Joe Dassin

Joseph Ira Dassin, znany jako Joe Dassin (ur. 5 listopada 1938 w Nowym Jorku (USA); zm. 20 sierpnia 1980 w Papeete (Polinezja Francuska)) – amerykańsko–francuski piosenkarz, kompozytor i pisarz. W latach 1964–1980 odniósł wielkie sukcesy we Francji, Rosji, Finlandii, Niemczech i Polsce. Sprzedał ponad 50 milionów płyt na całym świecie, z czego prawie 17 milionów we Francji.

Joe Dassin 1960
Joe Dassin, 1960.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

  • Ojciec: Jules Dassin (1911–2008), reżyser filmowy;
  • Matka: Béatrice Launer (1913–1994), skrzypaczka;
  • Rodzeństwo: siostry Richelle (ur. 1940) i Julie (ur. 1945);
  • Dziadek: Samuel Dassin emigrował z regionu Odessy do Ameryki;
  • Żona: 1) od 18 stycznia 1966 (rozwód 5 maja 1977) Maryse Massiera, 2) od 14 stycznia 1978 (rozwód w 1980) Christine Delvaux (1949–1995);
  • Dzieci: Joshua (ur. w lipcu 1973, zmarł 5 dni po narodzeniu) z Maryse Massiera, Jonathan (ur. 14.09.1978) i Julien z Christine Delvaux.

Biografia

Dzieciństwo i młodość (1938-1964)

Joe Dassin przyszedł na świat 5 listopada 1938 roku w Nowym Jorku jako syn pasjonata kina, asystenta Hitchcock'a i reżysera filmowego Jules'a Dassina (1911–2008) i skrzypaczki Béatrice Launer (1913–1994). Jego dziadek, Samuel Dassin, pochodził z rodziny żydowskiej i emigrował do Ameryki z okolic Odessy. W 1940 roku ojciec postanowił zamieszkać z rodziną w Los Angeles. Układ pokojowy z Jałty, wejście w okres „zimnej wojny”, USA kontra ZSRR, oraz polowanie na czarownice senatora Mac Carthy'ego osaczyło sympatyków komunizmu, do których należał Jules Dassin. Szybko oskarżono go o sympatyzowanie Moskwie. W tej sytuacji opuścił Hollywood, emigrował z rodziną do Europy.

Do Europy Joe Dassin przybył w wieku 12 lat. W 1950 roku rodzina zamieszkała w Paryżu. Odtąd zaczęła się dla Joe wędrówka po licznych szkołach europejskich: prestiżowy i drogi szwajcarski collège du Rosey, w 1951 roku szkoła we Włoszech, École internationale de Genève w 1953, Grenoble w 1954, gdzie zdał maturę. Teraz szesnastoletni chłopak posługiwał się biegle trzema językami.

Rozwód rodziców w 1955 roku spowodował, że postanowił szukać swoich korzeni. Wrócił do USA, gdzie w latach 1957–1961, po trzyletnim studiowaniu medycyny, studiował etnologię, język rosyjski i antropologię na University of Michigan w Ann Arbor w stanie Michigan. Dwa lata później obronił pracę magisterską z antropologii na temat plemienia Indian Hopi. W tym czasie brał do ręki gitarę i razem z kolegą śpiewali. Jednak w ich repertuarze nie było miejsca dla utworów ani Elvisa Presleya, ani Eddiego Cochrana, ale pociągały ich proste pieśni Georges'a Brassens'a. Nie doświadczał też frustracji w Ameryce, w której tradycją jest, że studenci wykonują różne prace. Joe pracował jako tester, doręczyciel i kierowca ciężarówki. Znalazł też czas na napisanie opowiadania Wade In Water. Po ukończeniu studiów został zwolniony przez władze wojskowe ze służby wojskowej z powodu szmeru w sercu. Gdy rozważał karierę pisarską, wrócił końcem 1963 roku do Francji, gdzie dołączył do matki i sióstr. Ojciec, który odnosił sukcesy jako reżyser, zatrudnił go jako asystenta przy kręceniu filmu Topkapi.

Joe Dassin i Maryse Massiera
Joe Dassin i Maryse Massiera

13 grudnia 1963 roku spotkał Maryse Massiera, która wpłynęła na dalszy przebieg jego życia. Joe i Maryse zamieszkali u matki Joe w Saint-Cloud. Pisane przez Joe Dassina opowiadania, publikowane w prasie, wystarczały na marną wegetację. W lutym 1964 roku wybrali się na kilka dni na narty do szwajcarskiej miejscowości Zermatt. Wiosną 1964 roku wynajęli własne mieszkanie w Saint-Germain-des-Prés. Aby związać koniec z końcem, dubbingował amerykańskie filmy, pisał artykuły dla magazynów New Yorker i Playboy. Zagrał w filmach Trèfle rouge i Lady L..

Dzięki przyjaciółce Maryse, Catherine Régnier, która w 1964 roku została sekretarką w amerykańskiej wytwórni płytowej Columbia Broadcasting System (CBS), która właśnie utworzyła oddział we Francji, Maryse udał się wyjątkowy prezent urodzinowy dla Joe, który w listopadzie obchodził urodziny. Była to płyta z jego piosenką Freight Train, którą jej śpiewał podczas ich pierwszego wspólnego romantycznego wieczoru przy cieple kominka w Moulin de Poincy, 40 kilometrów od Paryża. Dostarczona przez Maryse taśma magnetofonowa do CBS France spowodowała, że ekipa wytwórni zwróciła się do Catherine, aby zorganizowała spotkanie z Joe, który o niczym nie wiedział. Początkowo Joe Dassin odmawiał, ale Catherine Régnier, nie dała się tym zniechęcić i ostatecznie przekonała młodego buntownika, który nie chciał zostać piosenkarzem. Przed Bożym Narodzeniem 1964 roku Joe podpisał kontrakt na nagranie płyty z CBS. 26 grudnia 1964 roku Joe nagrał z orkiestrą Oswalda d'Andréa pierwszą płytę z czterema piosenkami (Je change un peu de vent, francuska wersja Freight Train), w tym z dwiema piosenkami Jean-Michela Rivata i Franka Thomasa.

Początek kariery (1965–1968)

Z wydrukowanych między 5 a 12 lutego 1 000 egzemplarzy płyt, prawie nic nie sprzedano. Również stacje radiowe nie wykazały zainteresowania. Jedynie Monique Le Marcis z Radio Luxembourg i Lucien Leibovitz z Europe Un wyemitowali je. Nie zniechęciło to Joe Dassina i od 7 do 14 maja pracował ponownie z Oswald d'Andréa, czego efektem były cztery piosenki na kolejnej płycie. Wytłoczona w 2 000 egzemplarzach płyta Je vais mon chemin została opublikowana w czerwcu, a w lipcu rozesłano promocyjne egzemplarze do stacji radiowych. Jednak i tym razem nie zwrócono uwagi na młodego piosenkarza. Pod koniec lata dyrektor CBS zaproponował młodemu artyście wykonanie francuskiej wersji amerykańskiego przeboju Shame And Scandal In The Family. Jednak Sacha Distel i grupa popowa Les Surfs nagrali go prędzej. Trzecia płyta wydana w listopadzie 1965 roku (Bip bip), sprzedana w 25 000 egzemplarzy, okazała się pierwszym sukcesem radiowym w karierze piosenkarza. 31 grudnia 1965 roku Jacques Souplet, nowy dyrektor generalny CBS France, przedstawił go Jacques'owi Plaitowi, który miał zostać jego producentem i przyjacielem.

18 stycznia 1966 roku Joe Dassin i Maryse Massiera pobrali się. W kwietniu 1966 roku ukazała się czwarta płyta (pierwsza we współpracy z Jacques'iem Plaitem) we współpracy z Johnny Arthey Orchestra. Chociaż jej sprzedaż była jeszcze skromna, to piosenki Ça m'avance à quoi i Comme la Lune często emitowano w radiu i przyczyniły się do zwiększenia popularności wykonawcy. Joe Dassin stał się znany wśród piosenkarzy francuskich jako piosenkarz folkowy. W tym też 1966 roku Joe został gospodarzem cyklu audycji radiowych Western Story w Radio Luxembourg. W lecie wyszedł pierwszy singiel Dassina Guantanamera. 19 i 20 października nagrał drugą wersję Guantanamera i adaptację tradycyjnej amerykańskiej pieśni folkowej Katy Cruel. Joe Dassin był jednym z pierwszych francuskich artystów, którzy wypróbowali to medium. Końcem roku miał się ukazać album, ale francuscy muzycy strajkowali. W tej sytuacji Plait postanowił nagrać go w Anglii, ale i tam wybuchły strajki. Ostatecznie album nagrano w październiku i listopadzie 1966 roku w studio w Nowym Jorku, a płyta ukazała się 17 listopada. Wytwórnia CBS zdecydowała, że oprócz albumu długogrającego Joe Dassin à New-York wyda także minialbum, który ukazał się w następnym dniu. Piosenka Excuse Me Lady stała się przebojem świątecznym.

Joe Dassin Nowy Jork
Joe Dassin w Nowym Jorku.

W styczniu 1967 roku Bernard Chevry zorganizował w Cannes targi muzyczne MIDEM (Marché International du Disque et de l'Edition Musicale). Plait, który znał Salveta i wiele mu zawdzięczał, postanowił wesprzeć projekt. Udał się do Cannes z Joe i Maryse. Prasa zauważyła młodego artystę, śpiewającego w dwóch językach, i Joe Dassin stał się gwiazdą. 3 maja 1967 roku ukazała się płyta z piosenką Les Dalton. Był to pierwszy wielki sukces Joe Dassina.

Po nieudanym występie w Brukseli w 1966 roku rozpoczął w Vire 9 marca 1967 roku trasę koncertową. 17 października 1967 roku ukazał się kolejny singiel Dassina z piosenkami Marie-Jeanne (adaptacja piosenki Ode To Billy Joe) i Tout bébé a besoin d'une maman. W tym czasie nagrywał też piosenki do drugiego albumu długogrającego, który ujrzał światło dzienne w listopadzie tego samego roku.

Podczas podróży w 1968 roku do Włoch zainteresowały go tamtejsze piosenki. Około 19 lutego udał się z ekipą do Londynu, aby nagrać kolejny singiel La Bande à Bonnot, który ukazał się w marcu. Miesiąc później pojawił się singiel Siffler sur la colline, który odniósł wielki sukces komercyjny (sprzedaż 300 000 egzemplarzy). 26 czerwca podpisał nowy kontrakt z CBS. W listopadzie 1968 roku sukces piosenkarza ugruntowała piosenka Ma bonne étoile, kolejna adaptacji piosenki włoskiej, z tekstem Pierre'a Delanoë. Na ten okres przypada również koniec współpracy Joe Dassina, Jean-Michela Rivata i Francka Thomasa. Nowym ulubionym tekściarzem Joe Dassina zostaje Pierre Delanoë. Koniec roku uwieńczył kolejny sukces dzięki piosence Le Petit Pain au chocolat (adaptacja włoskiej piosenki Luglio interpretowanej przez Riccardo Del Turco).

26 listopada Joe Dassin udał się do Kanady, gdzie podczas tygodniowego pobytu udzielił wywiady w Montrealu, Trois Rivières, Québecu i Ottawie.Lata 1969–1974

1 kwietnia 1969 roku Joe Dassin padł ofiarą pierwszego zawału serca. W 1969 roku ukazały się piosenki Le Chemin de papa i Les Champs-Élysées, która stała się jednym z największych przebojów piosenkarza.

Lata 1969–1974

W tym czasie wystąpił też z Mireille Mathieu w programie Salves d'or prowadzonym przez Henriego Salvadora. Pierwszy raz wystąpił w nim, za radą żony Henriego Salvadora, w białym garniturze, który odtąd stał się jego oficjalnym strojem scenicznym.

22 października 1969 roku Joe Dassin zakończył swoje tournée w Olympii, po czym otrzymał nagrodę Grand Prix du Disque przyznawaną przez Académie Charles-Cros za album Le Chemin de papa, na którym znalazły się La Bande à Bonnot, Siffler sur la colline, Ma bonne étoile, Le Petit Pain au chocolat, Les Champs-Élysées, Le Chemin de papa czy Mon village du bout du monde. W ciągu dwóch lat stał się czołową gwiazdą piosenki francuskiej. Nagrał albumy w wersji angielskiej i niemieckiej. Udał się też w trasę koncertową do Niemiec, gdzie wykonywał swoje przeboje w języku Goethego. 27 listopada 1969 roku wystąpił też w telewizji niemieckiej w Hanowerze.

Na początku 1970 roku Dassin wydał kolejny singiel z dwoma nowymi utworami: C'est la vie, Lily i Billy le Bordelais. Jego popularność w Niemczech zaowocowała kolejnym wyjazdami: 21 i 22 stycznia 1970 roku do Wiesbaden, w lutym i marcu odbył tournée we Francji. 5 marca otrzymał nagrodę Grand Prix du Disque Académie Charles-Cros za album Les Champs-Élysées, nastąpiły liczne występy w radiu i telewizji, w kwietniu wystąpił we Włoszech w programach telewizyjnych w Neapolu o Mediolanie. Jesienią nagrał też płytę po włosku. 9 listopada wystąpił w Berlinie. 1 grudnia udał się z ośmioma muzykami w trasę koncertową po Afryce (Maroko, Senegal, Wybrzeże Kości Słoniowej, Togo, Dahomej, Kamerun, Gabon, Czad i inne). Po powrocie już 29 i 30 grudnia ponownie występował w Berlinie, gdzie śpiewał po niemiecku.

4 stycznia 1971 roku ukazał się album La Fleur aux dents, kolejny sukces piosenkarza, który zaowocował sześcioma złotymi płytami. Wakacje zimowe spędził jak zwykle na nartach, bowiem latem zawsze odbywał podróże koncertowe. W kwietniu promował swoje piosenki w Monachium. W czerwcu pojawił się kolejny singiel Dessina L'équipe à Jojo, ale nie odniósł spodziewanego sukcesu. Nowa piosenka Fais la bise à ta maman, z lipca 1971 roku, podzieliła los poprzedniej i nie została przebojem lata. Końcem 1971 roku nagrał kolejny album Elle était oh. Joe Dassin doświadczył pierwszego spadku sprzedaży i niewiele z utworów na płycie zyskało popularność.

Spadek popularności na rynku francuskim skłonił piosenkarza do nagrania w studio Davout, w dniach od 17 do 20 kwietnia 1972 roku, płyty dla fanów niemieckich. Album, na którym znalazło się dwanaście piosenek wykonanych po niemiecku, odniósł w Niemczech rekordowy sukces. W maju 1972 Joe Dessin poprawił swoją pozycję we Francji dzięki piosence Taka taka-ta.

Za namową żony Maryse, udał się w czerwcu w kolejną trasę koncertową na Madagaskar i do Dżibuti. Po krótkim pobycie w Paryżu wyjechał do Nowej Kaledonii i na Tahiti, gdzie z żoną spędził też dwunastodniowe wakacje w Taha'a, w gaju kokosowym niedaleko Papeete. Zachwycony tamtejszym wspaniałym pejzażem kupił 20 hektarów ziemi, z kilometrową plażą. Odtąd spędzał tam wakacje. W czerwcu nagrał w AM Records w Kalifornii trzy utwory na rynek amerykański. Podczas pobytu u Pierre'a Delanoë w Deauville grał pierwszy raz w golfa, który stał się jego ulubionym sportem. W grudniu 1972 roku nagrał w Londynie i studio Davout płytę Joe z piosenkami La complainte de l'heure de pointe i Le Moustique. Sukcesem okazała się także piosenka Salut les amoureux (adaptacja piosenki City of New Orleans Steve'a Goodmana).

Wakacje zimowe spędził w Courchevel. Na początku 1973 roku ukazał się singiel z La complainte de l'heure de pointe i Le Moustique. W tym czasie Maryse była w ciąży i Joe Dassin kupił działkę w miejscowości Feucherolles, gdzie zlecił budowę ich domu. W maju nagrał w Londynie, w Audio International Studios, dwie piosenki Pierre'a Delanoë i Lemesle m.in. La chanson des cigales które nie odniosły sukcesu. W lipcu Maryse odpoczywała w Deauville, a Joe na Tahiti. Maryse urodziła wcześniaka, Joshua, który zmarł pięć dni później. Wstrząsnęło to życiem Joe, nic już nie było jak wcześniej. Końcem stycznia 1974 roku wydał nowy singiel z piosenkami Fais-moi de l'électricité i Les plus belles années de ma vie, który nie odniósł oczekiwanego sukcesu. Jego inspiracja była lepsza, kiedy komponował dla innych, jak na przykład dla przyjaciela Carlosa (Jean-Chrysostome Dolto), dla którego skomponował przeboje, przykładowo Senor Météo i Le bougalou du loup-garou.

19 lutego 1974 roku Joe wystąpił w paryskiej Olympii. 13 marca nagrał w studiu Kluger w Brukseli trzy piosenki po niemiecku : Quand on a seize ans, La dernière page i A chacun sa chanson. W maju przebywał z Maryse na Tahiti. W lecie nagrywał ponownie w Londynie. Końcem roku 1974 roku ukazał się album Vade rétro. Dwie piosenki z niego, Vade retro i Si tu t'appelles Mélancolie ukazały się też na singlu. Joe Dassin popłynął znowu na fali sukcesu i znalazł się na szczycie list przebojów.

Ostatnie lata (1975–1980)

6 czerwca 1975 roku ukazała się adaptacja piosenki Toto Cutugno i Vito Pallavicini, L'Été indien, która stała się największym sukcesem w jego karierze. Sprzedaż osiągnęła ponad milion egzemplarzy we Francji i prawie trzy miliony na świecie. Joe Dassin został najbardziej cenionym piosenkarzem francuskim, jednocześnie najbardziej znanym na Wschodzie. Pierwszy raz w Polsce był na zaproszenie Telewizji Polskiej w 1976 roku. Nagrał wtedy program rozrywkowy na zamku w Pszczynie, a jego gościem była polska piosenkarka Maryla Rodowicz.

Końcem 1975 roku Joe Dassin nagrał nowy album, który zapoczątkował nowy styl jego piosenek. Odtąd śpiewał o miłości. W grudniu przygotował w Londynie kolejny album, na którym znalazły się liczne przeboje, Et si tu n'existais pas, II faut naître à Monaco, Ça va pas changer le monde, Salut... W 1976 roku piosenka Il était une fois nous deux z albumu Le Jardin du Luxembourg została przebojem lata. Single A toi i Le café des trois colombes triumfowały w styczniu 1977 roku. W maju 1977 roku ukazał się singiel z Et l'amour s'en va.

W 1977 roku poznał amerykańską wokalistkę Jeane Manson, która została jego przyjaciółką. Jego pożycie z Maryse legło już w gruzach, a 5 maja 1977 roku małżonkowie rozwiedli się.

Joe Dassin i Christine_Delvaux
Joe Dassin i Christine_Delvaux

23 czerwca 1977 roku Joe Dassin brał udział w paryskim spektaklu telewizyjnym Soirée canadienne du Québec à l'Olympia nagranym przez Société Radio-Canada. Jak zawsze na koniec roku nagrał nowy album Les Femmes de ma vie, z którego tylko piosenka Dans les yeux d'Emilie znalazła większy poklask. Album ten był hołdem dla wszystkich kobiet, które liczyły się w życiu piosenkarza, zwłaszcza siostry i nowej towarzyszki życia Christine Delvaux, z którą się ożenił 14 stycznia 1978 roku.

W czerwcu 1978 roku nagrał z drugą żoną ojca, Meliną Mercouri, piosenkę po grecku na potrzeby filmu Krzyk kobiet (gr. Κραυγή Γυναικών). Jeszcze wcześniej, bo w kwietniu, adaptował przebój Boba Marleya No Woman, No Cry. Delanoë i Lemesle zmienili go w Si tu penses à moi, prowadząc Joe na śliskie tereny disco reggae. Po trasie koncertowej w Kanadzie nagrał z okazji 15-lecia kariery album 15 ans déjà, za który otrzymał złotą płytę.

Na początku kwietnia 1979 roku Joe Dassin nagrał singiel Côté banjo, côté violon, który się nie sprzedawał, a piosenka nie trafiła na żadną listę przebojów. W maju tegoż roku udało się piosenkarzowi wylansować kolejny hit Le dernier slow, który okazał się jego ostatnim wielkim sukcesem. Trwający od czterech lat sukces Dassina w Ameryce Południowej jeszcze się umocnił po odbytym w sierpniu 1979 roku tournée po Argentynie i Chile. 16 sierpnia 1979 roku nagrał w Los Angeles nowy album country-bluesowy Blue Country, który stanowił covery Tony'ego Joe White'a, Jima Croce'a, Erica Claptona. Między 16 a 27 sierpnia przebywał na Tahiti. Jesienią, kiedy Christine była w ciąży z drugim dzieckiem, Joe wystąpił o rozwód i spędził okres świąteczny z synem Jonathanem.

11 stycznia 1980 roku ukazał się we Francji album Blue Country, bez żadnego singla na jego poparcie. Podczas gdy został entuzjastycznie przyjęty przez media, to publiczność poczuła się trochę oszukana. W tym samym roku pojawiła się we Francji jego nowa piosenka w wersji amerykańskiej The Guitar Don't Lie.

Jednak w tym czasie stan zdrowia piosenkarza, zwłaszcza serca, nie był dobry. Był to efekt stresu oraz nadużywania alkoholu i narkotyków. W lipcu, cierpiąc już na wrzody żołądka, doznał również ataku serca i został hospitalizowany w Hôpital américain de Paris (Szpitalu Amerykańskim) w Neuilly-sur-Seine. Pomimo tego Joe Dassin postanowił polecieć na Tahiti. W Los Angeles, klasycznym przystanku między Paryżem a Papeete, doznał kolejnego ataku. Jego stan zdrowia nie pozwalał na dalsze ekscesy, ale jednak kontynuował podróż do swojej posiadłości na Tahiti.

Artysta zmarł 20 sierpnia 1980 w Papeete w restauracji Chez Michel et Eliane. Został pochowany w żydowskiej kwaterze na cmentarzu Hollywood Forever Cemetery w Los Angeles w Kalifornii.

Joe Dassin, podobnie jak Edith Piaf, Jacques Brel, Georges Brassens, Mireille Mathieu czy Claude François, na zawsze pozostanie fenomenem społecznym i jedną z gwiazd piosenki francuskiej.

Albumy

  • 1966 : A New York (Excuse me, lady; Sometime lovin'; Guantanamera; Je change un peu de vent; Celle que j'oublie; Comme la lune; Petite mama; Joli minou; Dans la brume du matin; Vive moi; Katy cruel; Ca m'avance à quoi?)
  • 1967 : Les deux mondes de Joe Dassin (Les Dalton; Pauvre Doudou; Tout bébé a besoin d'une maman; The last thing on my mind; Saint James Infirmary Blues; L'ombre d'un amour; Paper heart; Marie-Jeanne; Hello hello!; My funny Valentine; Viens voir le loup)
  • 1969 : Les Champs-Elysées (Le chemin de papa; Le petit pain au chocolat; Les Champs-Elysées; Siffler sur la colline; Mon village du bout du monde; Me que me que; Un peu comme toi; La bande a Bonnot; La violette africaine; Le temps des œufs au plat; Sunday Times)
  • 1970 : La fleur aux dents (La fleur aux dents; L'équipe à Jojo; C'est bon l'amour; Le Portugais; Le grand parking; Un garcon nomme Suzy; Au bout des rails; Un petit air de musique; La luzerne; Un cadeau de papa; Je la connais si bien; L'Amérique)
  • 1971 : Elle etait oh!... (La ligne de vie; La mal-aimee du courrier du coeur; Bye bye Louis; Allez, roulez!; Sylvie, Les joies de la cuisine; Elle etait oh...!; Le chanteur des rues; A la sante d'hier; Pauvre Pierrot; Si tu peux lire en moi; Le general a dit)
  • 1972 : Joe (La complainte de l'heure de pointe; Un peu de paradis; Louisiana; Julie, Julie; Le roi du blues; Taka takata; Le moustique; Salut les amoureux; La nana; Vaya-na-cumana; C'est ma tournee; S'aimer sous la pluie)
  • 1973 : 13 nouvelles chansons (A chacun sa chanson; On s'en va; Dede le kid; Pourquoi pas moi?; Allons danser, Valerie; Les plus belles années de ma vie; La derniere page; Qu'est-ce que j'ai pu faire hier soir?; Quand on a seize ans; Oh la la!; Ton cote du lit; Quand on a du feu; Fais-moi de l'électricité)
  • 1974 : Si tu t'appelles Melancolie (Si tu t'appelles Mélancolie; Vade retro; Messieurs les jures; Six jours a la campagne; L'amour etc; Entre deux adieux; Le service militaire; Annie de l'année dernière; Marie-Madeleine; Je te crois; Ce n'est rien que du vent; Ma dernière chanson pour toi)
  • 1974 : A l'Olympia (L'Amérique; A chacun sa chanson; Salut les amoureux; Le moustique; On s'en va; Quand on a seize ans; Ton cote du lit; Le berger; Sweet Georgia Brown; Pot-pourri americain; Boogie Woogie Bugle Boy; Piano Roll Blues; Lullaby of Broadway; Don't Sit under the Apple Tree; Rhum and Coca-cola; In the Mood; Les plus belles années de ma vie; Dede le kid; Quand on a du feu; C'est la vie, Lily; Marie-Jeanne; Fais-moi de l'électricité; Pot-pourri francais; Le chemin de papa; Fais la bise a ta maman; Cecilia; La fleur aux dents; Ma bonne etoile; Siffler sur la colline; La complainte de l'heure de pointe; La bande a Bonnot; Billy le Bordelais; Le petit pain au chocolat; Les Dalton; L'Amérique)
  • 1975 : Joe Dassin (Et si tu n'existais pas; Il faut naitre a Monaco; Chanson triste; Le costume blanc; L'albatros; Alors qu'est-ce que c'est?; Ca va pas changer le monde; Salut Carolina; C'est la nuit; Ma musique; Piano mécanique)
  • 1976 : Le Jardin du Luxembourg (Le Jardin du Luxembourg; Il était une fois nous deux; À toi; Le café des trois colombes; Comme disait Valentine; Laisse-moi dormir; Que sont devenues mes amours?)
  • 1978 : Les femmes de ma vie (La femme ideale; La première femme de ma vie; Noisette et Cassidy; La demoiselle de deshonneur; Dans les yeux d'Emilie; Quand on sera deux; Maria; Mon copain Julie; Marie-Ange; J'ai craque; Petit ballon; La rue Marie-Laurence)
  • 1979 : 15 ans deja (Un lord anglais; Toi, le refrain de ma vie; La beaute du diable; Happy birthday; La fan; La vie se chante, la vie se pleure; Darlin'; Pour le plaisir de partir; Cote banjo, cote violon; Qu'est-ce que tu fais de moi?)
  • 1979 : Blue Country (Blue Country; Faut pas faire de la peine a John; Un baby, bebe; On se connaot par coeur; Polk Salad Annie; La fille du sherif; La saison du blues; Joe Macho; Si je dis "je t'aime"; Le marché aux puces)

Filmografia

  • 1957 : Celui qui doit mourir (reżyseria Jules Dassin, obsada: Jean Servais, Pierre Vaneck, Mélina Mercouri. Joe (Joseph) Dassin jako "Benos")
  • 1958 : La Loi (reżyseria Jules Dassin, obsada: Gina Lollobrigida, Pierre Brasseur, Marcello Mastroianni, Mélina Mercouri, Yves Montand, Paolo Stoppa, Joe Dassin jako "Nico"
  • 1964 : Topkapi (reżyseria Jules Dassin, obsada: Mélina Mercouri, Maximilien Schell, Peter Ustinov, Robert Morley, Akim Tamiroff, Joe (Joseph) Dassin jako "Josef"
  • 1965 : Lady L (reżyseria Peter Ustinov, obsada: Sophia Loren, Paul Newman, Claude Dauphin, Joe Dassin
  • 1965 : Le trèfle rouge (reżyseria Jean-Paul Savignac, obsada: Eddy Constantine, Nicole Courcel, Joe (Joseph) Dassin jako "Janos"

Literatura

  • Jacques Plait i Maryse Massiera: Cher Joe Dassin, Ergo-Press, 1989
  • Betty Truck: Joe Dassin inconnu, Michel Lafon, 1996
  • Gilles Lhote i Fabien Lecoeuvre: Joe Dassin inédit, Michel Lafon, 2000

Linki