Maximilian Duncker

Maximilian Wolfgang Duncker (ur. 15 października 1811 r. w Berlinie jako Wolff Duncker; zm. 21 lipca 1886 r. w Ansbach) - niemiecki historyk i polityk. (wyznania ewangelickiego)

Maximilian Wolfgang Duncker
Maximilian Duncker.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Karl (1781-1869), wydawca; matka Fanny (1791-1869), córka bankiera Wolffa Levy (od 1810 Delmar); - ożenił się w Halle w 1843 r. z Charlotte z domu Guticke (1819-1890); bezdzietny.

Życiorys

Maximilian Duncker studiował historię, filozofię i filologię od 1830 r. w Berlinie, gdzie słuchał wykładów Hegla (1770-1831) i Augusta Boeckha (1785-1867). W latach 1832-1833 kontynuował studia w Bonn, a potem ponownie w Berlinie. W 1834 r. promował się w Berlinie pracą pt. »De historia eiusque tractandae varia ratione«. W 1837 r. z powodu przynależności do korporacji studenckiej (niem. Burschenschaft) został skazany na sześć lat więzienia, który to wyrok skrócono do sześciu miesięcy.

W 1839 r. habilitował się z historii pismem »Origines Germanicae Pars I« i rozpoczął pracę jako privatdozent na uniwersytecie w Halle. Pomimo, że jego wykłady nie były wielkim sukcesem został w 1842 r. profesorem nadzwyczajnym. Od 1843 r. był współredaktorem czasopisma Allgemeine Litteraturzeitung. Angażował się w ruchy polityczne i w 1848 r. wybrano go w Halle do Frankfurckiego Zgromadzenia Narodowego, gdzie został członkiem frakcji Casino. W latach 1849-1852 był przedstawicielem Halle w drugiej izbie pruskiego parlamentu (niem. Preußisches Abgeordnetenhaus), w 1850 r. członkiem erfurckiego parlamentu. Pracował dla czasopisma Constitutionellen Zeitung i rocznika Preußische Jahrbücher.

W 1857 r. Maximilian Duncker został profesorem zwyczajnym historii politycznej w Tybindze, w 1859 r. tajnym radcą rządu, w 1861 r. politycznym doradcą księcia pruskiego. Poglądy Dunckera w kwestii Schleswig-Holsteinu oraz zbliżenie do Otto von Bismarcka (1815-1898) spowodowały, że musiał odejść ze służby u księcia. W 1866 r. został komisarzem cywilnym w Elektoracie Hesji (niem. Kurfürstentum Hessen). Na zlecenie Bismarcka napisał projekt konstytucji Związku Północnoniemieckiego. Od 1867 do 1874 r. był dyrektorem Pruskiego Archiwum Państwowego (niem. Geheimes Staatsarchiv Preußischer Kulturbesitz). Od 1872 r. Maximilian Duncker wykładał w Akademii Wojny.

Dzieła (wybór)

  • Origines germanicae. 1839.
  • Zur Geschichte der deutschen Reichsversammlung in Frankfurt. 1849.
  • Heinrich von Gagern. 1850.
  • Vier Monate auswärtiger Politik. 1851.
  • Feudalität und Aristokratie. 1858.
  • Aus der Zeit Friedrichs des Großen und Friedrich Wilhelms III. 1876.
  • Über den sogenannten Kimonischen Frieden. 1884.
  • Johann Gustav Droysen. 1885.
  • Abhandlungen aus der Neueren Geschichte. 1887.

Literatura

  • Hermann von Petersdorff: Duncker, Max. W: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 48, Duncker & Humblot, Leipzig 1904, s. 171-199.
  • Johannes Schultze: Duncker, Max. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 4, Duncker & Humblot, Berlin 1959, ISBN 3-428-00185-0, s. 195.

Linki

Autor: Roman Penkała