Friedrich Hegar

Eduard Ernst Friedrich Hegar (ur. 11 października 1841 w Bazylei; zm. 2 czerwca 1927 w Zurychu) – szwajcarski kompozytor, dyrygent i skrzypek. (wyznanie ewangelicko-reformowane)

Friedrich Hegar
Friedrich Hegar.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Ernst Friedrich (1816–88), nauczyciel muzyki i sprzedawca fortepianów w Bazylei; matka Luise Schmidt (1819–85); bracia Emil (1843–1921), wiolonczelista i nauczyciel gry na wiolonczeli w Lipsku, później nauczyciel śpiewu i śpiewak koncertowy w Bazylei, Julius (1848–1917), wiolonczelista i nauczyciel gry na wiolonczeli w Zurychu; - – ożenił się 1) w 1870 z altowiolistką Albertine Volkart (1838–91), 2) w Oberentfelden w 1896 z wdową Caroline Frey (1853–1938), córką profesora chemii Alexandra Pompejusa Bolleya (1812–70) i Sophie Waltz; z pierwszego małżeństwa miał 2 synów m.in. Johannesa (1874–1929), wiolonczelista i nauczyciel gry na tym instrumencie w Monachium oraz córkę Friedę (1871–1931), śpiewaczkę koncertową w Zurychu.

Życiorys

Friedrich Hegar uczył się w gimnazjum w Bazylei, lekcje gry na skrzypcach otrzymał u bazylejskiego koncertmistrza Friedricha Höfla oraz w tajniki teorii muzyki i kompozycji wprowadził go organista Rudolf Löw. W latach 1857–60 studiował w Konserwatorium Lipskim u Moritza Hauptmanna, Juliusa Rietza i Ferdinanda Davida oraz grał regularnie w orkiestrze symfonicznej »Gewandhausorchester«. W 1860 r. został koncertmistrzem w Warszawie, w orkiestrze Benjamina Bilse tzw. »Bilse'sche Kapelle«. W 1861 r., po podróży do Paryża i Londynu, za namową Juliusa Stockhausena został jako kapelmistrz w Gebweiler w Alzacji, aby tutaj kierować założonym przez Stockhausena chórem i orkiestrą podczas jego podróży koncertowych.

W 1863 r. dzięki pośrednictwu Theodora Kirchnera otrzymał nominację na koncertmistrza w nowo założonej orkiestrze »Orchesterverein Zürich« w Zurychu. W tym samym roku powierzono mu dyrygowanie chórem w »Aktientheater« i w 1864 r. powołano go na teatralnego kapelmistrza. W latach 1865-1906 dyrygował koncertami abonamentowymi towarzystwa muzycznego »Allgemeine Musik-Gesellschaft Zürich«. W pierwszym koncercie, którym dyrygował 21 listopada 1865 r., zaprezentował serenadę D-dur Johannesa Brahmsa, którego sztukę popierał. Oprócz tego był dyrygentem chóru mieszanego (1865-1901), chóru męskiego i innych stowarzyszeń śpiewaczych. Hegar uważany jest za reformatora śpiewu męskiego i za założyciela męskiej ballady chóralnej m.in. dzięki wyborowi tekstów. Podczas przedstawień muzyki kameralnej grał na skrzypcach lub wiolonczeli.

W 1876–1914 był dyrektorem założonej z jego inicjatywy szkoły muzycznej w Zurychu, która w 1907 r. przekształcona została w konserwatorium. W 1873 r. Friedrich Hegar otrzymał obywatelstwo Zurychu, a w 1889 r. tytuł doctora honoris causa na uniwersytecie w Zurychu. W 1917 r. został członkiem Pruskiej Akademii Sztuki w Berlinie.

Oratorium Hegara »Manasse« do tekstu Josepha Victora Widmanna było przez długi czas najczęściej wystawianym dziełem chóralnym w obszarze niemieckojęzycznym. Zasługą jego jest także założenie i wspieranie Szwajcarskiego Stowarzyszenia Muzyków (Schweizerischer Tonkünstlerverein).

Literatura

  • Fehr, Max: Friedrich Hegar als Zürcher Theaterkapellmeister, Zürich 1934.
  • Refardt, Edgar: Historisch-biographisches Musikerlexikon der Schweiz, Zürich 1928.
  • Steiner, Adolf: Friedrich Hegar, Zürich 1928.
  • Hegar, Friedrich: Friedrich Hegar, sein Leben und Wirken in Briefen, Zürich : Atlantis-Musikbuch-Verl., 1987.
  • Regula Puskás: „Hegar, Friedrich” w Historisches Lexikon der Schweiz.
  • Hans Peter Schanzlin: „Hegar, Friedrich” w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 8, Duncker & Humblot, Berlin 1969, ISBN 3-428-00189-3, s. 206.

Linki

Autor: Roman Penkała