Heinrich Ernst Beyrich

Heinrich Ernst Beyrich (ur. 31 sierpnia 1815 w Berlinie; zm. 9 lipca 1896 w Berlinie) – niemiecki geolog i paleontolog. Zasadniczo wpłynął na rozwój niemieckiej kartografii geologicznej. (wyznanie ewangelickie)

Ernst Beyrich. Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

• Ojciec: Friedrich Gottlob (1778–po 1836), producent jedwabiu;
• Matka Caroline Dames;
• Ożenił się: z Clementine z domu Helm (1825–1896), córką kupca, znana autorka książek dla dzieci i młodzieży;
• Dzieci: bezdzietny.

Życiorys

Heinrich Ernst Beyrich kształcił się w berlińskim Gymnasium zum grauen Kloster, które ukończył już w wieku 16 lat. Na początku studiów na uniwersytecie w Berlinie nie był pewien czy chce studiować botanikę, zoologię lub mineralogię. Decydujący wpływ na na jego decyzję miał mineralog i geolog Christian Samuel Weiss (1780–1856). W 1834 roku udał się do Bonn, aby studiować paleontologię u Georga Augusta Goldfussa (1782–1848).

Po ukończeniu studiów przewędrował w czasie dwóch lat z przyjacielem Juliusem Ewaldem (1811–1891) dużą część Niemiec, Francji, Szwajcarii i północnych Włoch. W 1837 roku uzyskał stopień doktora filozofii dzięki rozprawie o goniatytach w Reńskich Górach Łupkowych. Dzięki tej dysertacji nawiązał kontakt z znanym geologiem Leopoldem von Buchem (1774–1853). W 1841 roku Heinrich Ernst Beyrich habilitował się, rozpoczął pracę na uniwersytecie w Berlinie jako Privatdozent i został powołany do organizowanych przez Pruskie Ministerstwo Handlu i kierowanych przez Ernsta Heinricha von Dechena (1800–1889) pomiarów geologicznych Prus. Jako obszar działania przypadł mu Śląsk, który był geologicznie prawie nieznany, pomijając dystrykty, gdzie występowały złoża węgla i rudy metali. Po dwóch latach Beyrich opracował samodzielnie geologiczną mapę Dolnego Śląska, a razem z Gustavem Rose (1798–1873) i Justusem Rothem (1818–1892) Górnego Śląska. Studiowanie śląskich utworów kredowych skłoniło Beyricha w następnych latach do badań porównawczych w okolicach Ratyzbony (1849) i Harzu. Oprócz pracy geologicznej w terenie rozwinął także działalność pisarską z zakresu paleontologii. W latach 1845 i 1846 ukazały się jego rozprawy o czeskich trylobitach, a w 1853 pierwsza część niedokończonej monografii o skorupiakach północnoniemieckiego trzeciorzędu.

Od 1848 roku Heinrich Ernst Beyrich należał do zainicjowanego przez Leopolda von Bucha Niemieckiego Towarzystwa Geologicznego (Deutsche Geologische Gesellschaft), którego był protokolantem. W 1853 roku wybrano Beyricha na członka Pruskiej Akademii Nauk, dwa lata później został kustoszem zbiorów mineralnych, od 1857 był profesorem nadzwyczajnym geologii i paleontologii w Akademii Górniczej w Berlinie i jednocześnie kustoszem uniwersyteckich zbiorów mineralogicznych. W 1865 roku awansował na profesora zwyczajnego geologii oraz paleontologii i od 1875 roku był dyrektorem Muzeum Historii Naturalnej w Berlinie. W 1868 roku objął kierownictwo naukowe nad geologicznymi przedsięwzięciami państwa pruskiego, w 1866 otrzymał zlecenie na wykonanie pierwszej mapy geologicznej Prus w skali 1:25 000 i w 1873 roku został drugim dyrektorem obok Wilhelma Hauchecorne (1828–1900) Preußische Geologische Landesanstalt. W 1869 roku należał do założycieli zainicjowanego przez Rudolfa Virchowa (1821–1902) Berlińskiego Towarzystwa Antropologii, Etnologii i Prehistorii, którego był prezydentem w 1884 roku. Podczas Międzynarodowego Kongresu Geologicznego w Bolonii w 1881 roku otrzymał razem z Wilhelmem Hauchecorne zlecenie na wydanie międzynarodowej mapy geologicznej Europy. W 1885 roku przewodniczył podczas trzeciego Międzynarodowego Kongresu Geologicznego w Berlinie.

Heinrich Ernst Beyrich zmarł 9 lipca 1896 w Berlinie–Schöneberg i pochowano go na cmentarzu Alter Zwölf-Apostel-Kirchhof. Grób geologa i jego żony nie zachował się. O miejscu ich pochówku przypomina jedynie tablica pamiątkowa poświęcona jego żonie Clementine Helm.

Dzieła (wybór)

• Ueber einige böhmische Trilobiten (O czeskich trybolitach), 1845.
• Erläuterungen zu der geognostischen Karte der Umgegend von Regensburg (Wyjaśnienia do mapy geognostycznej okolic Ratyzbony), 1849.
• Über die Crinoiden des Muschelkalks (O krynoidach wapnia muszlowego), 1857.
• Carte géologique internationale de l'Europe (Międzynarodowa mapa geologiczna Europy), 1894.