Thomas Breit

Thomas Breit (ur. 16 marca 1880 r. w Ansbach; zm. 18 listopada 1966 r. Augsburgu) - niemiecki teolog luterański.

Życiorys

Thomas Breit uczęszczał do gimnazjum humanistycznego, a od 1898 r. studiował matematykę i teologię ewangelicką w Erlangen i Greifswaldzie. Po studiach pracował jako duszpasterz w sierocińcu w Windsbach, kościele przy szpitalu w Nördlingen i Baldingen. W 1905 r. został wikariuszem w kościele St. Lukas w Monachium, między 1908 a 1925 r. piastował stanowisko proboszcza w St. Ulrich w Augsburgu. Podczas pierwszej wojny światowej był kapelanem wojskowym.

Od 1925 r. Thomas Breit był dziekanem w Hof i w 1933 r. mianowano go nadradcą w Ewangelicko-Luterańskiej Krajowej Radzie Kościoła w Monachium. W październiku 1934 r. został urlopowany i od 1934 do 1938 r. przedstawicielem Ewangelicko-Luterańskiej Kościoła Krajowego przy Kościele Wyznającym, należał do Reichsbruderrat (gremium kierownicze Kościoła Wyznającego) i razem z Karlem Barthem i Hansem Asmussenem brał udział przy opracowaniu Deklaracji z Barmen (niem. Barmer Theologische Erklärung) w przededniu pierwszego synodu Kościoła Wyznającego w Wuppertal-Barmen. W kwietniu 1945 r. został przeniesiony w stan spoczynku.

Po zakończeniu drugiej wojny światowej objął w 1947 r. kierownictwo w Martin-Luther-Bund, organizacji zajmującej się finansowym i duchowym wspieraniem luterańskich zborów w diasporach. W latach 1947-59 był członkiem senatu bawarskiego jako reprezentant wspólnot religijnych. W pierwszych latach działalności stacji ARD prowadził program religijny Das Wort zum Sonntag (Słowo na niedzielę).

Thomas Breit został uhonorowany Bawarskim Orderem Zasługi i Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (1952).

Dzieła (wybór)

  • Reformation gestern und heute. 1930.
  • Wozu Religion? 1930.
  • Gemeindeaufbau in der ev. Kirche. 1930.
  • Bekenntnisgebundenes Kirchenregiment. 1936.
  • Sammlung von Feldpredigten im Landeskirchlichen Archiv Nürnberg.

Literatura

  • Gertraud Grünzinger: Thomas Breit. W: Religion in Geschichte und Gegenwart (RGG). 4. Auflage. Tom 1, Mohr-Siebeck, Tübingen 1998, s. 1743–1744.

Linki