Max Bill

Max Bill (ur. 22 grudnia 1908 w Winterthur; zm. 9 grudnia 1994 w Berlinie) – szwajcarski architekt, rzeźbiarz i projektant, przedstawiciel sztuki konkretnej.

Max Bill
Max Bill, 1970.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

  • Ojciec: Alfred Erwin, zawiadowca stacji.
  • Matka: Marie z domu Geiger.
  • Ożenił się: 1) w 1931 z Binią Spoerri (zm. 1988), wiolonczelistka i fotograf, 2) w 1991 Angelą Thomas, historyk sztuki.

Życiorys

Max Bill uczęszczał w latach 1924–27 do Szkoły Rzemiosła Artystycznego w Zurychu, a następnie kształcił się w Bauhausie w Dessau u Paula Klee (1879–1940), Wassilya Kandinskyego (1866–1944), Oskara Schlemmera (1888–1943) i Josefa Albersa (1888–1976). Po powrocie do Zurychu w 1929 pracował jako architekt, malarz, rzeźbiarz i publicysta.

Artystyczna orientacja Maxa Billa zaprowadziła go do Paryża, do Pieta Mondriana (1872–1944), Hansa Arpa (1887–1966), Theo van Doesburga (1883–1931) i Georgesa Vantongerloo (1886–1965), gdzie w 1932 wstąpił do grupy abstrakcjonistów „Abstraction-Création”. W 1933 powstały jego pierwsze rzeźby i budowle. W 1936 zdefiniował w katalogu wystawy Kunsthaus w Zurychu swoje stanowisko na temat pojęcia sztuki konkretnej Theo van Doesburga i został głównym reprezentantem malarskiej i rzeźbiarskiej szkoły zuryskiej sztuki konkretnej. W 1937 wstąpił do grupy artystów „Allianz”. Od 1936 działał jako publicysta i w 1941 założył wydawnictwo „Allianz-Verlag”. W 1938 został członkiem Congrès International d’Architecture Moderne.

Wprowadzone przez Maxa Billa pojęcie „forma produktu” opisywało dążenie do funkcjonalnego celu formy i uniwersalnego kształtowania środowiska. W 1949 zorganizował wystawę „Dobra forma” („Die Gute Form”). W 1950 był współzałożycielem Hochschule für Gestaltung w Ulm, której projekt wykonał w 1951 i był jej rektorem w latach 1953–1956. W 1957 wrócił do Zurychu. W latach 1967–74 kierował katedrą kształtowania środowiska w Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Hamburgu (Hochschule für bildende Künste Hamburg).

Max Bill zmarł 9 grudnia 1994 w Berlinie na zawał serca na lotnisku Berlin-Tegel, czekając na lot do Zurychu.

Literatura

  • Eduard Hüttinger: Max Bill. abc Verlag, Zürich 1977, ISBN 3-85504-043-5.

Linki

  • Annemarie Bucher: „Bill, Max” w Historisches Lexikon der Schweiz (online).
  • Albrecht Juerg: „Bill, Max” w Sikart (online).
  • Biogram w Max Bill Georges Vantongerloo Stiftung.