Georg Voigt

Georg Ludwig Voigt (ur. 5 kwietnia 1827 w Królewcu, zm. 18 sierpnia 1891 w Lipsku) – niemiecki historyk, badacz renesansu. Główne zainteresowania Voigta to: humanizm w XV i XVI wieku oraz historia wojny szmalkaldzkiej. (wyznanie ewangelickie)

Prof Dr Georg Voigt
Georg Voigt.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

  • Ojciec: Johannes Voigt (1786–1863), profesor historii w Królewcu;
  • Żona: od 1858 Valeska von der Groeben.

Życiorys

Georg Voigt studiował w latach 1845–51 prawo, a od 1848 również historię na uniwersytecie w Królewcu, gdzie w 1851 uzyskał tytuł doktora filozofii dzięki dysertacji o Alcybiadesie Leben des Alkibiades nebst fünf kritischen Exkursen über einige zugehörige Quellenschriften. Od 1852 pracował w bibliotece uniwersyteckiej w rodzinnym mieście. W 1854 powołano go do Monachium, gdzie działał w kierowanej przez Heinricha von Sybela Komisji Historycznej Bawarskiej Akademii Nauk, której zadaniem było opracowanie i wydanie akt sejmów Rzeszy. Od 1858 do 1860 był honorowym profesorem historii na uniwersytecie w Monachium, od 1860 do 1866 profesorem zwyczajnym historii w Rostocku i w latach 1866–91 tą funkcję sprawował na uniwersytecie w Lipsku jako następca Wilhelma Wachsmutha. W czasie działalności w Rostocku założył tam seminarium historyczne.

Voigt był członkiem m.in. Królewsko-Saksońskiego Towarzystwa Nauk w Lipsku, Akademii Nauk w Wiedniu, Bawarskiej Akademii Nauk w Wiedniu i Książęcego Towarzystwa Naukowego Jabłonowskich, gdzie pracował również jako recenzent przedłożonych pism konkursowych. Do najwybitniejszych autorów, których pisma oceniał należeli Heinrich Zeißberg i Aleksander Brückner. Uczniami Voigta byli m.in. Richard Georg Erler i Otto Richter, a doktoryzował się u niego Bruno Stübel. Jego następcą na uniwersytecie w Lipsku został Karl Lamprecht, który także był jego studentem.

Georg Voigt uchodzi obok Jacoba Burckhardta za jednego z założycieli nowoczesnego badania renesansu. Jednak podejście Voigta bardzo się różni od podejścia Burckhardta, który chce wyjaśnić włoski renesans w oparciu o historię sztuki. Burckhardta ogranicza się zatem cały czas do Italii. Voigtowi chodzi o wpływ i znaczenie humanizmu, który z Włoch rozszerzył się w całej Europie. Dla Voigta humanizm oznacza sedno, które odróżnia okres renesansu od średniowiecza. Jako pierwszy użył w 1859 roku pojęcie humanizm do opisania epoki historycznej. Zasadnicze znaczenie ma jego trzytomowa biografia papieża Piusa II, w której oprócz jego znaczenia politycznego i duchownego opisał go jako historyka, znawcę sztuki antycznej, mecenasa i urbanistę.

Istotne też są jego prace dotyczące elektora Maurycego Wettyna i wojny szmalkaldzkiej. W pracach tych zrealizował jako pierwszy żądanie Wilhelma Maurenbrechera dotyczące bezstronnej oceny postępowania Maurycego Saskiego (Moritz von Sachsen).

Dzieła (wybór)

  • Enea Silvio de Piccolomini, als Papst Pius der Zweite und sein Zeitalter, 3 tomy., Berlin 1856-1863.
  • Die Wiederbelebung des classischen Alterthums oder das erste Jahrhundert des Humanismus, Berlin 1859.
  • Die deutsche Kaisersage. München 1871.
  • Die Geschichtsschreibung über den Zug Karls V. gegen Tunis (1535), Leipzig 1872.
  • Die Geschichtsschreibung über den Schmalkaldischen Krieg, Leipzig 1874.
  • Moritz von Sachsen (1541-1547), Leipzig 1876.
  • Über die Lucretia-Fabel und ihre literarischen Verwandten. Leipzig 1883.

Literatura

  • W., "Voigt, Georg" w: Allgemeine Deutsche Biographie 40 (1896), s. 204; URL: https://www.deutsche-biographie.de/pnd117471763.html#adbcontent

Linki

  • Georg Ludwig Voigt w: Professorenkatalog der Universität Leipzig / Catalogus Professorum Lipsiensium, Herausgegeben vom Lehrstuhl für Neuere und Neueste Geschichte, Historisches Seminar der Universität Leipzig. Link: https://research.uni-leipzig.de/catalogus-professorum-lipsiensium/leipzig/Voigt_1360 (dostęp: 13.01.2020).
Autor: Roman Penkała