Peter Cahn

Peter Cahn (ur. 23 października 1927 w Frankfurcie nad Menem; zm. 29 stycznia 2016 tamże) – niemiecki pedagog muzyczny, kompozytor i muzykolog. Komponował utwory fortepianowe na dwie i cztery ręce, muzykę kameralną i sceniczną, pieśni, kantaty oraz utwory orkiestrowe.

Genealogia

  • Ojciec: Max Ludwig Cahn (1889–1967), prawnik i notariusz;
  • Matka: Ottilie (Tilly) Therese Pauline Schulze (ur. 4.01.1892);
  • Żona: Charlotte Cahn.

Życiorys

Peter Cahn uczył się gry na fortepianie u Lotte Kahn i brał lekcje gry na wiolonczeli u Alexandra Molzahna. Ponieważ ojciec był pochodzenia żydowskiego nie mógł przystąpić do matury w Gimnazjum im. Lessinga oraz podjąć naukę w Konserwatorium Hocha (Hoch’sches Konservatorium). Po 1945 roku studiował prywatnie kompozycję u Johanna Friedricha Hoffa i Kurta Hessenberga, grę na fortepianie u Augusta Leopoldera i kierowanie chórem u Kurta Thomasa. Od 1949 roku studiował nauczanie muzyki w szkole i kompozycję w Wyższej Szkole Muzycznej w Frankfurcie nad Menem, a na Uniwersytecie Johanna Wolfganga Goethego filologię i muzykologię.

Od 1954 roku uczył w frankfurckim gimnazjum i konserwatorium. Od 1962 roku pracował w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Johanna Wolfganga Goethego jako docent teorii muzyki i kierował tamtejszym Collegium Musicum. Jednocześnie otrzymał stanowisko wykładowcy kompozycji, teorii formy i kształcenia słuchu w Hochschule für Musik und Darstellende Kunst w Frankfurcie nad Menem, gdzie w 1982 roku mianowano go na profesora historii muzyki i teorii muzyki.

Jako muzykolog Peter Cahn opublikował obok pisma jubileuszowego „Das Hoch’sche Konservatorium in Frankfurt am Main 1878 bis 1978” prace dotyczące Ludwika van Beethovena, Paula Hindemitha i Hansa Pfitznera oraz liczne eseje na temat frankfurckiej historii muzyki. Od 1986 do 2006 roku był współwydawcą czasopisma „Musiktheorie”. Oprócz udziału w medialnym nauczaniu historii w Funkkolleg powołanym do życia w 1966 roku przez Hessischer Rundfunk uczestniczył w wydawaniu wszystkich dzieł Paula Hindemitha. W 1992 roku należał do grona założycielskiego Frankfurckiego Towarzystwa Telemanna (Frankfurter Telemann-Gesellschaft). Od 2010 roku Peter Cahn był honorowym senatorem Hochschule für Musik und Darstellende Kunst w Frankfurcie nad Menem. W 2013 roku otrzymał „za szczególne zasługi” Goetheplakette der Stadt Frankfurt am Main.

Dzieła (wybór)

Pisma

  • "Zur Funktion der Hörner und Trompeten im klassischen Orchestersatz". W: P. Cahn, U. Aarburg, W. Stauder (Hrsg.): Festschrift H. Osthoff. Tutzing 1969.
  • "Hindemiths Kadenzen". W: Hindemith-Jahrbuch. 1971/I, s. 80–134.
  • "Zur Vorgeschichte und Frühzeit des Hoch’schen Konservatoriums". W: Joseph Hoch zum 100. Todestag. Frankfurt am Main 1974, s. 37–53.
  • "Die Orchesterwerke von Gerhard Frommel". W: P. Cahn, W. Osthoff, J. P. Vogel: Gerhard Frommel. Der Komponist und sein Werk. Tutzing 1979, s. 97–119.
  • "Mimi Kwast und Percy Grainger. Ein unbekanntes Kapitel der Pfitzner-Biographie". W: Mitteilungen der Hans Pfitzner-Gesellschaft. 43, 1981, a. 78–90.
  • "Aspekte der Schlußgestaltung in Beethovens Instrumentalwerken". W: Archiv für Musikwissenschaft. 39, 1982, s. 19–38.
  • "Traditionszusammenhänge in Schostakowitschs Streichquartetten". W: K. W. Niemöller, Z. Zaderackij: Internationales Schostakowitsch-Symposium Köln 1985. Regensburg 1986, s. 397–416.
  • "Aus frühen Briefen Hans Werner Henzes". W: Dieter Rexroth: Der Komponist Hans Werner Henze. Schott, Mainz 1986, s. 20–30.
  • "Wilhelm Furtwängler im Spiegel unbekannter Briefe". W: Neue Zeitschrift für Musik. 147, 1986, s. 262–279.
  • "Carl Czernys erste Beschreibung der Sonatenform (1832)". W: Musiktheorie. I, 1986, s. 262–279.
  • "Die Sinfonien Christoph Graupners". W: O. Bill: Chr. Graupner, Hofkapellmeister in Darmstadt. Mainz 1987, s. 213–268.
  • "Hindemiths Klarinettenquintett und seine beiden Fassungen". W: Hindemith-Jahrbuch. 1987/XVI, s. 138–152.
  • "Johannes Brahms, Intermezzo B-Dur op. 76 Nr. 4". W: Musica. 42, 1988, s. 47–51.
  • "Kurt Hessenbergs Streichquartette". W: P. Cahn (Hrsg.): K. Hessenberg, Beiträge zu Leben und Werk. Mainz 1990, s. 67–86.
  • "Gottfried Weber und die Musik der Wiener Klassik". W: A. Beer (Hrsg.): Studien zu Gottfried Webers Wirken und zu seiner Musikanschauung. Mainz 1993, s. 3–26.
  • "Humperdincks Pfitzner-Kritiken. Texte und Kontext". W: Mitteilungen der Hans Pfitzner-Gesellschaft. 53, 1993, s. 3–25.
  • "Kontrapunktische Züge in Pfitzners Liedern". W: W. Osthoff: Hans Pfitzner und die musikalische Lyrik seiner Zeit. Symposion Hamburg 1989. Tutzing 1994, s. 13–39.
  • "Humperdinck als Kritiker der Frankfurter Zeitung". W: A. B. Kersting: 100 Jahre „Hänsel und Gretel“. Mainz 1994, s. 62–71.
  • "Beethoven, 3 Streichtrios G-Dur, D-Dur und c-Moll op. 9". W: A. Riethmüller, C. Dahlhaus, A. Ringer: Beethoven. Interpretationen seiner Werke. Band I. Laaber, Laaber 1994, s. 60–71; "Violinsonate a-Moll op. 23". Laaber, Laaber 1994, s. 190–196; "Violinsonate G-Dur op. 96". Band II. Laaber, Laaber 1994, s. 86–92.
  • "Hans Pfitzners Violinkonzert". W: W. Keil: Musik der 20er Jahre. Hildesheim 1996, s. 59–85.
  • "Telemanns Frankfurter Kammermusik". W: P. Cahn (Hrsg.): Telemann in Frankfurt. Mainz 2000, s. 196–207.
  • "Goethe und das Frankfurter Musikleben seiner Zeit". W: A. Ballstaedt, U. Kienzle, A. Nowak: Musik in Goethes Werk – Goethes Werk in der Musik. Schliengen 2003, s. 11–29.
  • "Formprobleme in Beethovens „Freyer Sonate“ op. 102, Nr.1". W: S. Brandenburg, I. Maass, W. Osthoff: Beethovens Werke für Klavier und Violoncello. Bericht über die Internationale Fachkonferenz. Bonn, 18.–20. Juni 1998. Bonn 2004, s. 239–263.
  • "Clara Schumann und Bernhard Scholz: Unbekannte Zeugnisse zur „Reorganisation“ des Hochschen Konservatoriums". W: M. Fend, M. Noiray (Hrsg.): Musical Education in Europe (1770–1914). Band 2. Berlin 2005, s. 503–515.
  • "Franz Schuberts Thekla-Lieder". W: H. Geyer, W. Osthoff: Schiller und die Musik. Köln/Weimar 2007, s. 17–33.
  • "Telemanns Frankfurter Jahre". W: Evelyn Brockhoff: Archiv für Frankfurts Geschichte und Kunst. 71. Frankfurt 2008, s. 17–26.

Kompozycje

  • 1942: Bolero na fortepian.
  • 1944: Rondo Es-Dur na fortepian.
  • 1945: Sonatina Es-Dur na fortepian.
  • 1950: Concertino na flet i orkiestrę smyczkową.
  • 1951: Sonata na skrzyce i fortepian.
  • 1954: Divertimento na flet, obój i fagot.
  • 1956: Koncert na małą orkiestrę.
  • 1980: Dwie pieśni na sopran i flet.
  • 1981: Trio na skrzypce, wiolonczelę i fortepian.

Literatura

  • Hans Riebsamen: "Frankfurter Gesichter: Peter Cahn". Frankfurt: Frankfurter Allgemeine Zeitung, 12. Februar 2005.

Linki

  • Prof. Dr. Peter Cahn (online, dostęp 9.02.2021).
Autor: Roman Penkała