August Vilmar

August Friedrich Christian Vilmar (ur. 21 listopada 1800 r. w Solz koło Bebra, Hesja; zm. 30 lipca 1868 r. w Marburgu) - niemiecki pedagog, historyk literatury, polityk i teolog luterański.

August Vilmar. Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Johann George Vilmar, od 1796 r. pastor w Bebra, później w Oberaula; matka Susanne Elisabeth Giesler z Nordshausen koło Kassel; - ożenił się w 1826 r. z Karoline Wittekindt.

Życiorys

August Vilmar uczył się w latach 1816-1818 w gimnazjum w Hersfeld, w latach 1818-1820 studiował teologię i filologię w Marburgu, gdzie należał do korporacji studenckiej Alten Marburger Burschenschaft Germania.

Od 1820 do 1823 był nauczycielem w domu von Baumbach w Kirchheim w Dolnej Hesji i po ordynacji 18 maja 1821 r. asystentem ojca . W 1824 r. został rektorem w szkole miejskiej w Rotenburgu, a w marcu 1827 r. nauczycielem w gimnazjum w Hersfeld. W grudniu 1831 r., w Kassel wszedł w skład komisji do spraw nauczania w szkołach wyższych gdzie do 1833 r. zajmował się reorganizacją szkolnictwa zgodnie z wymogami czasu. Za wniesiony wkład w poprawę nauczania otrzymał tytuł doctora honoris causa filozofii uniwersytetu w Marburgu i został dyrektorem tamtejszego gimnazjum Gymnasium Philippinum, którym kierował do 1850 roku.

W 1838 r. wydał śpiewnik Kleines evangelisches Gesangbuch. Znane były także jego wykłady o historii niemieckiej literatury narodowej prowadzone w Marburgu w latach 1843-1844. Gdy w 1848 r. wybuchły niepokoje społeczne należał do osób przeciw którym zwrócił się gniew obywateli. Nie uciekł jednak z Hesji i spokojnie pozostał w swoim domu. W 1848 roku założył pismo Hessischer Volksfreund.

W 1850 roku był radcą ds. Kościoła i szkolnictwa w Ministerstwie Hesji, radcą konsystorza, a w latach 1851-1855 zastępca generalnego superintendenta Hesji. W 1855 roku, po śmierci generalnego superintendenta został obrany jego następcą. Wybór ten jednak nie został zatwierdzony przez księcia elektora. Z powodu różnic wyznaniowych, konstytucyjnych i politycznych z elektorem Fryderykiem Wilhelmem został odwołany z dotychczasowego urzędu i w październiku 1855 r. otrzymał stanowisko profesora teologii w Marburgu, gdzie nauczał aż do śmierci.

August Vilmar będąc zagorzałym zwolennikiem wyznania luterańskiego i Konfesji Augsburskiej był jednym z przeciwników wprowadzonej przez pruski rząd okupacyjny unii kościelnej w zajętym księstwie. W 1855 r. prowadził spór wyznaniowy z Johannem Gildemeisterem. Popierało go wówczas 43 pastorów w tzw. »zborach opornych» (niem. renitente Gemeinde) m.in. w Balhorn, Dreihausen, Sand, Melsungen und Schemmern. Ostatecznie usamodzielniły się one i powstał Kościół Renitente Kirche ungeänderter Augsburgischer Konfession in Hessen określany także jako Althessische Kirche. Duża jego część przyłączyła się w 1950 r. do Selbständigen Evangelisch-Lutherischen Kirche in Deutschland , ktory od 1972 r. stanowi część Selbständigen Evangelisch-Lutherischen Kirche (SELK) .

Dzieła (wybór)

• Verhältnis der evangelischen Kirche in Kurhessen zu ihren neuesten Gegnern. 1839.
• Vorlesungen über die Geschichte der deutschen National-Literatur. 1845.
• Deutsches evangelisches Kirchengesangbuch. 1855.
• Geschichte des Konfessionsstandes der evangelischen Kirche in Hessen. 1860.
• Die Gegenwart und die Zukunft der niederhessischen. 1867.
• Luther, Melanchthon, Zwingli. 1869.

Literatura

• Klaus-Gunther Wesseling: Vilmar, August Friedrich Christian. W: Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Tom 12, Bautz, Herzberg 1997, ISBN 3-88309-068-9, s. 1414-1423.
• Karl Wippermann, Edward Schröder: Vilmar, August. W: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 39, Duncker & Humblot, Leipzig 1895, s. 715-722.

Linki

• August Vilmar w: Ökumenisches Heiligenlexikon.