Georg Kaibel

Georg Kaibel (ur. 30 października 1849 w Lubece; zm. 12 października 1901 w Getyndze) – niemiecki filolog klasyczny i profesor na uniwersytetach we Wrocławiu (1879–1882), Rostocku (1882–1883), Greifswaldzie (1883–1886), Strasburgu (1886–1897) i Getyndze (1897–1901). Jego prace dotyczące greckich inskrypcji i krytyczne wydania tekstów były podstawą dla pracy źródłowej filologii klasycznej w XX wieku. (wyznanie ewangelickie)

Georg Kaibel
Georg Kaibel.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Friedrich (1810–85), handlarz muzykaliami w Lubece; matka Louise Helene Meyer (1816–77); dziadek rzeźbiarz Jonhann Gottfried Schadow (1764–1850); – ożenił się w Berlinie-Lichterfelde w 1880 z Adelheid (1858– po 1935), córką malarza Felixa Schadow (1819–1861) i Eugenie d’Alton-Rauch; dzieci 2 córki Else Marie, Agnes.

Życiorys

Po ukończeniu gimnazjum Katharineum w Lubece Georg Kaibel studiował w latach 1868–72 filologię klasyczną najpierw w Getyndze, a od 1869 w Bonn, gdzie słuchał wykładów Hermanna Usenera (1834–1905) i Franza Büchelera (1837–1908). W 1871 r. wygrał postawione przez nich zadanie konkursowe, które polegało na zebraniu inskrypcji zachowanych greckich wierszy i ich opracowanie. Na podstawie fragmentów z tej pracy pt. De monumentorum aliquot Graecorum carminibus został w tym samym roku doktorem filozofii. W 1872 r. zdał egzamin państwowy dla nauczycieli szkół wyższych. W latach 1872–74 był stypendystą Niemieckiego Instytutu Archeologicznego (niem. Deutsches Archäologisches Institut) w Rzymie, gdzie zaprzyjaźnił się z Theodorem Mommsenem (1817–1903). Razem z kolegą ze studiów, Ulrichem von Wilamowitz-Moellendorffem (1848–1931) podróżował w 1873 r. po Grecji. W 1874 r. odbył praktykę szkolną w Elberfeldzie i w latach 1875–78 był nauczycielem w Askanisches Gymnasium w Berlinie. W 1878 r. habilitował się w Getyndze z filologii klasycznej, w 1879 r. został profesorem nadzwyczajnym we Wrocławiu, w 1882 profesorem zwyczajnym w Rostoku, w 1883 w Greifswaldzie, w 1886 w Strasburgu i w 1897 w Getyndze. Od 1883 r. był współwydawcą czasopisma Hermes.

Twórczość i dokonania

Działalność Georga Kaibela skupiała się przede wszystkim na epigramatyce i epigrafice, drugiej sofistyce i komedii greckiej. Pisemnie zachowane epigramaty, którymi zajmował się już w pracy konkursowej i swojej dysertacji (obie 1871) zebrał w publikacji Epigrammata Graeca ex lapidibus conlecta (1878). Brał udział w zainspirowanej przez Mommsena edycji Inscriptiones Graecae wydając Inscriptiones Italiae et Siciliae (IG XIV, 1890). Georg Kaibel uzupełnił też drugie wydanie Mommsena Res Gestae Divi Augusti ex monumentis Ancyrano et Apolloniensi (1883) o objaśnienie tłumaczeń greckich tekstów.

Jego zainteresowanie drugą sofistyką nie ograniczyło się tylko do Atenajosa z Naukratis, którego wydał Deipnosophistae (Uczty mędrców), lecz także opublikował pisma Dionizjusza z Halikarnasu (1885), Galena Protreptikos (1894), Longosa (1899) i Frynicha (1899).

Wspólnie z Wilamowitzem-Moellendorffem wydał w 1891 r. papirusy Athenaion politeia autorstwa Arystotelesa (tom 1 i 2 w 1891, tom 3 w 1898). Już w 1891 r. ukazało się ich niemieckie tłumaczenie dokonane przez niego i Adolpha Kießlinga (1837–1893). W ramach zaplanowanego przez Wilamowitza-Moellendorffa wydania fragmentów wszystkich greckich poetów pracował od 1890 r. nad dziełem Comicorum Graecorum fragmenta, z czego ukazał się w 1899 r. tylko pierwszy tom. Wydał także Elektrę (1896) i Antygonę (1897) Sofoklesa w ramach projektu Sammlung wissenschaftlicher Commentare zu griechischen und römischen Schriftstellern.

Dzieła (wybór)

  • De monumentorum aliquot Graecorum carminibus. 1871.
  • Epigraphica. 1873.
  • Epigrammata Graeca ex lapidibus conlecta. 1878.
  • De inscriptione Halaesina commentariolus. 1882.

Literatura

  • Gerhard Baader: Kaibel, Georg w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 11, Duncker & Humblot, Berlin 1977, s. 31 (online).

Linki

Autor: Roman Penkała