Christoph Scheurl

Genealogia ↑

Rodzina kupiecka pochodząca ze Szwabii przeprowadziła się w 1467 r. z Wrocławia do Norymbergi. Ojciec Christoph Scheurl (1457-1519), kupiec, od 1485 r. obywatel Norymbergi; matka Helena Tucher (1462-1516); - ożenił się w Norymberdze w 1519 r. z Katharine Fütterer (1495-1543); miał 9 dzieci.

Życiorys ↑

Christoph Scheurl uczęszczał do szkoły łacińskiej w Norymberdze, po czym studiował od 1496 do 1497 r. w Heidelbergu, gdzie jego nauczycielami byli Conrad Celtis (1459-1508) i Jakob Wimpfeling (1450-1528). Od 1498 r. studiował prawo w Bolonii. W latach 1500-1504 podróżował po Włoszech. W tym czasie otrzymał w Rzymie święcenia jako kleryk. W 1506 r. został w Bolonii doktorem prawa kanonicznego i świeckiego.

Dzięki protekcji Johanna von Staupitza został profesorem prawa kanonicznego na nowo utworzonym uniwersytecie w Wittenberdze i w tym samym roku został tam wybrany na rektora. W 1508 r. został mianowany na książęcego radcę i asesora książęcego sądu w Lipsku i Altenburgu. W 1511 r. powołano go do Norymbergi jako konsultanta prawnego rady miasta. Od 1512 r.był doradcą prawnym rady miasta i funkcję tę pełnił aż do śmierci.

Od 1524 r. występował przeciw reformacyjnym wypaczeniom wewnątrz miejskiego kleru, który częściowo wprowadził zmiany w nabożeństwach. Z tego też powodu reprezentował miasto przed cesarzem i sejmem Rzeszy w Ratyzbonie. Początkowo nie odrzucał Reformacji i podczas rozmów religijnych w Norymberdze w 1525 r. opowiedział się po stronie ewangelickich księży. Prowadził korespondencję m.in. z Marcinem Lutrem (1843-1546), Filipem Melanchtonem (1497-1560) i Janem Eckiem (1486-1543). Jego zachowawcza pozycja między obu partiami religijnymi spowodowała, że Willibald Pirckheimer, Melanchton i inni reformatorzy zarzucili mu obłudę i dwulicowość. Po sporze z Melanchtonem zerwał kontakty z reformatorami i na sejmie Rzeszy w Augsburgu w 1530 r. opowiedział się po stronie katolickiej.

Jego ambiwalentna postawa w stosunku do Reformacji utrudnia jednoznaczną ocenę jego dzieł. Scheurl widział siebie jako humanistycznego irenistę, który troszczył się o pojednanie między obu partiami religijnymi. Chociaż popierał usunięcie nadużyć w Kościele, to mimo wszystko teologiczne intencje Reformacji były mu obce. Jednak bezsporne jest znaczenie jego pism. Jego »Geschichtsbuch« jest kroniką europejskiej historii lat 1511-28. Ważna jest także jego korespondencja z lat 1531-41, w której znajduje się zbiór informacji politycznych z tego okresu.

Dzieła (wybór) ↑

Literatura ↑

Linki ↑