Alfred Hettner


Alfred Hettner (ur. 6 sierpnia 1859 w Dreźnie; zm. 31 sierpnia 1941 w Heidelbergu) - niemiecki geograf, profesor na uniwersytetach w Lipsku, Tybindze i Heidelbergu. Hettner uważany jest za twórcę tradycji chorologicznej i regionalno-geograficznej. Jego zainteresowanie regionalne dotyczyło przede wszystkim Ameryki Południowej i Azji Wschodniej, a badania związane były z geomorfologią (Die Oberflächenformen des Festlandes, 1921), klimatologią (Die Klimate der Erde, 1930), geografią regionalną i polityczną (Das europäische Rußland, 1905; Englands Weltherrschaft, 1915) oraz antropogeografią (Der Gang der Kultur über die Erde, 1923). (wyznanie ewangelickie)

Alfred Hettner
Alfred Hettner.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia


  • Ojciec : Hermann Julius Theodor Hettner (1821–1882).
  • Matka : Anna Grahl ((1838–97).
  • Brat : Otto (1875–1931), malarz i rzeźbiarz.
  • Ożenił się : 1) w 1899 z Berthą (zm. 1902), córką profesora filologii klasycznej Erwina Rohde (1845–98) i Valentine Framm, 2) w 1925 z Marie Mall (zm 1955).
  • Dzieci : bezdzietny.

Życiorys


Studia

Alfred Hettner studiował geografię na uniwersytetach w Halle, Bonn i Strasburgu. Jego nauczycielami geografii byli Alfred Kirchhoff (1838–1907, Erfurt), Theobald Fischer (1846–1910, Bonn) i Georg Gerland (1833–1919), u którego doktoryzował się w Strasburgu w 1881 dysertacją pt. Das Klima von Chile und Westpatagonien (Klimat Chile i Patagonii Zachodniej). W Halle słuchał też wykładów filozofa Rudolfa Hayma (1821–1901). Po studiach w Strasburgu wrócił jeszcze na rok do Bonn, gdzie był asystentem Ferdinanda von Richthofena (1833–1905).

Podróż do Kolumbii

Stanowisko guwernera u konsula brytyjskiego zaprowadziło Huttnera w 1882 do Kolumbii, gdzie przebywał dwa lata. W tym czasie podróżował po Kordylierach Wschodnich i Środkowych. Badał obszary przyrodnicze i struktury geologiczne Kordylierów Wschodnich, ich morfologię oraz sporządził ich dokładne mapy. Jego wypowiedzi dotyczące geografii Bogoty i jej problemów określały także sytuację innych państw Ameryki Łacińskiej. Alfred Hettner wysunął tezę, że sposób życia, a nawet cechy charakteru ludzi można wyjaśnić warunkami przyrodniczymi. Teza ta jest obecnie odrzucana m.in. przez Petera Weichharta (ur. 1947) i uważana za przestarzałą.

Efektem tej podróży były dwie książki Reisen in den columbianischen Anden (1888) i Die Kordillere von Bogotá (1892).

Kariera zawodowa

Po powrocie do Niemiec habilitował się w 1887 w Lipsku u Friedricha Ratzela (1844–1904) pracą pt. Ein Beitrag zur Gebirgskunde/ Gebirgsbau und Oberflächengestaltung der sächsischen Schweiz. Na zaproszenie Adolfa Bastiana (1826–1905) pracował w latach 1888–1890 w Andach Peruwiańskich dla Berlińskiego Muzeum Etnologicznego (Berliner Museum für Völkerkunde). Po powrocie do Lipska w 1894 został na tamtejszym uniwersytecie Privatdozentem i w latach 1894–97 profesorem nadzwyczajnym geografii. W 1895 założył czasopismo geograficzne Geographische Zeitschrift, którego był współwłaścicielem do 1935. Karierę akademicką Alfred Hettner kontynuował w latach 1897–99 na uniwersytecie w Tybindze jako profesor nadzwyczajny; to samo stanowisko pełnił od 1899 do 1906 na uniwersytecie w Heidelbergu, gdzie w latach 1906–28 był profesorem zwyczajnym.

Oprócz podróży do Ameryki Południowej Alfred Hettner wyjeżdżał także do Rosji, Azji Wschodniej (m.in. do Indii) i Afryki Północnej (m.in. do Egiptu). Od 1920 do 1931 był przewodniczącym heidelberskiego oddziału Niemieckiego Towarzystwa Kolonialnego (Deutsche Kolonialgesellschaft).

Dzieła (wybór)


  • Reisen in den kolumbianischen Anden, Leipzig 1888.
  • Die Kordillere von Bogotá¡: Ergebnisse von Reisen und Studien, Gotha 1892.
  • Das europäische Russland, Leipzig 1905.
  • Grundzüge der Länderkunde, 1907.
  • Die Ziele unserer Weltpolitik, Stuttgart 1915.
  • Die Kriegsschauplätze, Leipzig 1916.
  • Die Geographie, ihre Geschichte, ihr Wesen und ihre Methoden, Breslau 1927.

Literatura


  • Ernst Plewe: Hettner, Alfred w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 9, Duncker & Humblot, Berlin 1972, ISBN 3-428-00190-7, s. 31. (online).

Linki