Corona Schröter

Corona Elisabeth Wilhelmine Schröter (ur. 14 stycznia 1751 w Gubinie; zm. 23 sierpnia 1802 w Ilmenau) – niemiecka śpiewaczka i aktorka. (wyznanie ewangelickie)

Graff, C E W Schröter@Weimar Schlossmuseum
Corona Schröter. Autor: Anton Graff (1787).
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Johann Friedrich (zm. 1810), muzyk, oboista w zespole wojskowym; matka Marie Regine Henrietta Hefter, córka szewca i mistrza garbarstwa z Gubina ; rodzeństwo Johann Samuel (1756/57–1788, pianista i kompozytor), Heinrich (1760–1782) i Maria Henriette (1766–1804); – panna.

Życiorys

Rodzina Corony Schröter żyła w czasie wojny siedmioletniej w niemieckiej kolonii na dworze królewskim Augusta III Sasa (1696–1763) w Warszawie. Dzieci nauczyły się tam języka angielskiego, francuskiego, włoskiego i polskiego oraz dzięki ojcu otrzymały wykształcenie muzyczne. Po zakończeniu wojny rodzina zamieszkała w 1763 r. w Lipsku. Corona Schröter zadebiutowała jako trzynastolatka w czerwcu 1764 r. w Lipsku. Śpiewu uczył ją Johann Adam Hiller (1728–1804), którego żona Christiane Eleonore Gestewitz pochodziła z Gubina i była chrzestną Corony. Corona szybko podbiła serca publiczności lipskiej i występowała w latach 1766–71 ze śpiewaczką operową Gertrud Elisabeth Schmehling (1749–1833) znaną później jako »Madame Mara«. W domu wydawcy Johanna Gottloba Immanuela Breitkopfa (1719–94) poznała Johanna Wolfganga von Goethego (1749–1832), który był nią oczarowany. W 1771 r. zakochał się w niej Johann Friedrich Reichardt (1752–1814), z którym muzykowała. Do jej wielbicieli należał także Christian Gottfried Körner (1756–1831). Szczytowy punkt jej kariery rozpoczął się w 1772 r., kiedy brała udział w trasach koncertowych ojca razem z bratem Johannem Samuelem i siostrą Marią Henriettą. W 1776 r. sprowadził ją do Weimaru Johann Wolfgang von Goethe, gdzie występowała w teatrze dworskim w Weimarze. 16 kwietnia 1779 r. zagrała rolę Ifigenii w sztuce Goethego Ifigenia w Taurydzie, w której występował również Goethe. W 1786 i 1794 r. wydała dwa zbiory skomponowanych przez siebie pieśni. W Weimarze uczyła się rysunku u Adama Friedricha Oesera (1717–99), malowała pastelami oraz farbami olejnymi i namalowała własny autoportret.
Na temat jej życia istnieje wiele spekulacji. Niektórzy przypuszczają, że o jej względy zabiegali zarówno Goethe, jak również książę Karol August (1757–1828). Goethe poświęcił jej wiersz Auf Miedings Tod.
Od 1788 r. wycofała się z życia dworskiego. W ostatnich latach chorowała na gruźlicę. Zmarła 23 sierpnia 1802 w Ilmenau.

Dzieła (wybór)

  • Die Fischerinn : ein Singspiel. 1782.
  • Fünf und Zwanzig Lieder. In Musik gesezt. 1786.

Literatura

  • Heinrich Düntzer: Charlotte von Stein und Corona Schröter – Eine Vertheidigung. Cotta, Stuttgart 1876.
  • Hans Michael Schletterer: Schröter, Corona w Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Band 32, Duncker & Humblot, Leipzig 1891, s. 560–567.
  • Marion Brück: Schröter, Corona Elisabeth Wilhelmine w Neue Deutsche Biographie (NDB). Band 23, Duncker & Humblot, Berlin 2007, ISBN 978-3-428-11204-3, s. 585.

Linki

Autor: Roman Penkała