Ernst Curtius
Ernst Curtius (ur. 2 września 1814 w Lubece; zm. 11 lipca 1896 w Berlinie) - niemiecki filolog, archeolog i historyk. (wyznania ewangelickiego)
 |
| Ernst Curtius. Źródło: Wikimedia Commons |
Genealogia
Ojciec Karl Georg Curtius (1771-1857), syndyk w Lubece; matka Dorothea z domu Plessing (1783-1851); miał 3 braci Paula (1808-1833) - teolog, zmarł jako młody pastor, Theodora (1811-1889) - prawnik, Georga (1820-1885) - filolog klasyczny; - ożenił się 1) w Berlinie w 1850 r. z Augustą Reichhelm (zm. 1851, wdowa po berlińskim księgarzu Wilhelmie Besserze), 2) w 1853 r. z Clarą Reichhelm (zm. 1900); z 1) małżeństwa miał syna i z 2) małżeństwa córkę; wnuk Ernst Robert Curtius, romanista.
Życiorys
Ernst Curtius uczęszczał do gimnazjum Katharineum w Lubece, gdzie zaprzyjaźnił się z Emanuelem Geibelem. Jego nauczycielem w gimnazjum był znany filolog klasyczny i pedagog Johannes Classen Po maturze studiował archeologię klasyczną u Friedricha Gottlieba Welckera i filozofię u Christiana Augusta Brandisa na uniwersytecie w Bonn. Od 1834 r. kontynuował studia w Getyndze u Karla Otfrieda Müllera. Müller z jego ogólnym obrazem historii kultury starożytnej był jego głównym inspiratorem.
Od jesieni 1835 r. pracował w Berlinie u Augusta Boeckha. W 1837 r. zaangażował go Brandis do pracy w Atenach jako nauczyciela swoich dzieci, gdzie poznał Ludwiga Rossa i Eduarda Gerharda. Podróż z geografem Carlem Ritterem zaowocowała w późniejszym czasie opisem Peloponezu. Ze swoim nauczycielem Müller odbył kolejną podróż po Peloponezie podczas, której Müller zmarł i Curtius pochował go w Atenach na wzgórzu Kolonos.
Po powrocie do Berlina promował się w 1841 r. w Halle u Moritza Hermanna Eduarda Meiera dysertacją Commentatio de portubus Athenarum. Habilitował się w Berlinie pracą Anecdota Delphica (1843) o inskrypcjach z Delf, których badanie rozpoczął z Müllerem. Jesienią 1844 r. został nauczycielem przyszłego króla Prus Fryderyk III i profesorem nadzwyczajnym na uniwersytecie w Berlinie. W tym czasie powstało jego dzieło geograficzno-historyczne Peloponnesos, eine historisch-geographische Beschreibung der Halbinsel (tom 1, 1851 i tom 2, 1852).
10 stycznia 1852 r. prowadził słynny wykład o Olimpii i zainicjował w ten sposób pierwsze archeologiczne wykopaliska w tym miejscu. W listopadzie tegoż roku został członkiem Pruskiej Akademii Nauk w Berlinie. W latach 1855-1867 był profesorem zwyczajnym na uniwersytecie w Getyndze, gdzie powstała jego praca o historii Grecji Griechische Geschichte. Po śmierci Eduarda Gerharda został w 1868 r. profesorem archeologii klasycznej na uniwersytecie w Berlinie.
W 1875 r. rozpoczęły się pod kierownictwem Curtiusa wykopaliska w Olimpii, podczas których znaleziono grupę marmurową Hermes z Olimpu i wiele innych rzeźb. W wykopaliskach tych udział brali także: architekci Friedrich Adler i Wilhelm Dörpfeld.
Ernst Curtius zmarł 11 lipca 1896 r. i został pochowany na cmentarzu Alter St.-Matthäus-Kirchhof w Berlinie.
Dzieła (wybór)
- Inscriptiones atticae duodecim, 1843.
- Anecdota Delphica, 1843.
- Peloponnes, 2 tomy 1851/1852.
- Griechische Geschichte, 3 tomy 1857/1861/1867.
- Über den religiösen Charakter der griechischen Münzen, 1872.
- Atlas von Athen, 1878, razem z Augustem Kaupertem.