Asmus Carstens

Asmus Jacob Carstens (ur. 10 maja 1754 w Skt. Jørgen (obecnie St. Jürgen koło Szlezwiku (Schleswig)); zm. 25 maja 1798 w Rzymie) – niemiecki malarz, przedstawiciel klasycyzmu. (wyznanie luterańskie)

Asmus Carstens
Asmus Carstens, autoportret, ok. 1785.
Źródło: Wikimedia Commons

  • Ojciec : Hans (1721–62), młynarz.
  • Matka : Christina Dorthea z domu Petersen (1726–69).
  • Brat : Friedrich Christian (1762–98), rysownik i sztycharz.
  • Stan cywilny : kawaler.

Życiorys

W 1776 Asmus Carstens udał się do Kopenhagi, gdzie studiował w Królewsko Duńskiej Akademii Sztuk Pięknych. Nie odpowiadały mu metody nauczania między innymi Johannesa Wiedewelta (1731–1802) i Nikolaja Abildgaarda (1743–1809). Zaczął opuszczać lekcje, czego wynikiem były późniejsze braki, które wyraźnie widać w późniejszych rysunkach i w pracach z farbą. Od 1781 zarabiał na życie jako portrecista. W 1783 wyjechał do Włoch, ale w Mantui musiał zawrócić. W drodze powrotnej pracował w Zurychu dla Johanna Caspara Lavatera (1741–1801) i w tym samym roku osiadł w Lubece. Tam stworzył różnorodne kompozycje, alegorie, sceny z antycznych legend i według Pieśni Osjana Jamesa Macphersona (1736–1796). Zachęcony przez przyjaciela Carla Ludwiga Fernowa (1763–1808) i dzięki wsparciu ojca Johanna Friedricha Overbecka (1789–1869) wystawił w 1788 i 1789 obrazy na wystawie w Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie, które zyskały uznanie.

W 1789/90 wykonywał freski w sypialni matki królowej w zamku w Berlinie, w 1790 malowidła ścienne w sali balowej w domu ministra Friedricha Antona Heinitza (1725–1802), w tym samym roku ilustrował Mythologie des Altertums Karla Wilhelma Ramlera (1725–1798) i Götterlehre oder mythologische Dichtungen der Alten Karla Philippa Moritza (1756–1793). W 1790 został też profesorem w Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie. W 1791 wykonał model gipsowy pomnika Friedricha II (1712–1786).

W 1792 otrzymał dwuletnie stypendium i udał się do Rzymu. Następnie przedłużono mu stypendium o jeden rok. W 1795 zorganizował wystawę swoich prac w atelier Pompeo Girolamo Batoniego (1708–1787). Po wystawie, która stała się też sukcesem finansowym Carstensa, odmówił powrotu do Berlina i zerwał z Akademią Sztuk Pięknych.

Razem z Josephem Antonem Kochem (1768–1839) i Johannem Friedrichem Overbeckiem (1789–1869) chciał dać sztuce nowe etyczne podstawy. Wielkie plany pozostały tylko w projektach, ponieważ Asmus Carstens zachorował na gruźlicę i zmarł 25 maja 1798 w Rzymie.

Dzieła (wybór)

  • Autoportret (Selbstbildnis), kolorowy rysunek kredą, Hamburger Kunsthalle.
  • Poranek (Der Morgen, Kopenhagen.
  • Bachus i Amor (Bacchus und Amor, 1790, rysunek kredą, Kunstsammlungen zu Weimar.
  • Narodziny światła (Die Geburt des Lichts), 1794, rysunek kredą, Kunstsammlungen zu Weimar.
  • Bohaterowie w namiocie Achillesa (Die Helden im Zelt des Achill), 1784, Staatliche Kunstsammlungen, Berlin.
  • Przestrzeń i czas (Raum und Zeit), 1795.

Literatura

  • Alfred Woltmann: Carstens, Asmus Jakob w Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 4, Duncker & Humblot, Leipzig 1876, s. 29–35.
  • Karl Ludwig Fernow: Carstens, Leben und Werk. Hrsg. u. ergänzt von Hermann Riegel. Hannover 1897.
  • Alfred Kamphausen: Carstens, Asmus Jakob w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 3, Duncker & Humblot, Berlin 1957, ISBN 3-428-00184-2, s. 159. (online).

Linki

Autor: Roman Penkała