Franz Altheim

Franz Altheim (ur. 6 października 1898 we Frankfurcie nad Menem; zm. 17 października 1976 w Münster w Westfalii) – niemiecki historyk, filolog klasyczny i profesor na uniwersytetach w Halle i Berlinie. Początkowo był latynistą, ale od czasu pracy w Halle coraz bardziej zwracał się ku historii antycznej. Napisał liczne monografie, których część przetłumaczono na inne języki. Jego zainteresowania dotyczyły przede wszystkim historii hellenistycznej i rzymskiej, jak również rzymskiej historii religii i historii starożytnej Bliskiego Wschodu. (wyznanie ewangelickie)

Genealogia

  • Ojciec : Wilhelm Altheim (1871–1914), malarz;
  • Towarzyszka życia : Erika Trautmann-Nehring (1897–1968), archeolożka i ilustratorka;
  • Adoptowana córka : Ruth Altheim-Stiehl (1926–), historyczka.

Życiorys i twórczość

Franz Altheim studiował od 1916 do 1921 roku filologię klasyczną, archeologię i językoznawstwo na uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem. W 1917 roku odbył służbę wojskową jako tłumacz w Turcji. W grudniu 1921 roku doktoryzował się u Hansa von Arnima (1859–1931) dysertacją Die Komposition der Politik des Aristoteles. Po siedmiu latach habilitował się u Waltera F. Otto (1874–1958) pracą Greckie bóstwa w antycznym Rzymie (Griechische Götter im alten Rom, 1930). Do 1935 roku był Privatdozentem, od 1936 profesorem filologii klasycznej na uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem. W zimie 1936 pracował na Uniwersytecie Marcina Lutra w Halle i Wittenberdze. W 1937 roku został profesorem nadzwyczajnym filologii klasycznej na uniwersytecie w Halle, a w 1943 profesorem zwyczajnym.

W 1937/38 Franz Altheim podróżował w celach badawczych na Bałkany i do Włoch. Te i późniejsze podróże badawcze finansowane były przez nazistowską organizację naukową SS-Ahnenerbe. Dalsze podróże prowadziły go do Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. W 1944 roku otrzymał Krzyż Zasługi Wojennej II klasy (Kriegsverdienstkreuz). 28 września 1945 roku zwolniono Franza Altheima z powodu jego związku z SS, ale już w grudniu tegoż roku ponownie został szefem katedry. W 1948 roku został w Halle profesorem historii starożytnej. W grudniu 1949 roku przeniósł się do Berlina Wschodniego i uczył od 1950 do emerytury w 1965 roku na Wolnym Uniwersytecie Berlińskim. Po przejściu na emeryturę zamieszkał w Münster w Westfalii.

Dzieła (wybór)

  • Griechische Götter im alten Rom (Historia bóstw w starożytnym Rzymie), Giessen 1930.
  • Römische Religionsgeschichte (Historia religii rzymskiej), 3 tomy, Berlin 1931–1933.
  • Epochen der römischen Geschichte (Epoki rzymskiej historii), 2 tomy, Frankfurt am Main 1934–1935.
  • Italien und Rom (Italia i Rzym), 2 tomy, Amsterdam 1941.
  • Rom und der Hellenismus (Rzym i hellenizm), Amsterdam, Pantheon 1942.
  • Römische Geschichte (Historia rzymska), 3 tomy, Berlin 1948–1958.
  • Geschichte der lateinischen Sprache (Historia języka łacińskiego), Frankfurt 1951.
  • Der unbesiegte Gott. Heidentum und Christentum (Niepokonany bóg. Pogaństwo a chrześcijaństwo), Hamburg 1957.
  • Geschichte der Hunnen (Historia Hunów), 5 tomów, Berlin 1959–1962.
  • (z Ruth Stiehl): Christentum am Roten Meer (Chrześcijaństwo nad Morzem Czerwonym), 2 tomy, Berlin 1971–1973.

Literatura

  • Lothar Mertens: Lexikon der DDR-Historiker. Biographien und Bibliographien zu den Geschichtswissenschaftlern aus der Deutschen Demokratischen Republik. Saur, München 2006, ISBN 3-598-11673-X, s. 102–103.

Linki

Autor: Roman Penkała