Arnold Ruge
Arnold Ruge (pseudonimy Dr. Adolph, M. Karlstein, Agnes W. Stein, Durangelo; ur. 13 września 1802 r. w Bergen na wyspie Rugia; zm. 31 grudnia 1880 r. w Brighton w Anglii) – niemiecki pisarz. W latach 1848-1849 był członkiem Zgromadzenia Narodowego we Frankfurcie, gdzie reprezentował demokratyczną lewicę. (wyznania ewangelickiego)
 |
| Arnold Ruge. Źródło: Wikimedia Commons |
Genealogia
- Ojciec: Christoph Arnold Ruge (1772-1834);
- Matka: Catharina Sophia Wilken;
- Ożenił się: 1) w 1832 r. z Louise Düffer (zm. 1833), 2) w 1834 r. z Agnes Wilhelmine Nietzsche (1814-1899);
- Dzieci: z 1) małżeństwa miał syna, z 2) małżeństwa syna i dwie córki.
Życiorys
Po maturze w Stralsundzie Arnold Ruge studiował filozofię i filologię w Halle, Jenie i Heidelbergu. Jako członek korporacji studenckiej i zwolennik Jünglingsbund został po udziale w tajnym zgromadzeniu związku w 1822 r i udziale w spotkaniu korporacji studenckich w Würzburgu w 1824 r. aresztowany w Heidelbergu w 1824 r. i skazany za udział w zakazanych tajnych zgromadzeniach. Po rocznych przesłuchaniach w Köpenick (obecnie część Berlina) został skazany w 1826 r. przez Najwyższy Sąd Krajowy we Wrocławiu na 15 lat więzienia w Kołobrzegu.
Podczas pobytu w więzieniu przetłumaczył pisma Teokryt, Ajschylosa i Sofoklesa. Po zwolnieniu w 1830 r, otrzymał posadę w Franckesche Stiftungen. W 1831 r. habilitował się na uniwersytecie w Halle pracą Die Platonische Ästhetik i w latach 1832-1836 pracował tam jako Privatdozent. W tym czasie pisał artykuły do Blättern für literarische Unterhaltung, w których opowiadał się m.in. za wolnością prasy i suwerennością ludu. Po gruntownych studiach pism Hegla (1770-1831) stał się głównym propagatorem jego filozofii wśród młodych hegelianistów. Jego prace publicystyczne dotyczyły protestantyzmu i romantyzmu, refleksji nad rolą przemocy władzy nad ludem w historii, problemu rozwijających się nowoczesnych pojęć partyjnych, stosunku teorii i praktyki, jak również filozofii i polityki.
Razem z Theodorem Echtermeyerem (1805-1844) wydawał od stycznia 1838 r. Hallischen Jahrbücher für dt. Wissenschaft und Kunst, z którym współpracowali m.in. Ludwig Feuerbach (1804-1872) i bracia Jacob (1785-1863) i Wilhelm Grimm (1786-1859). W 1841 r. z powodu pruskiej cenzury przeniósł redakcję czasopisma do Drezna i zmienił jego tytuł na Deutsche Jahrbücher für Wissenschaft und Kunst. Jednak i tutaj cofnięto koncesję na wydawanie czasopisma, co spowodowało, że osiadł w Szwajcarii i tam wydawał go nadal. W 1843 r. Ruge udał się do Paryża, gdzie był bardzo zainteresowany socjalizmem i spotkał Karola Marksa (1818-1883-). Z Marksem wydał czasopismo Deutsch-Französischen Jahrbücher. W 1844 r. został współpracownikiem założonego przez Marksa czasopisma Vorwärts!. Jednak z powodów różnicy poglądów zerwał z Marksem w zimie 1844 roku. Arnold Ruge opowiadał się za republiką mieszczańsko-demokratyczną, a nie za komunistyczną.
Pod wpływem Ludwiga Feuerbacha dokonała się zmiana w jego myśleniu w kierunku pewnego nowego idealizmu i humanizmu jako religii. Od końca lata 1846 r. pracował w Zurychu z Juliusem Fröbelem (1805-1893) i rozpoczął edycję swoich dzieł. W 1847 r. zamieszkał w Lipsku, gdzie pracował jako księgarz. Z zachwytem powitał francuską rewolucję w 1848 r. i angażował się w prace przygotowawcze do wszczęcia rewolucji w Niemczech. W 1848 r. założył czasopismo Die Reform jako organ niemieckiej demokracji. Po wybuchu rewolucji marcowej w Niemczech w 1848 został wybrany przez wrocławskich demokratów do Frankfurckiego Zgromadzenia Narodowego. 29 lipca 1848 r. domagał się prawa samostanowienia dla Polski i Włoch. Rozczarowany pracami we Frankfurcie pokładał nadzieje w pracy w Berlinie, gdzie jako członek tamtejszego klubu demokratycznego rozwinął radykalną działalność demokratyczną. Doprowadziło to nie tylko do zakazu wydawania czasopisma Die Reform lecz także do jego wypędzenia z Prus. Wróciwszy do Lipska ponownie angażował się w politykę i w 1849 r. wspierał powstanie majowe w Dreźnie. Po jego stłumieniu uciekł przed grożącym uwięzieniem przez Brukselę i Ostendę do Brighton.
W pierwszych latach po rewolucji aktywnie działał w Londynie w Europäisches Demokratisches Komitee. Ostatecznie wycofał się z polityki, a od 1866 r. wrócił ponownie do swojej koncepcji o historycznej roli Prus i w polityce Otto Bismarcka (1815-1898) widział przyszłość Niemiec. Po bitwie pod Sadową w 1866 r. widział »początek pruskiej przyszłości Europy«. Jako zapłatę za publicystyczne zasługi dla polityki pruskiej otrzymywał od 1877 r. na polecenie Bismarcka roczną pensję w wysokości 3000 Reichsmark.
Arnold Ruge zmarł 31 grudnia 1880 r. w Brighton w wieku 78 lat i tam został pochowany.
Dzieła (wybór)
- Schill und die Seinen. 1830.
- Die Platonische Aesthetik. 1832.
- Preußen und die Reaction. 1838.
- Anekdota zur neuesten deutschen Philosophie und Publicistik. 1843.
- Zwei Jahre in Paris. 1846.
- Die politischen Lyriker unserer Zeit. 1847.
- Novellen aus Frankreich und der Schweiz. 1848.
- Manifest an die deutsche Nation. 1866.
- Aus früherer Zeit. Autobiographie. 4 tomy, 1863-1867.
- Acht Reden über Religion. 1875.
Literatura
- Robert Boxberger: "Ruge, Arnold" w: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 29, Duncker & Humblot, Leipzig 1889, s. 594-598, online.
- Helmut Reinalter: "Ruge, Arnold" w: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 22, Duncker & Humblot, Berlin 2005, ISBN 3-428-11203-2, s. 236-238, online.