Sebastiano Conca

Sebastiano Conca (zwany także "Il Cavaliere"; ur. 8 stycznia 1680 r. w Gaeta; zm. 1 września 1764 r. w Neapolu) - włoski malarz, rysownik i grafik późnego baroku. (wyznania katolickiego)

Sebastian Conca Litho
Sebastiano Conca.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia ↑

Ojciec Erasmo Conca, kupiec; matka Caterina de Lorio.

Życiorys ↑

Sebastiano Conca uczył się w młodości w Neapolu w warsztacie Francesco Solimena (1657-1747). W 1702 r. przebywał ze swoim mistrzem w Monte Cassino (wł. Montecassino). Od swojego nauczyciela przyswoił sobie kontrastujący sposób malowania.

W 1706 r. udał się z młodszym bratem Giovanni Conca do Rzymu i założył tam własny warsztat obrazów tablicowych i fresków. W tym czasie jego sposób malowania rozwinął się w kierunku późnego baroku, określanego niekiedy jako rzymski klasycyzm. W 1710 r. założył "Accademia del Nudo", w której uczyli się studenci z całej Europy, którzy rozpowszechnili jej klasycystyczne teorie na całym kontynencie. W 1719 r. Conca został członkiem Akademii św. Łukasza (wł. Accademia di San Luca) i w latach 1729-1731 był jej dyrektorem. Dzięki swojemu mecenasowi, kardynałowi Pietro Ottoboni (1667-1740) otrzymał zlecenie od papieża Klemensa XI (1649-1721) na wykonanie fresków w rzymskich bazylikach św. Jana na Lateranie i św. Klemensa. Jako zapłatę otrzymał papieską nobilitację na rycerza i krzyż wysadzany diamentami. Jego atelier znajdowało się teraz w dużej sali w pałacu Palazzo Farnese, którą udostępnił mu książę Parmy.

We wczesnym okresie pracował razem z Carlo Marattem (1625-1713) w bazylice św. Cecylii na Trastevere i w 1718 r. sam w Genui w Palazzo Lomellini-Doria. W latach 1721-1725 powołano go do Turynu, gdzie wykonywał freski i obrazy w różnych kościołach i pałacach. Później otrzymał zlecenia od królów Hiszpanii, Polski, Portugalii i Sardynii, jak również arcybiskupa Kolonii. W 1731 r. malował apsydę w kościele Santissima Annunziata w Sienie.

W 1739 r. napisał książkę »Ammonimenti« (pol. Napomnienia), w której zawarł wskazówki dla początkujących artystów.

W 1751 r. wrócił na stałe do Neapolu, gdzie poświęcił się malarstwu iluzjonistycznemu w stylu Luca Giordano (1634-1705).

Uczniami Sebastiano Conca byli m.in. Anton Raphael Mengs (1728-1779), Corrado Giaquinto (1703-1765) i bratanek Tommaso Conca (1734-1822).

Dzieła (wybór) ↑

  • Aleksander Wielki w Świątyni Jerozolimskiej, Madryt, Prado.
  • Chrystus w Ogrójcu, 1746, Rzym, Pinakoteka Watykańska.
  • Pokłon pasterzy, 1720, obraz tablicowy, Los Angeles, J. Paul Getty Museum.
  • Pokłon Trzech Króli, 1707, obraz tablicowy, Tour, Musée des Beaux-Arts.
  • Święta Rodzina ze św. Anną, Zachariaszem i Janem Chrzcicielem, 1723, obraz tablicowy, Londyn, Dulwich Picture Gallery.
  • Trójca Święta, Macerata, Kościół św. Pawła.
  • Ukoronowanie św. Cecylii, 1725, fresk w kościele św. Cecylii w Rzymie.
  • Scena alegoryczna, 1738-40, fresk w pałacu Palazzo Lomellini-Doria w Genui.

Literatura ↑

  • Sebastiano Conca. W: Ulrich Thieme, Felix Becker u. a.: Allgemeines Lexikon der Bildenden Künstler von der Antike bis zur Gegenwart. Tom 7, E. A. Seemann, Leipzig 1912, s. 287.

Linki ↑

Autor: Roman Penkała