Helmut Kuhn

Helmut Kuhn (ur. 22 marca 1899 r. w Lüben (obecnie Lubin na Dolnym Śląsku); zm. 2 października 1991 r. w Monachium) -niemiecki filozof. (wyznania mojżeszowego, później ewangelickiego)

Życiorys ↑

Kuhn od 1914 do 1919 r. brał udział w I wojnie światowej jako ochotnik. Studiował na uniwersytetach we Wrocławiu, Innsbrucku i Berlinie. W 1923 r. doktoryzował się we Wrocławiu dysertacją "Begriff des Symbolischen in der deutschen Ästhetik bis Schiller" (pol. Pojęcie symboliki w niemieckiej estetyce do Schillera). Habilitował się w 1930 r. w Berlinie dwutomowym pismem "Die Kulturfunktion der Kunst" (pol. Funkcja kultury sztuki) i uczył tam do 1937 r. jako Privatdozent. W tym okresie prowadził także spór z Carlem Schmittem, z powodu opublikowanego przez Schmitta pisma "Begriff des Politischen" (1927). W okresie nacjonalizmu zostało mu cofnięte prawo nauczania. w 1937 r. musiał opuścić Niemcy z powodu żydowskiego pochodzenia i wrogości do nacjonalizmu.

Wyemigrował do Stanów Zjednoczonych i uczył tam filozofii na uniwersytecie University of North Carolina at Chapel Hill najpierw jako profesor gościnny, a później jako profesor zwyczajny. W 1947 r. objął katedrę na Emory University koło Atlanty w Georgii. W latach wychodźstwa stworzył kilka pism we współpracy z Katherine Gilbert: podręcznik "History of Esthetics" (1939), który był używany przez wiele amerykańskich szkół, "Freedom Forgotten and Remembered (1942) i "Encounter with Nothingness" (1949) o egzystencjalizmie.

W wykładach dla niemieckich jeńców wojennych i różnych publikacjach propagował wówczas "lepsze" Niemcy bez nacjonalizmu.

W 1949 r. wrócił do Niemiec i objął katedrę na uniwersytecie w Erlangen. W 1953 r. został mianowany na profesora amerykańskiej historii kultury i filozofii w Amerykańskim Instytucie Uniwersytetu Monachijskiego. W tym samym roku założył razem z Hansem Georgiem Gadamerem (1900-2002) kwartalnik "Philosophische Rundschau", który razem wydawali do 1974 roku. Mimo pewnych sprzeciwów uzyskał powołanie na profesora zwyczajnego na tamtejszym uniwersytecie. Do 1958 r. był oprócz tego dyrektorem Instytutu Amerykanistyki. W latach 1957-1962 był prezydentem Allgemeine Gesellschaft für Philosophie in Deutschland (Powszechne Towarzystwo Filozoficzne w Niemczech). Od 1961 r. był rektorem Wyższej Szkoły Nauk Politycznych (niem. Hochschule für Politische Wissenschaften) w Monachium. W 1967 r. przeszedł na emeryturę.

W 1969 r. przygotował z Bernhardem Waldenfelsem (ur. 1934) i Reinholdem Gladiatorem założenie Deutsche Gesellschaft für phänomenologische Forschung (Niemieckie Towarzystwo do Badań Fenomenologicznych) i przy współpracy z Hansem Georgiem Gadamerem kierował jego pierwszą międzynarodową konferencją.

Dzieła (wybór) ↑

  • Sokrates. 1934.
  • Encounter with nothingness. 1949.
  • Begegnung mit dem Sein. 1954.
  • Das Menschenbild der deutschen Romantik. 1962.
  • Das Sein und das Gute. 1962.
  • Das Problem der Ordnung. 1962.
  • Philosophie - Ideologie - Politik. 1963.
  • Jugend im Aufbruch. 1970.
  • Der Weg vom Bewusstsein zum Sein. 1981.
  • Romano Guardini. Philosoph der Sorge. 1987.

Literatura ↑

  • Annette Kuhn: Ich trage einen goldenen Stern. Ein Frauenleben in Deutschland. Aufbau, Berlin 2003, ISBN 3-351-02556-4

Linki ↑

Autor: Roman Penkała