Wilhelm Roser

Genealogia ↑

• Ojciec: Carl Ludwig Friedrich von Roser (1787-1861) pochodził z Vaihingen/Enz, tajny radca legacyjny, znany także jako entomolog;
• Matka: Louise Friederike Auguste Vischer (1796–1861);
• Ciotka ze strony matki: Emilie (Emma) Vischer, żona poety Ludwiga Uhlanda (1787–1862);
• Ożenił się: 1) w 1846 w Tybindze z Fanny Weber (1825–53), 2) w 1855 w Tybindze z Charlotte Luise (1833–70), 3) w 1871 z Amalie (zm. 1890), obie były córkami profesora historii Karla Friedricha Hauga (1795–1869);
• Dzieci: miał przynajmniej 10 dzieci;
• Krewny: Friedrich Theodor Vischer (1807–87), poeta i filozof.

Życiorys ↑

Wilhelm Roser uczył się do 1834 r. w gimnazjum w Stuttgarcie, gdzie zaprzyjaźnił się z Wilhelmem Griesingerem (1817–1868) i Carlem Reinholdem Augustem Wunderlichem (1815–1877). W latach 1834–38 studiował medycynę na uniwersytecie w Tybindze. W 1838 r. został doktorem medycyny i chirurgii, po czym od 1839 do 1841 odbył podróż studencką do Würzburga, Halle, Wiednia i Paryża. Po powrocie habilitował się w 1841 r. w Tybindze z zakresu chirurgii i do 1846 r. uczył tam jako Privatdozent.

Podobnie jak Wunderlich, miał krytyczny stosunek do niemieckiej edukacji medycznej i domagał się na wzór szkół angielskich i francuskich większej praktyczności i intensywniejszej zmiany w stosunkach między nauczycielami a uczniami. Razem z Wilhelmem Griesingerem i Carlem Reinholdem Augustem Wunderlichem wydawał od 1842 r. czasopismo Archiv für physiologische Heilkunde, które zwróciło się przeciw „szkole naturalno-historycznej” i domagało się nastawienia medycyny na obserwacje fizjologiczne i patologiczne.

W 1844 r. odwiedzał szpitale w Paryżu, Londynie, Berlinie, Bonn, Jenie i Lipsku. Od 1846 r. pracował jako lekarz w Reutlingen. W 1850 r. został profesorem zwyczajnym chirurgii i okulistyki, jak również dyrektorem instytutu chirurgiczno-klinicznego przy uniwersytecie w Marburgu. Dzięki jego staraniom wzniesiono w Marburgu nową klinikę chirurgiczną, którą otworzono w 1852 roku. Roser specjalizował się w chirurgii plastycznej, operacji złamań, usuwaniu kamieni z pęcherza moczowego i postępowaniu ortopedycznym. Jako jeden z pierwszych zalecał laparotomię (otwarcie jamy brzucha) w przypadkach wewnętrznego uwięźnięcia przepuklin brzusznych i wprowadził tracheotomię przy błonicy. Szczególną uwagę poświęcał infekcjom ran, którym próbował zapobiec przez zachowanie szczególnej higieny, jak również zastosowaniu środków zapobiegawczych (np. przemywanie ran wodą chlorowaną, dezynfekcja rąk personelu), izolowaniu pacjentów z infekcjami i umieszczanie chorych w małych salach szpitalnych. Ponieważ dzięki tym działaniom Wilhelm Roser uzyskał dobre rezultaty, zrezygnował ze stosowania karbolu (wodny roztwór fenolu) jako środka antyseptycznego, obawiając się jego trującego działania, czym ściągnął na siebie krytykę.

Wilhelm Roser wynalazł m.in. rozwieracz jamy ustnej (rozwieracz Rosera-Königa) i „łyżkę Rosera” do operacji uszu. Jego imię nosi opisana w 1846 r. linia biegnąca od kolca biodrowego przedniego górnego do guza kulszowego (linia Rosera-Nelatona). W 1872 r. był współzałożycielem Niemieckiego Towarzystwa Chirurgicznego. Do jego uczniów należeli m.in. chirurdzy Franz König (1832–1910) i Carl Hueter (1838–82), anatom Wilhelm Henke (1834–96) i jego syn Karl (1856–1905).

Dzieła (wybór) ↑

Literatura ↑

Linki ↑