Otto Benndorf
Otto Benndorf (ur. 13 września 1838 r. w Greiz; zm. 2 stycznia 1907 r. w Wiedniu) - niemiecki archeolog klasyczny i założyciel Österreichisches Archäologisches Institut (pol. Austriacki Instytut Archeologiczny). (wyznania luterańskiego)
 |
| Otto Benndorf. Źródło: Wikimedia Commons |
Genealogia ↑
- Ojciec: Eduard Benndorf, kupiec;
- Matka: Lina Grosch;
- Ożenił się: z Sophie, córką Rudolfa Wagnera (1805–1864);
- Dzieci: syn Hansa i dwie córki, Else i Nelly.
Życiorys ↑
Otto Benndorf studiował najpierw przez kilka semestrów na wydziale teologicznym w Erlangen, zanim przeniósł się na uniwersytet do Bonn, gdzie studiował historię sztuki. Jego nauczycielami byli m.in. Friedrich Gottlieb Welcker (1784-1868), Otto Jahn (1813-1869) i Friedrich Ritschl (1806-1876). Doktoryzował się z archeologii i historii sztuki. W latach 1864-1868 podróżował po Włoszech, Sycylii, Grecji i Azji Mniejszej. Po powrocie habilitował się w Getyndze u Friedricha Wieselera (1811-1892). W 1869 r. został profesorem nadzwyczajnym archeologii klasycznej w Zurychu, a od 1872 do 1877 pełnił tę samą funkcję w Pradze. W 1875 r. wziął udział w wyprawie na wyspę Samotrakę zorganizowanej przez Alexandra Conze (1831-1914). W 1877 r. został następcą Alexandra Conze jako profesor zwyczajny na uniwersytecie w Wiedniu. Jako kierownik Seminarium Archeologiczno-Epigraficznego zorganizował kilka wypraw do Azji Mniejszej, m.in. w 1881 i 1882 roku. W 1895 r. zainicjował razem z Carlem Humannem (1839-1896) pierwsze wykopaliska austriackie w Efezie, które rozpoczął w 1896 roku. W 1898 r. doprowadził do założenia Austriackiego Instytutu Archeologicznego (Österreichisches Archäologisches Institut), którego był dyrektorem w latach 1898-1907. W 1898 r. zrezygnował z prowadzenia katedry na uniwersytecie. W 1897 r. został przewodniczącym Komisji Bałkańskiej (Balkan-Kommission).
Otto Benndorf zmarł 2 stycznia 1907 r. w Wiedniu w wyniku udaru mózgu i został pochowany na cmentarzu Dornbacher Friedhof.
Znaczenie ↑
Otto Benndorf szybko został jednym z najbardziej szanowanych archeologów swojego okresu. Charakterystyczne jest dla niego ścisłe połączenie filologicznych, antykwarycznych i historyczno-artystycznych studiów z żywą znajomością zabytków archeologicznych, jak również przejście od pracy badawczej na uniwersytecie do działalności praktycznej podczas podróży badawczych i wykopalisk. Został wielkim organizatorem studiów archeologicznych i badań w cesarstwie austriackim w seminarium archeologicznym na uniwersytecie w Wiedniu i wreszcie w założonym instytucie archeologicznym. Ze swoich ekspedycji do Azji Mniejszej przywiózł m.in. z Licji reliefy z grobów książęcych, wartościowe rzeźby z rozpoczętych wykopalisk w Efezie, które obecnie znajdują się w Muzeum Historii Sztuki (Kunsthistorisches Museum) w Wiedniu.
Dzieła (wybór) ↑
- De Anthologiae Graecae epigrammatis quae ad artes spectant. 1862.
- Die Antiken von Zürich. 1872.
- Antike Gesichtshelme und Sepulcralmasken. 1878.
- Vorläufiger Bericht über zwei oesterreichische archaeologische Expeditionen nach Kleinasien. 1883.
- Ueber die jüngsten geschichtlichen Wirkungen der Antike. 1885.
- Über einen in Eleusis gefundenen Marmorkopf. 1887.
- Das Heroon von Gjölbaschi-Trysa. 1889, razem z Georgiem Niemannem.
Literatura ↑
- Österreichisches Biographisches Lexikon 1815-1950.
- Josef Keil: „Benndorf, Friedrich August Otto”. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 2, Duncker & Humblot, Berlin 1955, ISBN 3-428-00183-4, s. 50 (online).