Georg Christian Burchardi

Georg Christian Burchardi (ur. 23 października 1795 w Ketting na wyspie Als; zm. 16 lipca 1882 w Kilonii) był duńskim profesorem prawa. (wyznanie ewangelickie)

Życiorys

Georg Christian Burchardi pochodził z rodziny, której przedstawiciele już od 1584 r. byli pastorami w Lubece, Kilonii, Segebergu, Heiligenhafen i innych miejscowościach, jak również docentami i profesorami. Po studiach w Kilonii, Berlinie i Getyndze poświęcił się za radą Friedricha Carla von Savigny karierze akademickiej i w kwietniu 1819 r. został Privatdozentem, jesienią tegoż roku profesorem nadzwyczajnym i w 1821 r. profesorem zwyczajnym prawa w Bonn.

Na prośbę Ernsta Moritza Arndta został w 1822 r. jego obrońcą w rozpoczętym przeciw niemu w 1820 r. postępowaniu i jego pismo w obronie Arndta odniosło wielki sukces. W lecie 1822 r. powołano go na uniwersytet do Kilonii. W 1836 r. został członkiem nadzwyczajnym Kilońskiego Wyższego Sądu Apelacyjnego (niem. Kieler Oberappellationsgericht), w 1838 i od 1841 do 1844 r. był delegatem uniwersytetu w holsztyńskim Zgromadzeniu Stanów, gdzie mianowany był na radcę Trybunału Sprawiedliwości (niem. Gerichtshof). W 1848 r. miasto Kilonia wybrało go jako szlezwik-holsztyńskiego delegata stanów do Rendsburga. W 1850 i 1851 r. był członkiem Wyższego Sądu Wojennego, w 1853 r. ponownie został delegatem stanów miasta i Kilonii i przewodniczącym zgromadzenia. Po wprowadzeniu duńskiej Rady Rzeszy (niem. Reichsrat) został 26 lipca 1854 r. jej bezpośrednim członkiem i w 1856 wiceprzewodniczącym. W 1861 r. zrezygnował z obu funkcji, a w 1867 r. odszedł także z Kilońskiego Wyższego Sądu Apelacyjnego i przeszedł w stan spoczynku.

Jako polityk  Georg Christian Burchardi był od 1864 r. zdecydowanym przeciwnikiem Austrii i szlezwik-holsztyńskiej linii książęcej rodu Schleswig-Holstein-Sonderbourg-Augustenbourg, która opowiedziała się w czasie I wojny o Szlezwik po stronie powstańców. Powstańcy planowali oba księstwa tzn. Szlezwik i Holsztyn przyłączyć do Związku Niemieckiego (niem. Deutscher Bund). Po zwycięstwie oddziałów duńskich książęta musieli w 1852 r. opuścić posiadłość na wyspie Als i nabyli majątek na Śląsku. Po II wojnie o Szlezwik, wygranej przez Prusy, powrócili w 1867 r. do swoich posiadłości i mieszkali przeważnie na zamku Gravenstein. Jednak ich nadzieje na samodzielne rządy legły w gruzach, ponieważ Otto von Bismarck przyłączył Szlezwik i Holsztyn do Prus.

Jego uczniem był Theodor Mommsen.

Dzieła (wybór)

  • Grundzüge des Rechtssystems der Römer, Bonn 1822.
  • Die Lehre von der Wiedereinsetzung in den vorigen Stand, Göttingen 1831.
  • Geschichte und Institutionen des Römischen Rechts Kiel 1834.
  • De lege Rubria, Kiel 1840.
  • Lehrbuch des Römischen Rechts, Stuttgart 1841—47, 2 tomy w 5 częściach, 2 wydanie 1854.
  • Die Wissenschaft und Kunst der Rechtsfindung oder die juristische Hermeneutik, Kiel 1869.

Literatura

Autor: Roman Penkała