Eduard Bendemann

Eduard Julius Friedrich Bendemann (ur. 3 grudnia 1811 w Berlinie; zm. 27 grudnia 1889 w Düsseldorfie) – niemiecki malarz, medalier oraz profesor w Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie i dyrektor Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie. (wyznanie ewangelickie)

Eduard Bendemann 1811 - 1889 Selbstbildnis 1859
Eduard Bendemann – autoportret.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Oboje rodziców pochodziło z poważanych żydowskich berlińskich rodzin bankierów; ojciec Anton Heinrich Bendemann (wcześniej Aaron Hirsch Bendix, 1775–1866), bankier, syn bankiera i starszego gminy żydowskiej Hirscha Nathana Bendixa i Fromet Friedländer; matka Fanny Eleonora (1778–1657), córka bankiera Joela Samuela von Halle z Hamburga i Adelaide Levy (wnuczka bankiera Daniela Itziga, 1713–99) z berlińskiej rodziny bankierów; brat Emil (1807–82), tajny nadradca górniczy; szwagier Julius Hübner (1806–82), malarz; – ożenił się z Lidą, córką rzeźbiarza Johanna Gottfrieda Schadowa (1764–1850) i Henriette Rosenstiel (1784-1832); miał 4 synów.

Życiorys

Rodzice Eduarda Bendemanna konwertowali na wiarę ewangelicką przed jego narodzeniem. Jego pierwszymi nauczycielami w Berlinie byli Julius Hübner i Friedrich Wilhelm von Schadow (1788–1862), za którym podążył w 1827 r. do Akademii Sztuk Pięknych do Düsseldorfu, i któremu towarzyszył w latach 1829-31 w podróżach do Włoch. W Rzymie spotkał się z grupą nazareńczyków, którzy przeciwstawiali się akademizmowi i za wzór stawiali sobie malarstwo włoskiego quattrocenta, oraz podejmowali tematykę religijną. Po powrocie malował przede wszystkim sceny ze Starego Testamentu. Pierwszy duży sukces odniósł w w 1832 r. debiutując na wystawie malarstwa w Berlinie obrazem Die trauernden Juden im Exil zainspirowanym Psalmem 139.

W 1838 r. Eduarda Bendemanna został powołany jako profesor do Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie, gdzie jednym z jego uczniów był David Simonson (1831–1896). W tym czasie wykonywał malowidła ścienne w pałacu królewskim w Dreźnie (1839–55, w salach tronowej, koncertowej i balowej), pierwsze portrety, jak również liczne rysunki przedstawiające jemu współczesnych. W 1859 r. otrzymał nominację na dyrektora Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie, którą kierował do 1867 roku. Eduard Bendemann był członkiem wielu zagranicznych Akademii oraz właścicielem Orderu Pour le Mérite für Kunst und Wissenschaft (1867).

Dzieła (wybór)

  • Boas und Ruth. (Rut i Boaz), 1830.
  • Gefangene Juden in Babylon. (Żydzi w niewoli babilońskiej),znany także jako Die trauernden Juden im Exil (1832), Wallraf-Richartz-Museum Köln.
  • Zwei Mädchen am Brunnen. (Dwie dziewczyny przy studni), 1832.
  • Felix Mendelssohn Bartholdy (1833).
  • Jeremias auf den Trümmern Jerusalems, (Jeremiasz na zgliszczach Jerozolimy), 1835/36, oryginał w Leineschloss zniszczony podczas ataku lotniczego na Hanower 26 lipca 1943.
  • Die Künste am Brunnen der Poesie. (Sztuki przy studni poezji), fresk.
  • Die Malerei, (Malarstwo) obraz ścienny, (1861).
  • Der Tod Abels (Śmierć Abla), 1860–1864.
  • Die Ernte. (Żniwa)
  • Wegführung der Juden in die babylonische Gefangenschaft, ( Uprowadzenie Żydów do niewoli babilońskiej), 1872).
  • Nathan der Weise. (Natan mędrzec).
  • Penelope (Penelipa), 1877.
  • Heinrich I. schlägt die Ungarn (Henryk I pokonuje Węgrów), 1878.

Literatura

  • Eduard Daelen: „Bendemann, Eduard” w Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Band 46, Duncker & Humblot, Leipzig 1902, s. 348–350 (online).
  • Margarete Braun-Ronsdorf: „Bendemann, Eduard” w Neue Deutsche Biographie (NDB). Band 2, Duncker & Humblot, Berlin 1955, ISBN 3-428-00183-4, s. 36 (online).

Linki

Autor: Roman Penkała