portugalka); - ożenił się 1) w Görlitz w 1878 (rozwód w 1885) z Helene von Bodenhausen (1854-1932), 2) w 1887 (rozwód 1892) z córką karczmarza Augustą Brandt (zm. ok.1904), 3) w 1900 z chłopką Anną Michael (1866-1945) z Heiligenstedten (Holstein); miał syna i córką z 3 małżeństwa.

Życiorys

Detlev von Liliencron pochodził ze zubożałej linii rodu von Liliencron. Jego dziadek z powodu ślubu z pewną jemu poddaną dokonał mezaliansu i został wydziedziczony. Detlev von Liliencron po nauce w gimnazjum humanistycznym, którą przerwał wstąpił do szkoły realnej w Erfurcie, a następnie do szkoły kadetów w Berlinie. W 1863 r. wstąpił do westfalskiego regimentu fizylierów w Moguncji, w grudniu 1864 r. został przeniesiony do Rawicza, aby tam stłumić niepokoje po powstaniu styczniowym w 1863 roku. W sierpniu 1865 r. awansował na porucznika, w 1866 brał udział w kampanii przeciw Austrii. Później został przeniesiony do regimentu piechoty w Moguncji, z którym brał udział w 1870 r. w wojnie przeciw Francji. Zarówno w kampanii przeciw Austrii i Francji odniósł rany i otrzymał odznaczenia wojskowe. Po chwilowym odejściu z wojska w październiku 1871 r. wrócił do niego ponownie w grudniu 1872 r. i został porucznikiem regimentu pomorskiej piechoty w Kołobrzegu (niem. Kolberg). Z powodu hazardu bardzo się zadłużył i we wrześniu 1875 r. musiał opuścić wojsko. Następnie próbował szczęścia w Stanach Zjednoczonych, ale już w lutym 1877 r. wrócił rozczarowany do Niemiec. W październiku 1878 r. wstąpił do pruskiej służby administracyjnej, ale w 1886 r. odszedł z niej z powodu starych długów. W międzyczasie odbył ćwiczenia wojskowe i w 1882 r. awansował na kapitana.

Od 1886 r. starał się zarobić na utrzymanie jako wolny pisarz. Pobyt w Monachium w 1890 r., sfinansowany przez stypendium »Schiller-Stiftung«, uwieńczyły kontakty z Michaelem Georgiem Conradem, Otto Juliusem Bierbaumem, Heinrichem von Rederem i innymi. Od 1891 r. mieszkał w Ottenhausen, a potem w Altonie k. Hamburga. Aby spłacić dług wstąpił w 1900 r. do kabaretu »Überbrettl« Ernsta von Wolzogena. Dzięki pomocy przyjaciół mógł od 1901 r. na stałe zamieszkać z trzecią żoną w Rahlstedt k. Hamburga. Dwa lata później otrzymał honorową pensję od króla pruskiego w wysokości 2000 marek, która ustabilizował jego położenie finansowe. W 1909 uniwersytet w Kilonii nadał mu doktorat honoris causa.

Twórczość

Detlev von Liliencron zaczął pisać w wieku 35 lat. Jego pierwsza publikacja »Adjutantenritte und andere Gedichte« (1883) była wydawniczym niepowodzeniem, ale uczyniła go znanym wśród autorów naturalizmu. Następnie pisał powieści, nowele, opowiadania i szkice nowelistyczne, które często zawierały refleksje z jego przeżyć wojennych. Stopniowo stawał się co raz bardziej znany. Jego dramaty nie osiągnęły żadnego rezonansu. Pisał publikacje do »Gesellschaft« i »Magazin für die Literatur des In- und Auslandes«, w którym ukazała się w 1885 r. jego recenzja książki Arno Holza »Das Buch der Zeit« (1885, Nr. 31, 1. August, s. 483-484). W 1896 r. opublikował rozpoczęty już w 1879 r. epos »Poggfred«, który zadedykował Richardowi Dehmelowi i w 1909 r. jego kontynuacja »Cantusse«. Tematami jego wierszy są odczuwanie natury, jej symbolika, mitologia, historia, epizody erotyczne, marzenia, przedstawienia z czasów wojny. Jego liryka cieszy się także dzisiaj zainteresowaniem, a listy stanowią obfite źródło dla badań życia literackiego tamtego okresu.

Dzieła (wybór)

  • Trutz, Blanke Hans, (ballada), 1882/1883.
  • Knut, der Herr, (dramat) 1885.
  • Arbeit adelt, (dramat) 1887.
  • Breide Hummelsbüttel, (powieść), 1887.
  • Unter flatternden Fahnen (opowiadania), 1888.
  • Poggfred, (epos) 1896.
  • Nebel und Sonne, (wiersze), 1900.
  • Gute Nacht, (wiersze) 1909.
  • Die Schlacht bei Stellau 1201, (wiersz), 1906.

Literatura

Linki