Wilhelm von Christ

Wilhelm von Christ (personalny bawarski tytuł szlachecki od 1876; ur. 2 sierpnia 1831 w Geisenheim (Hesja-Nassau), zm. 8 lutego 1906 w Monachium) - niemiecki filolog klasyczny. (wyznanie rzymskokatolickie, od 1870 starokatolickie)

Wilhelm Christ - Imagines philologorum
Wilhelm von Christ.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

  • Ojciec : Anton (1801–67), piekarz, syn Antona, właściciela majątku w Geisenheim i Anny Marii Perscheid;
  • Matka : Maria Anna, córka młynarza Adama Krayera i Evy Ernst;
  • Ożenił się : w Monachium w 1859 z Sidonie, córką barona Christiana von Griessenbecka;
  • Dzieci : 2 synowie.

Życiorys i twórczość

Wilhelm von Christ po ukończeniu gimnazjum w Hadamar studiował od 1850 roku na uniwersytecie w Monachium u Karla Felixa Halma (1809–1882), Friedricha von Thierscha (1784–1860), Karla von Prantla (1820–1888) i szczególnie Leonharda Spengela (1803–1880). Studia kontynuował w Berlinie u Friedricha Adolfa Trendelenburga (1802–1872), Augusta Boeckha (1785–1867) i Franza Boppa (1791–1867). W Berlinie doktoryzował się w 1853 roku dysertacją Studia in Aristotelis libros metaphysicos collata. W tym samym roku mianowano go nauczycielem w Maximilian-Gymnasium w Monachium. W 1858 roku wybrano Christa na nadzwyczajnego, a w 1864 na zwyczajnego członka Bawarskiej Akademii Nauk. Od 1860 roku był profesorem nadzwyczajnym filologii klasycznej na uniwersytecie w Monachium, od 1863 profesorem zwyczajnym, w 1872 roku został członkiem Oberster Schulrat, a w 1890 członkiem Reichsschulkommission. W 1876 roku otrzymał Order Zasługi Korony Bawarskiej i związany z nim tytuł szlachecki „Ritter von Christ”.

Wszechstronna uczoność Wilhelma von Christa wyrażała się w licznych pismach, które począwszy od filozofii greckiej (szczególnie Arystotelesa) i poezji Pindara oraz Homera obejmowały prawie wszystkie obszary literatury antycznej, także literaturę łacińską i bizantyjską. Istotne znaczenie miały przede wszystkim jego prace dotyczące metryki (szczególnie ód Horacego) i jego Historia literatury greckiej do czasów Justyniana (Geschichte der griechischen Litteratur bis auf die Zeit Justinians, 1889), która ukazała się w kilku wydaniach, a po jego śmierci kontynuowana była przez Otto Stählina (1868–1949) i Wilhelma Schmida (1859–1951).

W 1886 roku Wilhelm von Christ jako pierwszy postawił tezę, że tak zwane Ludy Morza są tożsame z Atlantydami Platona. Teza ta była później atakowana m.in. przez Theodora Gomperza (1832–1912).

Dzieła (wybór)

  • Studia in Aristotelis libros metaphysicos collata. Dysertacja. Berlin 1853.
  • Podstawy fonetyki greckiej (Grundzüge der griechischen Lautlehre), Lipsk 1859.
  • O znaczeniu badań sanskrytu dla filologii greckiej (Von der Bedeutung der Sanskritstudien für die griechische Philologie, Monachium 1860.
  • Tradycja metryczna ód Pindara : przyczynek do historii metryki (Die metrische Ueberlieferung der pindarischen Oden : ein Beitrag zur Geschichte der Metrik), Monachium 1868.
  • Metryka Greków i Rzymian (Metrik der Griechen und Römer), Lipsk 1874.
  • z Franzem Josephem Lauthem: Przewodnik po Królewskim Antykwarium w Monachium (Führer durch das K. Antiquarium in München, Monachium 1870.
  • Historia literatury greckiej do czasów Justyniana (Geschichte der griechischen Litteratur bis auf die Zeit Justinians), Monachium 1889.

Literatura

  • Pfeiffer, Rudolf, "Christ, Wilhelm von" w: Neue Deutsche Biographie 3 (1957), s. 216 [Online-Version]; URL: https://www.deutsche-biographie.de/pnd116507748.html#ndbcontent
Autor: Roman Penkała