Eugène Delacroix

Ferdinand Victor Eugène Delacroix (ur. 26 kwietnia 1798 w Charenton-Saint-Maurice; zm. 13 sierpnia 1863 w Paryżu) – francuski malarz, przedstawiciel romantyzmu. Corocznie wystawiał obrazy w Salonie Paryskim, których pasjonująca tematyka wzbudzała sensację, a nierzadko szokowała. Stał się wzorem dla wielu impresjonistów, którzy zdecydowanie dystansowali się od szkoły romantycznej i klasycyzmu. W malarstwie francuskim XIX wieku uważany jest za czołowego przedstawiciela romantyzmu.

Eugène Delacroix - autoportret, 1837. Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

• Ojciec: Charles-François Delacroix (1741-1805);
• Matka: Victoire Œben (1758-1814);
• Rodzeństwo: Charlesa-Henri Delacroix (1779-1845), generał Imperium, Henriette Delacroix (po mężu Verninac, 1782-1827), Henri (1784-1807);

Biografia

Pochodzenie

Eugène Delacroix przyszedł na świat 26 kwietnia 1798 w Charenton-Saint-Maurice jako czwarte dziecko Victoire Œben (1758-1814) i Charles'a-François Delacroix (1741-1805). Ojciec, od 1774 r. paryski prawnik, był deputowanym do Konwentu Narodowego, od 5 listopada 1795 do 16 lipca 1797 r. ministrem spraw zagranicznych, od 6 listopada 1797 do czerwca 1798 r. ambasadorem w Republice Batawskiej, od 2 marca 1800 r. prefektem departamentu Bouches-du-Rhône i od 23 kwietnia 1803 r. prefektem departamentu Gironde z siedzibą w Bordeaux. Matka była córką Jeana-François Œbena, słynnego stolarz Ludwika XV. Jego bracia, Charlesa-Henri (1779-1845, generał Imperium) i Henri (1784-1807), byli wojskowymi, a siostra Henriette (1782-1827) poślubiła Raymonda de Verninac-Saint-Maur (1762-1822), dyplomatę w Szwecji i Konstantynopolu. Rozliczenia majątkowe po śmierci matki doprowadziły do finansowej ruiny rodziny. Młodym Eugène'em Delacroix zaopiekowała się jego siostra Henriette (1782-1827) i jej mąż.

Niektórzy autorzy biografii Eugène'a Delacroix wysuwają przypuszczenie, że ojcem malarza był przyjaciel ojca, Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord (1754-1838). Pomysł ten, którego podstawą stał się guz na genitaliach ojca, usunięty przez chirurga Ange-Bernarda Imbert-Delonnes'a (1747-1818) sześć miesięcy przed narodzeniem przyszłego artysty, rodzi wiele kontrowersji i raczej jest odrzucany. Talleyrand był w każdym razie przyjacielem rodziny i protektorem artysty. Nieślubny wnuk Talleyranda, książę Charles Auguste Louis Joseph de Morny (1811-1865), przewodniczący Ciała Prawodawczego (fr. Corps Législatif) i przyrodni brat Napoleona III, uczynił Delacroix oficjalnym malarzem II Cesarstwa, choć cesarz wolał Winterhaltera i Meissonniera.

Okres Nauki

Po śmierci ojca matka opuściła Bordeaux i zamieszkała w Paryżu. W styczniu 1806 r. Delacroix zamieszkał w apartamencie Henriette i Raymonda de Verninac. Od października 1806 r. uczęszczał do elitarnego Lycée Impérial (obecnie Lycée Louis-le-Grand), gdzie poznał literaturę klasyczną (Horacy, Wergiliusz) i jednocześnie pisma Racine'a, Corneille'a i Voltaire'a. Uczył się greki i łaciny. Brał też lekcje muzyki u organisty. Przez całe życie uczestniczył w paryskim życiu muzycznym, szukając towarzystwa kompozytorów, śpiewaków i instrumentalistów.

W 1815 r. rozpoczął naukę w atelier Pierre'a-Narcisse'a Guérina, gdzie poznał Théodore'a Géricaulta, który wywarł zasadniczy wpływ na jego sztukę. Delacroix zapożyczył od niego swój styl: silne kontrasty światła i cienia dające relief i modelunek. Stosował też niektóre własne kolory: vermilion, błękit pruski, brązy, kolorowe biele. Turecki oficer uprowadzający na koniu grecką niewolnicę w „Masakrze na Chios” (1824, Luwr) był inspirowany „Oficerem szaserów podczas ataku” (1812, Luwr) Géricaulta. Gdy 26 stycznia 1824 roku zmarł Géricault, Delacroix stał się mimowolnym przywódcą romantyzmu. Nauczanie Guérina było zarazem klasyczne i liberalne. Uczył neoklasycznej zasady prymatu rysunku nad kolorem, powrotu do antyku drogiego niemieckiemu archeologowi Winckelmannowi, ale nie był zamknięty na nowe idee. Od marca 1816 r. Delacroix kontynuował naukę, wciąż z Guérinem, w paryskiej Szkole Sztuk Pięknych (fr. École des beaux-arts), gdzie nauczanie preferowało rysunek i kopiowanie starych mistrzów. Poznani w 1816 r. Charles-Raymond Soulier i Richard Parkesa Bonington (1802-1828) zapoznali go ze sztuką akwareli, co oddaliło go od nauczania akademickiego w Szkole Sztuk Pięknych. W 1820 r. nie zdał pierwszej części do nagrody Prix de Rome. Niewielkie dochody ze spadku powodowały, że podejmował dorywcze zajęcia: projektowanie przemysłowe, dekoracja mieszkań, kostiumy teatralne.

Przez cały okres swojej kariery Delacroix cierpiał z powodu braków w wykształceniu technicznym, które było niedoceniane w oficjalnym nauczaniu. Dla niego, Jacques-Louis David (1748-1825) był ostatnim posiadaczem tego zaginionego „sekretu”. Od 24 kwietnia do końca sierpnia 1825 r. przebywał w Anglii. Tam odkrył sztuki Shakespeare, uczestnicząc w spektaklach „Ryszard III”, „Henryk IV”, „Otello”, „Kupiec wenecki” i „Burza”. Jednocześnie widział adaptacje „Fausta” Goethego. Do tematyki teatralnej Delacroix wracał w ciągu całej kariery malarskiej: „Hamlet i Horatio na cmentarzu” (1835, Frankfurt nad Menem) oraz „Hamlet i dwaj grabarze” (1839, Luwr). Te tematy mieszają się u malarza aż do śmierci z tematyką orientalną, literacką, historyczną i religijną. Od tej podróży technika akwareli stała się ważna w jego twórczości. Bardzo pomogło mu to podczas podróży do Afryki Północnej, aby móc odtworzyć wszystkie kolory.

Początek kariery

W 1819 r. Eugène Delacroix wykonał pierwsze dekoracje w stylu pompejańskim w jadalni rezydencji M. Lottin de Saint-Germain na paryskiej wyspie L’île de la Cité. Obecnie z tej pracy zachowały się jedynie rysunki i projekty, postaci, scen alegorycznych lub mitologicznych, przechowywane w Muzeum Luwru. Aktor François-Joseph Talma (1763-1826) powierzył mu w 1821 r. udekorowanie jadalni w rezydencji przy rue de la Tour-des-Dames 9 na Montmartrze w stylu grecko-rzymskim inspirowanym freskami z Herkulanum, podobnie jak u M. Lottina.

Pierwszymi malowidłami sztalugowymi Delacroix były dwa obrazy ołtarzowe inspirowane renesansem:

• „Dziewica z Dzieciątkiem”, zwana „Dziewicą Żniw” (fr. „La Vierge des moissons”, 1819 r., kościół Saint-Eutrope w Orcemont) z widocznymi wpływami Rafaela, zwłaszcza „Piękna ogrodniczka” (1507-1508, Luwr);
• „Dziewica Najświętszego Serca” (fr. „La Vierge du Sacré-Cœur”, 1821, katedra w Ajaccio), przypomina Michała Anioła masywnością i statycznością postaci Marii Panny.

Próbując wyjść z trudnej sytuacji finansowej, Delacroix przedstawił w 1821 r. po raz pierwszy w Salonie Paryskim obraz „Barka Dantego” (fr. „La Barque de Dante” lub „Dante et Virgile aux enfers”), który zakupiło państwo za 2000 franków. Temat, zaczerpnięty z Pieśni VIII „Piekła” Dantego, był wówczas niespotykany. Współcześni, znając tylko powierzchownie „Boską komedię” Dantego, ilustrowali zawsze te same epizody: historię Ugolina (Piekło, Pieśń XXXIII), Paola i Franceski (Piekło, Pieśń V), Łódkę Charona (Piekło, Pieśń III). Wybór anegdoty i formatu zarezerwowanego dotychczas dla tematów religijnych, mitologicznych lub historycznych dla tego obrazu o tematyce literackiej świadczy o nowatorstwie Delacroix, który chciał udowodnić, że jest prawdziwym malarzem i że opanował poszczególne części swojej sztuki: akt, draperię, ekspresję. Wpływ Michała Anioła widoczny jest w imponującej muskulaturze potępionych (przypominającej „Niewolnika” w Luwrze).

Bachus i tygrys, 1834 (63 cm x 91 cm). Musée national Eugène Delacroix, Paryż.

Leda i łabędź, 1834 (88 cm x 67 cm). Musée national Eugène Delacroix, Paryż.

Anakreont i młoda dziewczyna, 1834 (65 cm x 80 cm). Musée national Eugène Delacroix, Paryż.

Masakra na Chios

Przedstawiony w 1824 r. w Salonie obraz „Masakra na Chios” oraz powstałe dwa lata później płótno „Grecja na ruinach Missolonghi” wykazują zainteresowanie malarza filhellenizmem. Za pierwszy z nich otrzymał medal drugiej klasy, a państwo zakupiło obraz za 6 000 franków, aby go wystawiać w Muzeum Luksemburskim (fr. Musée du Luxembourg). Płótno było inspirowane dokonaną przez Turków w kwietniu 1822 r. masakrą ludności na wyspie Chios. Temat znalazł w pamiętniku pułkownika Louisa Voutiera „Mémoires du colonel Voutier sur la guerre actuelle des Grecs”. Podczas opracowywania obrazu prowadził badania ikonograficzne w Bibliotece Narodowej, a od malarza Jules'a-Roberta Auguste (1789-1850) otrzymał kostiumy wschodnie z jego podróży po Oriencie. Auguste dokumentował podróż do Grecji, Egiptu i Maroka licznymi akwarelami i pastelami, które przedstawiały: tkaniny, kostiumy, broń i różne bibeloty. Uważany za inicjatora orientalizmu w Francji wywarł silny wpływ na Delacroix i jego sztukę, szczególnie między 1824 a 1832 rokiem.

Masakra na Chios, 1824 (419 × 354 cm), Luwr, Paryż.

Grecja na ruinach Missolungi, 1826 (213 × 142 cm), Musée des Beaux-Arts de Bordeaux.

Walka giaura i baszy, 1826 (60 × 73 cm), Art Institute of Chicago.

Krytycy, w większości artyści, a także publiczność oceniło obraz surowo. Jego koledzy, przykładowo Anne-Louis Girodet (1767-1824), zarzucali mu sposób malowania i zaniedbania w zakresie projektowania. Antoine-Jean Gros (1771-1835) docenił „Barkę Dantego”, a „Masakrę na Chios” ocenił jako „masakrę malarstwa”. Niektórzy krytycy sygnalizowali wpływ obrazu Grosa „Napoleon odwiedza zadżumionych w Jaffie” (1804). Obraz ten stawiał go jako sztandarowego przedstawiciela romantyków, nad czym ubolewał, nie chcąc wiązać się z żadną szkołą.

Między 1823 a 1825 r. Delacroix namalował kilka obrazów Greków w stroju greckich żołnierzy walczących z Turkami podczas wojny o niepodległość i Turków, z których część mogła zostać wykorzystana do „Masakry na Chios”.

Okres romantyzmu w twórczości Delacroix (1825-1831)

Podczas pobytu w Anglii, od maja do sierpnia 1825 r., Eugène Delacroix odwiedził Hampstead i opactwo Westminster, co zainspirowało jego płótno „Zabójstwo biskupa Liege” (1831, Luwr). Spotkał malarzy Sir Davida Wilkiego (1785-1841) i Thomasa Lawrence'a (1769-1830), którego podziwiał styl i portrety, a jego portret Davida Lyona (ok. 1825, Muzeum Thyssen-Bornemisza) zainspirował go do portretu barona de Schwitera (1826-1830, National Gallery, Londyn).

Począwszy od 1826 r. bywał u Victora Hugo i brał udział w spotkaniach jego kręgu. W pierwszym okresie grupa skupiła się wokół Charles'a Nodiera i Alexandre'a Soumeta. Ich wspólne zainteresowanie średniowieczem zrodziło „styl trubadurów” (fr. „Style troubadour”); zarówno Ingres, jak i Delacroix tworzyli niewielkie obrazy w tym stylu. Jednocześnie przyjaciele Victora Hugo utworzyli swoisty rodzaj szkoły wokół poety. W latach 1828 i 1829 ta druga grupa stała się drugim kręgiem, a Hugo stał się przywódcą ruchu romantycznego, do którego przyłączyli się członkowie pierwszego kręgu. W 1830 roku stosunki między Delacroix a Hugo uległy pogorszeniu, poeta wytykał mu brak przywiązania do romantyzmu.

Upadek Missolungi w 1826 roku, bastionu greckich bojowników o niepodległość, wywołał w Francji silny odzew, zwłaszcza w kręgach artystycznych, które apelowały do opinii publicznej i rządu francuskiego, zachowującego dotychczas neutralność. Delacroix zaprezentował w 1827 r. obraz „Grecja na ruinach Missolungi”. Do stworzenia tej alegorii Grecji zainspirowały go starożytne Wiktorie (mitologiczna bogini zwycięstwa) i postać maryjna, z niebieskim płaszczem i białą tuniką. Taka interpretacja tematu zdezorientowała krytyków, z wyjątkiem Victora Hugo.

W tym okresie życia Delacroix utrzymywał liczne związki miłosne z zamężnymi kobietami: Eugènie Dalton, Alberthe de Rubempré, Elisa Boulanger i Joséphine Forget.

W 1827 r. Eugène Delacroix namalował obraz „Śmierć Sardanapala”, który wystawił w paryskim Salonie. Płótno spotkało się z ostrą krytyką, nazwane zostało nawet „najgorszym obrazem Salonu”, artyście zalecano uczestnictwo w kursie perspektywy, która w malarstwie jest tym, czym ortografia w pisarstwie. Delacroix nie chciał jednak szokować swoich rówieśników, ale raczej przekonać ich o swoim geniuszu poprzez nawiązania do sztuki przeszłości, wielość źródeł inspiracji i wybór tematu w starożytnym Orientem. Przyjaciele nie stanęli w jego obronie; Victor Hugo nie zajął publicznie stanowiska w tej kwestii, chociaż w liście do Victora Pavisa z 3 kwietnia 1928 r. z entuzjazmem wypowiadał się na temat tego obrazu. Malarz padł też ofiarą dowcipów humorystów, których nie doceniał, mimo że gustował w kalamburach. Tym razem państwo nie kupiło obrazu. Gwałtowność ataków przyspieszyła jego rozejście się z ruchem romantycznym. Po tej porażce malarz zachował obraz w swoim warsztacie. W 1844 r. postanowił go wystawić na sprzedaż; w 1845 r. kupił go za kwotę 6 000 franków kolekcjoner amerykański John Wilson. Obraz został odrestaurowany przez Étienne'a-François Haro (1827-1897) i zaprezentowany publiczności w latach 1861 roku. Ostatecznie został nabyty przez Luwr w 1921 roku.

Jean-Auguste-Dominique Ingres (1780-1867), główny rywal Delacroix reprezentujący malarstwo klasyczne, przedstawił w Salonie „Apoteozę Homera” (1827), która przedstawiała zupełnie odmienną koncepcję malarstwa. „Apoteozą Homera” i „Śmiercią Sardanapala” obaj artyści potwierdzili swoje doktryny. Kłótnia o kolor, która w latach 70-tych XVI wieku przeciwstawiła się zwolennikom Nicolasa Poussina i Rubensa, odnowiła się w XIX wieku z nowymi opozycjami, oprócz tej między kolorem a linią. Krytycy uważali Delacroix za lidera kolorystów aż do XX wieku.

W 1828 r. ukazało się francuskie wydanie „Fausta” Goethego z 17 litografiami Delacroix. W liście z Weimaru do swojego przyjaciela Johanna Petera Eckermanna, Goethe wyraził swój entuzjazm dla dzieła i uważał, że dobrze poradził sobie z przełożeniem scen, które sobie wyobraził.

Od 1830 r. Eugène Delacroix napisał pięć artykułów na temat sztuki dla „Revue de Paris”. Pierwszy, poświęcony Rafaelowi Santi, ukazał się w maju, a drugi, na temat Michała Anioła, w lipcu, w których dał wyraz swoim przekonaniom estetycznym i podziwowi dla tych dwóch artystów, którzy mieli duży wpływ na jego twórczość.

W 1831 r. Delacroix zaprezentował w Salonie obraz „Wolność wiodąca lud na barykady” inspirowany rewolucją lipcową w 1830 roku. Delacroix namalował ten obraz z dwóch powodów. Pierwszym była jego porażka na Salonie w 1827 roku. Chciał ją wymazać i zyskać przychylność władzy, tworząc dzieło sztuki reprezentujące liberalne idee, które podzielał z nowym królem Francji Ludwikiem Filipem I, chociaż nie uczestniczył w rewolucji. W liście z 28 października 1830 roku do brata Charlesa Delacroix pisał: „Podjąłem nowoczesny temat, barykadę, i jeśli nie zwyciężyłem dla ojczyzny, to przynajmniej będę dla niej malował”. Obraz był pokazywany tylko przez kilka miesięcy. Hippolyte Royer-Collard, dyrektor Beaux-Arts, kazał umieścić go w rezerwach, w obawie, że jego temat zachęci do zamieszek. Edmond Cavé, jego następca, pozwolił Delacroix odebrać go w 1839 roku. Za zgodą Napoleona III został wystawiony na Wystawie Powszechnej w 1855 roku, a w Luwrze wystawiano go na stałe od listopada 1874 roku.

Temat przywołuje walki uliczne, które miały miejsce od 27 do 29 lipca 1830 r., zwane rewolucją lipcową. Młoda kobieta z nagą klatką piersiową, z czapką frygijską na głowie, symbolem wolności, trzymająca trójkolorową flagę symbolizuje alegorię wolności. Idzie uzbrojona, w towarzystwie dziecka z ulicy, które wymachuje pistoletami. Po lewej stronie obrazu młody mężczyzna w surducie i kapeluszu trzyma garłacz (rodzaj karabinu). Legenda głosi, że ten młody człowiek przedstawia Delacroix i że brał udział w powstaniu. Istnieje kilka powodów, by w to wątpić, jak choćby niewiarygodne świadectwo Alexandre'a Dumas'a. Malarz, który miał opinie bonapartysty, zostałby co najwyżej wcielony do Gwardii Narodowej, przywróconej 30 lipca 1830 r. po zniesieniu w 1827 roku, aby strzec skarbu koronnego, znajdującego się już w Luwrze.

Brytyjski specjalista od Delacroix, Lee Johnson, identyfikuje młodzieńca jako Étienne'a Arago, zagorzałego republikanina i dyrektora teatru Vaudeville w latach 1830-1841. Takiego zdania był również Jules Claregie w 1880 r. Jeśli chodzi o dziecko ulicy, to podobno zainspirowało ono Victora Hugo (1802-1885) do stworzenia postaci Gavroche'a w „Nędznikach”, wydanych w 1862 roku.

Pobyt w Afryce

W 1831 r. Eugène Delacroix towarzyszył przez siedem miesięcy misji dyplomatycznej, którą Ludwik Filip I powierzył hrabiemu Charlesowi-Edgarowi de Mornay (1803-1878) na dworze sułtana Maroko Moulaya Abd er-Rahmana (1778-1859). W czasie tej podróży malarz odkrył Andaluzję, Maroko i Algierię, ich krajobrazy, architekturę, ludność, sztukę, ubiory. Wykonał notatki, rysunki i akwarele, które stanowiły jeden z pierwszych dzienników podróży, w których opisywał to, co odkrył. Ta podróż była kluczowa dla jego techniki i estetyki. Przywiózł siedem zeszytów składających się na jego dziennik podróży, z których zachowały się tylko cztery. Do podróży tej wracał regularnie tworząc płótna „Kobiety z Algieru w ich mieszkaniu” (1834, Luwr), „Wesele żydowskie w Maroku” (1841, Luwr), „Sułtan Maroka” (1845, Musée des Augustins de Toulouse). Podróż ta, którą odbył na własny koszt, pozwoliła Delacroix, który nigdy nie był we Włoszech, odkryć na nowo „żywą starożytność”.

Dzięki tej podróży Delacroix stał się jednym z pierwszych malarzy, którzy malowali Orient na podstawie natury.

Pierwsze duże prace dekoracyjne

31 sierpnia 1833 r. ówczesny minister prac publicznych powierzył Delacroix wykonanie dekoracji w salonie królewskim i tronowym pałacu Bourbonów (obecnie siedziba francuskiego Zgromadzenia Narodowego). Za ten zespół kompozycji sufitowej, z centralnym świetlikiem otoczonym ośmioma kesonami (cztery duże i cztery małe), czterema fryzami nad drzwiami i oknami oraz ośmioma pilastrami, zapłacono mu 35 000 franków. Namalował go olejem na płótnie, a fryzy olejem i woskiem bezpośrednio na ścianie, aby uzyskać matowość bliższą temperze. Tę samą technikę przyjął dla pilastrów malowanych na ścianach, ale w technice grisaille. Zlecenie to zrealizował bez współpracowników, z wyjątkiem ornamentatorów do złoconych dekoracji, w szczególności Karola Cicéri. W czterech głównych kesonach przedstawił cztery alegoryczne postacie symbolizujące dla niego żywe siły państwa: sprawiedliwość, rolnictwo, przemysł i handel oraz wojnę. Cztery mniejsze, umieszczone w czterech rogach pomieszczenia, pomiędzy głównymi kesonami, pokryte są figurkami dzieci, z atrybutami takimi jak : sowa Minerwy jako symbol mądrości, maczuga Herkulesa jako symbol siły, dłuto i młotek jako symbol sztuki.

Śmierć Sardanapala, 1827-28, (392 × 496 cm). Luwr, Paryż.

Kobiety algierskie w apartamencie, 1834 (180 cm x 229 cm). Luwr, Paryż.

Anakreont i młoda dziewczyna, 1834 (65 cm x 80 cm). Musée national Eugène Delacroix, Paryż.

W wydłużonych nadprożach oddzielających okna i drzwi przedstawił w technice grisaille główne rzeki Francji (Loarę, Ren, Sekwanę, Rodan, Garonnę i Saonę). Po obu stronach tronu umieścił ocean i Morze Śródziemne, naturalne otoczenie kraju. Jego praca została dobrze oceniona przez krytyków.

Ostatnie lata

W 1838 r. zaprezentował w Salonie obraz „Medea”, a we wrześniu tego samego roku otrzymał zlecenie na udekorowanie biblioteki w pałacu Bourbonów. Na potrzeby tego wielkiego projektu Delacroix pomalował pięć kopuł i dwie kuliste części czytelni. Każdą z pięciu kopuł poświęcił jednej dyscyplinie, przywołanej przez sceny lub wydarzenia, które ją ilustrowały: legislacja w centrum, teologia i poezja z jednej strony, filozofia i nauki po drugiej. Prace te trwały do końca 1847 roku, co wynikało z różnych problemów zdrowotnych artysty, wyjazdów - przykładowo w 1839 r. wyjechał z poznaną w 1833 r. Elisą Boulanger do Flandrii, aby oglądać obrazy Rubensa -, prowadzonych równolegle innych prac - np. w 1840 r. namalował płótno „Wejście krzyżowców do Konstantynopola” oraz w latach 1840-1846 dekorował czytelnię biblioteki senackiej w Pałacu Luksemburskim w Paryżu. Aby zrealizować te wielkie zamówienia Delacroix otworzył w 1841 r. warsztat z uczniami, którzy wykonywali tła i grisaille.

W 1850 r. otrzymał zlecenie namalowania centralnego wystroju Galerii Apollina w Luwrze, gdzie przedstawił Apollina pokonującego węża Pytona. W 1851 roku miasto Paryż zleciło mu dekoracje Sali Pokoju (fr. Salon de la Paix) w Hôtel de Ville, które zostały zniszczone przez pożar w 1871 roku.

Od 1844 roku Eugène Delacroix wynajmował domek z małym atelier w Draveil, w miejscu zwanym Champrosay, aby odpocząć z dala od Paryża, gdzie szalała cholera. Tam odbywał w towarzystwie zatrudnianej od 1835 r. gosposi długie spacery, aby leczyć gruźlicę. Namalował w tym czasie liczne widoki z Champrosay. Regularnie odwiedzał normandzkie wybrzeże w Étretat, Fécamp, a zwłaszcza Dieppe, gdzie malował akwarele i pastele. Jednocześnie malował martwe natury, często wymyślone kwiaty, jak np. żółte lilie z pięcioma płatkami. W tym czasie związek z George Sand, której portret wykonał w 1834 roku, osłabł.

Począwszy od lat 50-tych Delacroix interesował się fotografią. Od 1851 r. należał do Towarzystwa Heliograficznego. Zlecił wykonanie fotograficznych męskich i żeńskich aktów, które wykorzystywał podczas malowania obrazów. Fotografie zamówione przez Delacroix u Durieu, podobnie jak wykonane na ich podstawie rysunki były eksponowane w Musée national Eugène-Delacroix. Połączenie tych fotografii i inspirowanych nimi rysunków wydaje się fundamentalne dla zrozumienia napięcia związanego z wykorzystaniem medium fotograficznego w twórczości Delacroix, w połowie drogi między egzaltacją związaną z odkryciem cennego narzędzia a sceptycyzmem malarza, który postrzegał je jedynie jako element o wartości instrumentalnej, daleki od możliwości konkurowania z malarstwem.

Tak długo, jak zainteresowanie kolekcjonerów było słabe, tak długo jego kariera zależała od zleceń publicznych. Dlatego też, aby zyskać przychylność władz, uczęszczał na spotkania wszystkich kręgów politycznych i nigdy nie odmawiał wizyty, która mogłaby okazać się owocna. Korzystał też z kuracji termalnych w Bad-Ems w 1861 r. i w Eaux-Bonnes w 1845 r., gdzie sporządził dziennik podróży.

W 1851 roku został wybrany na radnego miejskiego Paryża. Na tym stanowisku pozostał do 1861 roku. Między 1855 a 1861 r. ozdabiał kaplicę św. Aniołów w paryskim kościele św. Sulpicjusza (fr. Saint-Sulpice).

Ostatnie lata życie Delacroix przyćmiło zrujnowane zdrowie, które pogrążyło go w wielkiej samotności. Eugène Delacroix zmarł o godzinie 19.00 na atak krwioplucia w wyniku gruźlicy 13 sierpnia 1863 roku przy 6 rue de Furstemberg w Paryżu, gdzie zamieszkał w 1857 roku. Pochowano go na Cmentarzu Père-Lachaise.

Obrazy

• 1822: Barka Dantego, olej na płótnie, 189 × 241 cm, Luwr, Paryż
• 1822-1835: Les Natchez (według Chateaubrianda), olej na płótnie, 90 × 117 cm, Metropolitan, Nowy Jork, online
• 1823: Rebeka i ranny Ivanhoe, olej na płótnie, 64 × 54 cm, Metropolitan, Nowy Jork, online
• 1824: Sierota na cmentarzu, olej na płótnie, 65 × 54 cm, Luwr, Paryż, online
• 1827: Chrystus w ogrodzie Getsemani, olej na płótnie, 294 × 362 cm, Église Saint-Paul-Saint-Louis, Paryż, online
• 1827-28: Śmierć Sardanapala, olej na płótnie, 392 × 496 cm, Luwr, Paryż, online
• 1830: Bitwa pod Poitiers, olej na płótnie, 114 × 146 cm, Luwr, Paryż, online
• 1832: Saada, żona Abrahama Ben-Chimol i Préciada, jedna z ich córek, akwarela, 22 x 16 cm, Metropolitan, Nowy Jork, online
• 1834: Portret George Sand, olej na drewnie, 27,2 x 21,5 cm, Luwr, Paryż, online
• 1835: Madame Henri-François Riesener (Félicité Longrois, 1786–1847), Metropolitan, Nowy Jork, online
• 1842: Edukacja Dziewicy, olej na płótnie, 95 x 125 cm, Musée national Eugène-Delacroix, Paryż, online
• 1846: Porwanie Rebeki, olej na płótnie, 100,3 x 81,9 cm, Metropolitan, Nowy Jork, online
• 1848–49: Kosz kwiatów, olej na płótnie, 107,3 ​​x 142,2 cm, Metropolitan, Nowy Jork, online
• 1849: Hamlet i jego matka, olej na płótnie, 27 x 18 cm, Metropolitan, Nowy Jork, online
• ok. 1853: Chrystus śpi podczas burzy, olej na płótnie, 50,8 x 61 cm, Metropolitan, Nowy Jork, online
• 1862: Owidiusz wśród Scytów, olej na płótnie, 32,1 x 50,2 cm, Metropolitan, Nowy Jork, online

Literatura

• Alfred Robaut, Ernest Alfred Chesneau et Fernand Calmettes, L'œuvre complet de Eugène Delacroix : peintures, dessins, gravures, lithographies, Paris, Charavay, 1885 (online).

Linki

• Charles Baudelaire: L’œuvre et la vie d’Eugène Delacroix (PDF).
• La Grèce sur les ruines de Missolonghi w Musée des Beaux-Arts de Bordeaux.

Tematy pokrewne