Carl (Karl) Reinhold August Wunderlich

Carl Reinhold August Wunderlich (ur. 4 sierpnia 1815 w Sulz am Neckar; zm. 25 września 1877 w Lipsku) – niemiecki internista, historyk medycyny oraz profesor na uniwersytetach w Tybindze i Lipsku. Jego prace dotyczące gorączki przyczyniły się do zastosowania termometru w medycynie. Gorączkę traktował jako symptom choroby, a nie jako chorobę.

Życiorys ↑

Carl Reinhold August Wunderlich był synem lekarza. Po śmierci ojca zamieszkał z matką w Stuttgarcie, gdzie uczęszczał do tamtejszego gimnazjum, w którym poznał Wilhelma Griesingera (1817–1868). Od 1833 r. studiował medycynę na uniwersytecie w Tybindze. W 1837 r. zdał rigorosum (rygorozum), po czym rok przebywał w Paryżu. Po powrocie został asystentem w Katharinahospital w Stuttgarcie. W listopadzie 1838 r. uzyskał tytuł doktora medycyny dzięki dysertacji pt. Ueber die Nosologie des Typhus i w zimie prowadził w Stuttgarcie wykłady dla lekarzy wojskowych. Wiosną 1840 r. habilitował się na uniwersytecie w Tybindze jako internista, a jesienią udał się na dalsze studia do Wiednia. Wynikiem jego pobytów w Paryżu i Wiedniu było pismo Wien und Paris, które uzyskało duży rozgłos.

W następnych latach był asystentem chorego profesora kliniki uniwersyteckiej w Tybindze, Hermanna, od 1843 r. jego zastępcą i profesorem nadzwyczajnym, a w 1846 r. został profesorem zwyczajnym i dyrektorem kliniki medycznej. Jesienią 1850 r. powołano go jako profesora na uniwersytet do Lipska i na dyrektora tamtejszego szpitala klinicznego Jakobshospital, gdzie pracował do końca życia.

Dokonania ↑

Carl Reinhold August Wunderlich wniósł duży wkład w rozwój nowoczesnej medycyny. Razem z Wilhelmem Griesingerem (1817–1868) i Wilhelmem Roserem (1817–1888) wydawał w latach 1842–59 Archiv der physiologischen Heilkunde. Jego książka Handbuch der Pathologie und Therapie (1850—1852) była przełomem w fizjologicznym kierunku badań medycznych i negowała ówczesne niejasne, bezkrytyczne i nienaukowe poglądy ontologiczne, które panowały w tamtym czasie.

Był jednym z najwybitniejszych kliników i nauczycieli medycznych XIX wieku. W Lipsku wprowadził zajęcia kliniczne zorientowane fizjologicznie oraz ścisłe metody diagnostyczne. Jego prace o termometrii klinicznej oraz pismo Das Verhalten der Eigenwärme in Krankheiten (1870) przyczyniły się do wprowadzenia i rozpowszechnienia termometru przy łóżku chorego, aby dokładnie sprawdzać gorączkę i stworzyć krzywą temperatury (gorączkową) jako wskaźnik rozwoju choroby. Gorączkę uważał za objaw choroby a nie chorobę jako taką. Najważniejsze były dla niego obserwacje prowadzone przy łóżku chorego.

Dzieła (wybór) ↑

Literatura ↑

Linki ↑