Gottfried Bernhardy

Gottfried Bernhardy (ur. 20 marca 1800 r. w Gorzowie Wielkopolskim (wówczas niem. Landsberg an der Warthe); zm. 14 maja 1875 r. w Halle (Saale)) - niemiecki filolog klasyczny pochodzenia żydowskiego.

Gottfried Bernhardy. Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia ↑

Ożenił się w 1829 r. z Henriette Meyer (zm. 1853) z Berlina; miał 4 córki.

Życiorys ↑

Gottfried Bernhardy był synem zubożałego kupca żydowskiego. Dzięki pomocy braci ojca, którzy prowadzili interesy w St.Petersburgu Gottfried Bernhardy mógł uczęszczać od 1811 r. do Joachimsthalsche Gymnasium w Berlinie. Od 1817 r. studiował filologię na uniwersytecie w Berlinie, gdzie słuchał wykładów m.in. Friedricha Augusta Wolfa (1759-1824), Augusta Boeckha (1785-1867) i Philipp Karl Buttmann (1764-1829).

W 1820 r. Bernhardy został członkiem seminarium pedagogicznego Seminar für gelehrte Schulen i w ramach praktyki musiał pracować jako pomocniczy nauczyciel w Friedrichswerderschen Gymnasium. 30 października 1822 r. otrzymał tytuł doktora filozofii i w tym samym roku opublikował swoje pierwsze pismo »Eratosthenica«, zbiór rozproszonych i różnego rodzaju aleksandrynów. W 1823 r. habilitował się i pracował jako privatdozent na uniwersytecie w Berlinie, gdzie 28 marca 1825 r. został profesorem nadzwyczajnym. Oprócz wykładów i kierowania oddziałem filologicznym seminarium prowadził także w 1825 i 1826 zajęcia w ostatniej klasie Cauer'sche Erziehungsanstalt w Charlottenburgu, które ograniczały się do przygotowania kilku wychowanków do studiów.

W 1829 r. Gottfried Bernhardy opublikował dzieło »Wissenschaftliche Syntax der griechischen Sprache«, w którym postawił sobie zadanie zrozumienia sztuki syntaktycznej Greków w ich ustawach i poglądach oraz wykazania kontekstu jej rozwoju historycznego w osobliwościach zmieniających się okresów językowych. Pracę tę bardzo chwalił Christian August Lobeck (1781-1860). W 1829 r. otrzymał nominację na profesora zwyczajnego i powołanie jako następca Karla Christiana Reisiga (1792-1829) na uniwersytet w Halle. W Halle został także dyrektorem seminarium filologicznego. Spotkał tam Christiana Gottfrieda Schütza (1747-1832 ) i Moritza Hermanna Eduarda Meiera (1796-1855). Kilka razy był dziekanem wydziału filozoficznego, w latach 1841-1843 prorektorem i od 1844 r. kierował biblioteką uniwersytecką. W latach 1831-1861 był członkiem komisji egzaminującej przyszłych nauczycieli gimnazjalnych.

Od 1846 r. Gottfried Bernhardy był członkiem korespondencyjnym Pruskiej Akademii Nauk, od 1853 r. Bawarskiej Akademii Nauk, od 1866 r. Rosyjskiej Akademii Nauk, a w 1862 r. otrzymał tytuł tajnego radcy rządu. Bardziej niż te wyróżnienia ucieszył go udział w 1872 r. jego uczniów podczas jego jubileuszu 50-lecia z okazji otrzymania tytułu doktora, którzy założyli fundację Bernhardy-Stiftung wspierającą studentów studiujących filologię i przekazali na jej rzecz 1000 talarów.

Gottfried Bernhardy zmarł 14 maja 1875 r. w Halle (Saale).

Dzieła (wybór) ↑

Literatura ↑

Linki ↑