Erich Frank


Erich Frank (ur. 6 czerwca 1883 r. w Pradze, Austro-Węgry; zm. 22 czerwca 1949 r. w Amsterdamie) - niemiecki historyk filozofii.

Życiorys


Erich Frank pochodził z rodziny żydowskiej, a jego rodzicami byli Aloys i Regina Frank. Studiował filozofię, filologię klasyczną i historię starożytną na uniwersytetach w Wiedniu, Fryburgu Bryzgowijskim i Berlinie. We Fryburgu Bryzgowijskim duży wpływ wywarł na niego neokantysta Wilhelm Windelband. Dzięki swoim berlińskim nauczycielom Ulrichowi von Wilamowitz-Moellendorffowi (1848-1931) i Eduardowi Meyerowi (1855-1930) zainteresował się filozofią antyczną, która stała się głównym polem jego pracy. W 1911 r. doktoryzował się w Heidelbergu pracą » Das Prinzip der dialektischen Synthesis und die Kantische Philosophie«. Frank brał udział w I wojnie światowej.

Po studiach pracował jako nauczyciel gimnazjalny w Heidelbergu, Fryburgu Bryzgowijskim i Mannheimie. W 1923 r. habilitował się na uniwersytecie w Heidelbergu z zakresu filozofii, po czym został mianowany privatdozentem, a w 1927 r. profesorem nadzwyczajnym. W 1928 r. powołano go jako następcę Martina Heideggera (1889-1976) na uniwersytet w Marburgu.

Po dojściu do władzy nacjonalistów, z powodu żydowskiego pochodzenia został w 1935 r. urlopowany na uniwersytecie, a w 1936 r. na stałe wykluczony z badań i nauczania oraz otrzymał zakaz publikowania. Po krótkim uwięzieniu w obozie koncentracyjnym starał się wyemigrować z Niemiec, co udało mu się końcem 1938 roku. Przez Holandię udał się do Stanów Zjednoczonych, gdzie w 1939 r. otrzymał stypendium Fundacji Rockefellera (ang. Rockefeller Foundation). Erich Frank pracował jako docent jednocześnie na Harvard University (1939-1942) i Bryn Mawr College, gdzie został mianowany na profesora gościnnego filozofii. W 1949 r. zaproponowano mu profesurę na University of Pennsylvania, jednak nie zdążył jej przyjąć, gdyż zmarł 22 czerwca tegoż roku w Amsterdamie.

Dzieła (wybór)


  • Das Prinzip der dialektischen Synthesis und die Kantische Philosophie. 1911.
  • Rezensionen über schöne Literatur von Schelling und Caroline in der Neuen Jenaischen Literatur-Zeitung. 1912.
  • Mathematik und Musik und der griechische Geist. 1920.
  • Plato und die sogenannten Pythagoreer : ein Kapitel aus der Geschichte des griechischen Geistes. 1923.
  • Das Problem des Lebens bei Hegel und Aristoteles. 1927.
  • Die Philosophie von Jaspers. 1933.
  • Philosophische Erkenntnis und religiöse Wahrheit. 1945.

Literatura


Linki