Caspar von Barth

Caspar von Barth, także Kaspar von Barh (ur. 21 czerwca 1587 w Kostrzynie nad Odrą (niem. Küstrin); zm. 17 września 1658 w Lipsku) – filolog i uczony w okresie baroku. (wyznanie luterańskie)

Caspar von Barth
Caspar von Barth.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

  • Ojciec: Carl von Barth (1547–97), pan na Possendorfie, profesor prawa we Frankfurcie nad Odrą, tajny radca i kanclerz Nowej Marchii z siedzibą w Kostrzynie nad Odrą
  • ;
  • Matka: Marie, córka patrycjusza Johanna Hackelbuscha w Salzwedel i Ursuli Chüden;
  • Rodzeństwo: siostra Catharina i brat Johann;
  • Żona: 1) od 1630 Agnes von Schkölln (1630—1643), 2) od 1645 Margaretha Katharina von Schladen;
  • Dzieci: syn i 3 córki z 2) małżeństwa.

Życiorys i twórczość

Caspar von Barth przyszedł na świat 21 czerwca 1587 w Kostrzynie nad Odrą (niem. Küstrin) jako syn profesora prawa i tajnego radcy Carla von Bartha i jego żony Marii Hackelbusch. Po śmierci ojca zamieszkał z matką i rodzeństwem w Halle. Razem z bratem Johannem uczył się w Gocie i Eisenach. W 1607 roku wstąpił na uniwersytet w Wittenberdze, gdzie studiował języki klasyczne i nowożytne u Friedricha Taubmanna, Erasmusa Schmida i Siebera. Następnie kontynuował studia w Jenie. Po studiach przez dziesięć lat Barth podróżował. Wędrówki te, podczas których odwiedzał uczonych i biblioteki, zaprowadziły go do Moguncji i Kolonii (1610), Marburga (1611), Heidelbergu i Mediolanu (1612), Strasburga (1613), Genui i Padwy (1614), Lejdy (1615), Amsterdamu i Paryża (1616), Włoch (1618) i Bazylei (1619). Po powrocie mieszkał w swoim majątku Sellerhausen koło Lipska i w Halle. Po pożarze w 1636 roku w Sellerhausen, kiedy spaliła się jego biblioteka i rękopisy, zamieszkał w Paulinum w Lipsku, gdzie zmarł 17 września 1658 roku.

Caspar von Barh szczególnie interesował się literaturą późnołacińską. Stąd wynikało jego zamiłowanie do uczonych alegorii, połączone z silnie rozwiniętą potrzebą osobistej wypowiedzi. Jego neołacińskie próby są ściśle związane z spekulacjami kosmicznymi. Do tego dochodzi skłonność do czystego spirytualizmu. Szczególnie w Niemieckim Feniksie (Deutscher Phoenix) ten związek tradycji z nowym początkiem jest oczywisty, ponieważ tutaj stara bajka staje się okazją do humanistycznie uczonej dysputy i chrześcijańskiej interpretacji konfesyjnej w kontekście motywu Feniksa. Napisał około 180 książek, z czego duża część nie została opublikowana. Z języka greckiego przetłumaczył na język łaciński w 1608 roku poemat Muzajosa Hero i Leander. Poza tym tłumaczył też pisma z języka francuskiego i hiszpańskiego. Swoje teologiczne rozważania zawarł w Soliloquia rerum divinarum (1623 i 1655), co spowodowało, że Gottfried Arnold w Historii Kościoła i heretyków (Kirchen- und Ketzerhistorie) ukazał go jako ateistycznego kacerza (tom 3, s. 580).

Pisma (wybór)

  • Iuvenilia, Wittenberg 1607.
  • De Herone & Leandro, 1608 – Hero i Leander, poemat greckiego poety Muzajosa [Musaeus].
  • Amabilium Libri IV, Hannover 1612.
  • Opuscula varia poetica, 1623.
  • Soliloquia rerum divinarum (1623 i 1655).
  • Pornoboscodidascalus Latinus, 1624 – łacińskie tłumaczenie tragikomedii La Celestine hiszpańskiego poety Rodrigo de Maguaque Cota.
  • Adversariorum commentariorum (w 60 książkach), Frankfurt 1624, 2 wydanie 1658 – obszerny zbiór (ok. 3000 stron) różnego rodzaju materiałów do nauki, które zajmują się nie tylko klasycznymi, lecz także późnośredniowiecznymi i jemu współczesnymi autorami.
  • Erotodidascalus s. Nemoralium libri V., 1625 – łacińskie tłumaczenie powieści La Diana Enamorada Gaspara Gil Polo.
  • Caspar Barthen Deutscher Phoenix (Niemiecki Feniks), 1626.
  • Kommentare zu Claudian (Komentarze do Klaudiana), 1650.
  • Kommentare zu Statius (Komentarze do Stacjusza), 1664.

Literatura

Artykuł jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.